வார்க்கொண் மங்கையர் முலைமலைக் கேற்றி 

மறித்தும் அங்கவர் மடுவினில் தள்ளப் 
பார்க்கின் றாய்எனைக் கெடுப்பதில் உனக்குப் 

பாவ மேஅலால் பலன்சிறி துளதோ 
ஈர்க்கின் றாய்கடுங் காமமாம் புலையா 

இன்று சென்றுநான் ஏர்பெறும் ஒற்றி 
ஊர்க்குள் மேவிய சிவன்அருள் வாளால் 

உன்னை வெட்டுவல் உண்மைஎன் றுணரே.

கொடிய மாதர்கள் இடையுறும் நரகக் 

குழியில் என்தனைக் கொண்டுசென் றழுத்திக் 
கடிய வஞ்சனை யால்எனைக் கலக்கம் 

கண்ட பாவியே காமவேட் டுவனே 
இடிய நெஞ்சகம் இடர்உழந் திருந்தேன் 

இன்னும் என்னைநீ ஏன்இழுக் கின்றாய் 
ஒடிவில் ஒற்றியூர்ச் சிவன்அருள் வாளால் 

உன்னை வெட்டுவல் உண்மைஎன் றுணரே.

பேதை மாதர்தம் மருங்கிடை ஆழ்ந்த 

பிலத்தில் என்தனைப் பிடித்தழ வீழ்த்தி 
வாதை உற்றிட வைத்தனை ஐயோ 

மதியில் காமமாம் வஞ்சக முறியா 
ஏதம் நீத்தருள் அடியர்தம் சார்வால் 

எழுகின் றேன்எனை இன்னும்நீ இழுக்கில் 
ஓதும் ஒற்றியூர்ச் சிவன்அருள் வாளால் 

உன்னை வெட்டுவல் உண்மைஎன் றுணரே.

கோவம் என்னும்ஓர் கொலைப்புலைத் தலைமைக் 

கொடிய னேஎனைக் கூடிநீ நின்ற 
பாவ வன்மையால் பகைஅடுத் துயிர்மேல் 

பரிவி லாமலே பயன்இழந் தனன்காண் 
சாவ நீயில தேல்எனை விடுக 

சலஞ்செய் வாய்எனில் சதுர்மறை முழக்கம் 
ஓவில் ஒற்றியூர்ச் சிவன்அருள் வாளால் 

உன்னை வெட்டுவல் உண்மைஎன் றுணரே.

சார்ந்த லோபமாம் தயையிலி ஏடா 

தாழ்ந்தி ரப்பவர் தமக்கணு அதனுள் 
ஈர்ந்த ஒன்றினை ஈயவும் ஒட்டாய் 

இரக்கின் றோர்தரின் அதுகொளற் கிசைவாய் 
சோர்ந்தி டாதுநான் துய்ப்பவும் செய்யாய் 

சுகமி லாதநீ தூரநில் இன்றேல் 
ஓர்ந்த ஒற்றியூர்ச் சிவன்அருள் வாளால் 

உன்னை வெட்டுவல் உண்மைஎன் றுணரே.

மோகம் என்னும்ஓர் மூடரில் சிறந்தோய் 

முடிவி லாத்துயர் மூலஇல் ஒழுக்கில் 
போகம் என்னும்ஓர் அளற்றிடை விழவும் 

போற்று மக்கள்பெண் டன்னைதந் தையராம் 
சோக வாரியில் அழுந்தவும் இயற்றிச் 

சூழ்கின் றாய்எனைத் தொடர்ந்திடேல் தொடரில் 
ஓகை ஒற்றியூர்ச் சிவன்அருள் வாளால் 

உன்னை வெட்டுவல் உண்மைஎன் றுணரே.

மதம்எ னும்பெரு மத்தனே எனைநீ 

வருத்தல் ஓதினால் வாயினுக் கடங்கா 
சிதமெ னும்பரன் செயலினை அறியாய் 

தீங்கு செய்தனர் நன்மையாம் செய்தோம் 
இதம றிந்தனம் எமக்கினி ஒப்பார் 

யாவர் என்றெனை இழிச்சினை அடியார்க் 
குதவும் ஒற்றியூர்ச் சிவன்அருள் வாளால் 

உன்னை வெட்டுவல் உண்மைஎன் றுணரே.

அமைவ றிந்திடா ஆணவப் பயலே 

அகில கோடியும் ஆட்டுகின் றவன்காண் 
எமைந டத்துவோன் ஈதுண ராமல் 

இன்று நாம்பரன் இணையடி தொழுதோம் 
கமைவின் ஏத்தினோம் அடியரும் ஆனோம் 

கனிகின் றோம்எனக் கருதிட மயக்கேல் 
உமையன் ஒற்றியூர்ச் சிவன்அருள் வாளால் 

உன்னை வெட்டுவல் உண்மைஎன் றுணரே.

கருமை யாம்அகங் காரமர்க் கடவா 

கடைய னேஉனைக் கலந்தத னாலே 
அருமை யாகநாம் பாடினோம் கல்வி 

அறஅ றிந்தனம் அருளையும் அடைந்தோம் 
இருமை இன்பமும் பெற்றனம் என்றே 

எனைம தித்துநான் இழிவடைந் தனன்காண் 
ஒருமை ஒற்றியூர்ச் சிவன்அருள் வாளால் 

உன்னை வெட்டுவல் உண்மைஎன் றுணரே.

வெண்மை சேர்அகங் காரமாம் வீணா 

விடுவி டென்றனை வித்தகம் உணராய் 
தண்மை இன்றிதற் கிதுஎனத் துணிந்தென் 

தனையும் சாய்ப்பது தகவென நினைத்தாய் 
அண்மை நின்றிடேல் சேய்மைசென் றழிநீ 

அன்றி நிற்றியேல் அரிமுதல் ஏத்தும் 
உண்மை ஒற்றியூர்ச் சிவன்அருள் வாளால் 

உன்னை வெட்டுவல் உண்மைஎன் றுணரே.

ஊதி யம்பெறா ஒதியினேன் மதிபோய் 

உழலும் பாவியேன் உண்மைஒன் றறியேன் 
வாதி யம்புறும் வஞ்சகர் உடனே 

வாய்இ ழுக்குற வன்மைகள் பேசி 
ஆதி எம்பெரு மான்உனை மறந்தேன் 

அன்பி லாதஎன் வன்பினை நினைக்கில் 
தீதி யம்பிய நஞ்சமும் கலங்கும் 

திகழும் ஒற்றியூர்த் தியாகமா மணியே.

கல்இ கந்தவன் நெஞ்சகக் கொடியேன் 

கயவர் தங்களுள் கலந்துநாள் தோறும் 
மல்இ கந்தவாய் வாதமிட் டுலறி 

வருந்து கின்றதுன் மார்க்கத்தை நினைக்கில் 
இல்இ கந்தஎன் மீதெனக் கேதான் 

இகலும் கோபமும் இருக்கின்ற தானால் 
தில்லை யாய்உன்தன் உளத்துக்கென் னாமோ 

திகழும் ஒற்றியூர்த் தியாகமா மணியே.

கைத வத்தர்தம் களிப்பினில் களித்தே 

காலம் போக்கினேன் களைகண்மற் றறியேன் 
செய்த வத்தர்தம் திறம்சிறி துணரேன் 

செய்வ தென்னைநின் திருவருள் பெறவே 
எய்த வத்திரு அருளெனக் கிரங்கி 

ஈயில் உண்டுமற் றின்றெனில் இன்றே 
செய்த வத்திரு மடந்தையர் நடனம் 

திகழும் ஒற்றியூர்த் தியாகமா மணியே.

அழுத பிள்ளைக்கே பால்உண வளிப்பாள் 

அன்னை என்பர்கள் அழவலி இல்லாக் 
கொழுது நேர்சிறு குழவிக்கும் கொடுப்பாள் 

குற்றம் அன்றது மற்றவள் செயலே 
தொழுது நின்னடி துதிக்கின்றோர்க் கெனவே 

துட்ட னேனுக்கும் சூழ்ந்தருள் செயலாம் 
செழுது மாதவி மலர்திசை மணக்கத் 

திகழும் ஒற்றியூர்த் தியாகமா மணியே.

உள்ளி யோஎன அலறிநின் றேத்தி 

உருகி நெக்கிலா உளத்தன்யான் எனினும் 
வள்ளி யோய்உனை மறக்கவும் மாட்டேன் 

மற்றைத் தேவரை மதிக்கவும் மாட்டேன் 
வெள்ளி யோவெனப் பொன்மகிழ் சிறக்க 

விரைந்து மும்மதில் வில்வளைத் தெரித்தோய் 
தெள்ளி யோர்புகழ்ந் தரகர என்னத் 

திகழும் ஒற்றியூர்த் தியாகமா மணியே.

விருப்பி லேன்திரு மால்அயன் பதவி 

வேண்டிக் கொள்கென விளம்பினும் கொள்ளேன் 
மருப்பின் மாஉரி யாய்உன்தன் அடியார் 

மதிக்கும் வாழ்வையே மனங்கொடு நின்றேன் 
ஒருப்ப டாதஇவ் வென்னள வினிஉன் 

உள்ளம் எப்படி அப்படி அறியேன் 
திருப்பு யாசல மன்னர்மா தவத்தோர் 

திகழும் ஒற்றியூர்த் தியாகமா மணியே.

நிலையி லாஉல கியல்படும் மனத்தை 

நிறுத்தி லேன்ஒரு நியமமும் அறியேன் 
விலையி லாமணி யேஉனை வாழ்த்தி

வீட்டு நன்னெறிக் கூட்டென விளம்பேன் 
அலையில் ஆர்ந்தெழும் துரும்பென அலைந்தேன் 

அற்ப னேன்திரு அருளடை வேனே 
சிலையில் ஆர்அழல் கணைதொடுத் தவனே 

திகழும் ஒற்றியூர்த் தியாகமா மணியே.

காயம் என்பதா காயம்என் றறியேன் 

கலங்கி னேன்ஒரு களைகணும் இல்லேன் 
சேய நன்னெறி அணித்தெனக் காட்டும் 

தெய்வ நின்அருள் திறம்சிறி தடையேன் 
தூய நின்அடி யவருடன் கூடித் 

தொழும்பு செய்வதே சுகம்எனத் துணியேன் 
தீய னேன்தனை ஆள்வதெவ் வாறோ 

திகழும் ஒற்றியூர்த் தியாகமா மணியே.

புன்னு னிப்படும் துளியினும் சிறிய 

போகம் வேட்டுநின் பொன்அடி மறந்தேன் 
என்னி னிப்படும் வண்ணம்அஃ தறியேன் 

என்செய் கேன்எனை என்செயப் புகுகேன் 
மின்னி னில்பொலி வேணியம் பெருமான் 

வேற லேன்எனை விரும்பல்உன் கடனே 
தென்ன னிப்படும் சோலைசூழ்ந் தோங்கித் 

திகழும் ஒற்றியூர்த் தியாகமா மணியே.

அடிய னேன்அலன் என்னினும் அடியேன் 

ஆக நின்றனன் அம்மைஇம் மையினும் 
கடிய னேன்பிழை யாவையும் பொறுக்கக் 

கடன்உ னக்கலால் கண்டிலன் ஐயா 
பொடிகொள் மேனிஎம் புண்ணிய முதலே 

புன்னை யஞ்சடைப் புங்கவர் ஏறே 
செடியர் தேடுறாத் திவ்விய ஒளியே 

திகழும் ஒற்றியூர்த் தியாகமா மணியே.

சழக்கி ருந்ததென் னிடத்தில்ஆ யினும்நீர் 

தந்தை ஆதலின் சார்ந்தநல் நெறியில் 
பழக்கி வைப்பது தேவரீர்க் குரிய 

பண்பன் றோஎனைப் பரிந்திலீர் ஆனால் 
வழக்கி ருப்பதிங் குமக்குமென் றனக்கும் 

வகுத்துக் கூறுதல் மரபுமற் றன்றால் 
புழைக்கை மாவுரி யீர்ஒற்றி உடையீர் 

பொய்யன் என்னில்யான் போம்வழி எதுவோ.

அழுது நெஞ்சயர்ந் துமைநினைக் கின்றேன் 

ஐய நீர்அறி யாததும் அன்றே 
கழுது துன்றிய காட்டகத் தாடும் 

கதியி லீர்எனக் கழறினன் அல்லால் 
பழுது பேசின தொன்றிலை ஒற்றிப் 

பதியில் வாழ்படம் பக்கநா யகரே 
பொழுது போகின்ற தென்செய்கேன் எனைநீர் 

பொய்யன் என்னில்யான் போம்வழி எதுவோ.

முன்னை மாதவ முயற்சிஒன் றில்லா 

மூட னேன்தனை முன்வர வழைத்துப் 
பிள்னை ஒன்றும்வாய்ப் பேச்சிலீ ரானால் 

பித்தர் என்றுமைப் பேசிட லாமே 
என்னை நான்பழித் திடுகின்ற தல்லால் 

இகழ்கி லேன்உமை எழில்ஒற்றி உடையீர் 
புன்னை அஞ்சடை யீர்எனை உடையீர் 

பொய்யன் என்னில்யான் போம்வழி எதுவோ.

வன்மை பேசிய வன்தொண்டர் பொருட்டாய் 

வழக்குப் பேசிய வள்ளல்நீர் அன்றோ 
இன்மை யாளர்போல் வலியவந் திடினும் 

ஏழை யாம்இவன் என்றொழித் திட்டால் 
தன்மை அன்றது தருமமும் அன்றால் 

தமிய னேன்இன்னும் சாற்றுவ தென்னே 
பொன்மை அஞ்சடை யீர்ஒற்றி உடையீர் 

பொய்யன் என்னில்யான் போம்வழி எதுவோ.

உறங்கு கின்றதும் விழிப்பதும் மகிழ்வாய் 

உண்ணு கின்றதும் உடுப்பதும் மயக்குள் 
இறங்கு கின்றதும் ஏறுகின் றதுமாய் 

எய்க்கின் றேன்மனம் என்னினும் அடியேன் 
அறங்கொள் நும்அடி அரண்என அடைந்தேன் 

அயர்வு தீர்த்தெனை ஆட்கொள நினையீர் 
புறங்கொள் காட்டகத் தீர்ஒற்றி உடையீர் 

பொய்யன் என்னில்யான் போம்வழி எதுவோ.

கரும்பின் கட்டியும் கனியையும் கொடுத்தால் 

கயவர் ஆயினும் கசக்கும்என் றுரையார் 
அரும்பின் கட்டிள முலைஉமை மகிழும் 

ஐய நீர்உம தருள்எனக் களிக்க 
இரும்பின் கட்டிநேர் நெஞ்சினேன் எனினும் 

ஏற்று வாங்கிடா திருந்ததுண் டேயோ 
பொரும்பின் கட்டுரி யீர்ஒற்றி உடையீர் 

பொய்யன் என்னில்யான் போம்வழி எதுவோ.

விருப்பு நின்றதும் பதமலர் மிசைஅவ் 

விருப்பை மாற்றுதல் விரகுமற் றன்றால் 
கருப்பு நேரினும் வள்ளியோர் கொடுக்கும் 

கடமை நீங்குறார் உடமையின் றேனும் 
நெருப்பு நும்உரு ஆயினும் அருகில் 

நிற்க அஞ்சுறேன் நீலனும் அன்றால் 
பொருப்பு வில்லுடை யீர்ஒற்றி உடையீர் 

பொய்யன் என்னில்யான் போம்வழி எதுவோ.

கொடிய நஞ்சமு தாக்கிய உமக்கிக் 

கொடிய னேனைஆட் கொள்ளுதல் அரிதோ 
அடியர் தம்பொருட் டடிபடு வீர்எம் 

ஐய நும்மடிக் காட்பட விரைந்தேன் 
நெடிய மால்அயன் காண்கில ரேனும் 

நின்று காண்குவல் என்றுளம் துணிந்தேன் 
பொடிய நீறணி வீர்ஒற்றி உடையீர் 

பொய்யன் என்னில்யான் போம்வழி எதுவோ.

வினையி னால்உடல் எடுத்தன னேனும் 

மேலை நாள்உமை விரும்பிய அடியேன் 
எனைஇன் னான்என அறிந்திலி ரோநீர் 

எழுமைச் செய்கையும் இற்றென அறிவீர் 
மனையி னால்வரும் துயர்கெட உமது 

மரபு வேண்டியே வந்துநிற் கின்றேன் 
புனையி னால்அமர்ந் தீர்ஒற்றி உடையீர் 

பொய்யன் என்னில்யான் போம்வழி எதுவோ.

பிழைபு ரிந்தனன் ஆகிலும் உமது 

பெருமை நோக்கில்அப் பிழைசிறி தன்றோ 
மழைபு ரிந்திடும் வண்கையை மாற்ற 

மதிக்கின் றோர்எவர் மற்றிலை அதுபோல் 
உழைபு ரிந்தருள் வீர்எனில் தடுப்பார் 

உம்பர் இம்பரில் ஒருவரும் இலைகாண் 
புழைபு ரிந்தகை உலவொற்றி உடையீர் 

பொய்யன் என்னில்யான் போம்வழி எதுவோ.

என்ன தன்றுகாண் வாழ்க்கையுட் சார்ந்த 

இன்ப துன்பங்கள் இருவினைப் பயனால் 
மன்னும் மும்மல மடஞ்செறி மனனே 

வாழ்தி யோஇங்கு வல்வினைக் கிடமாய் 
உன்ன நல்அமு தாம்சிவ பெருமான் 

உற்று வாழ்ந்திடும் ஒற்றியூர்க் கின்றே 
இன்னல் அற்றிடச் செல்கின்றேன் உனக்கும் 

இயம்பி னேன்பழி இல்லைஎன் மீதே.

துன்ப வாழ்வினைச் சுகம்என மனனே 

சூழ்ந்து மாயையுள் ஆழ்ந்துநிற் கின்றாய் 
வன்ப தாகிய நீயும்என் னுடனே 

வருதி யோஅன்றி நிற்றியோ அறியேன் 
ஒன்ப தாகிய உருவுடைப் பெருமான் 

ஒருவன் வாழ்கின்ற ஒற்றியூர்க் கின்றே 
இன்ப வாழ்வுறச் செல்கின்றேன் உனக்கும் 

இயம்பி னேன்பழி இல்லைஎன் மீதே.

ஆட்டு கின்றதற் காகஅம் பலத்துள் 

ஆடு கின்றசே வடிமலர் நினையாய் 
வாட்டு கின்றனை வல்வினை மனனே 

வாழ்ந்து நீசுக மாய்இரு கண்டாய் 
கூட்டு கின்றநம் பரசிவன் மகிழ்வில் 

குலவும் ஒற்றியூர்க் கோயில்சூழ்ந் தின்பம் 
ஈட்டு கின்றதற் கேகின்றேன் உனக்கும் 

இயம்பி னேன்பழி இல்லைஎன் மீதே.

வஞ்ச வாழ்க்கையை விடுத்தனன் நீயே 

வாரிக் கொண்டிங்கு வாழ்ந்திரு மனனே 
நஞ்சம் ஆயினும் உண்குவை நீதான் 

நானும் அங்கதை நயப்பது நன்றோ 
தஞ்சம் என்றவர்க் கருள்தரும் பெருமான் 

தங்கும் ஒற்றியூர்த் தலத்தினுக் கின்றே 
எஞ்சல் இன்றிநான் செல்கின்றேன் உனக்கும் 

இயம்பி னேன்பழி இல்லைஎன் மீதே.

உண்மை ஓதினும் ஓர்ந்திலை மனனே 

உப்பி லிக்குவந் துண்ணுகின் றவர்போல் 
வெண்மை வாழ்க்கையின் நுகர்வினை விரும்பி 

வெளுக்கின் றாய்உனை வெறுப்பதில் என்னே 
தண்மை மேவிய சடையுடைப் பெருமான் 

சார்ந்த ஒற்றியந் தலத்தினுக் கின்றே 
எண்மை நீங்கிடச் செல்கின்றேன் உனக்கும் 

இயம்பி னேன்பழி இல்லைஎன் மீதே.

நீடும் ஐம்பொறி நெறிநடந் துலக 

நெறியில் கூடிநீ நினைப்பொடு மறப்பும் 
நாடும் மாயையில் கிடந்துழைக் கின்றாய் 

நன்று நின்செயல் நின்றிடு மனனே 
ஆடும் அம்பலக் கூத்தன்எம் பெருமான் 

அமர்ந்த ஒற்றியூர் ஆலயத் தின்றே 
ஈடு நீங்கிடச் செல்கின்றேன் உனக்கும் 

இயம்பி னேன்பழி இல்லைஎன் மீதே.

கூறும் ஓர்கணத் தெண்ணுறும் நினைவு 

கோடி கோடியாய்க் கொண்டதை மறந்து 
மாறு மாயையால் மயங்கிய மனனே 

வருதி அன்றெனில் நிற்றிஇவ் வளவில் 
ஆறு மேவிய வேணிஎம் பெருமான் 

அமர்ந்த ஒற்றியூர் ஆலயம் அதன்பால் 
ஈறில் இன்புறச் செல்கின்றேன் உனக்கும் 

இயம்பி னேன்பழி இல்லைஎன் மீதே.

யாது கண்டனை அதனிடத் தெல்லாம் 

அணைகின் றாய்அவ மாகநிற் கீந்த 
போது போக்கினை யேஇனி மனனே 

போதி போதிநீ போம்வழி எல்லாம் 
கோது நீக்கிநல் அருள்தரும் பெருமான் 

குலவும் ஒற்றியூர்க் கோயிலுக் கின்றே 
ஏதம் ஓடநான் செல்கின்றேன் உனக்கும் 

இயம்பி னேன்பழி இல்லைஎன் மீதே.

விச்சை வேண்டினை வினையுடை மனனே 

மேலை நாள்பட்ட வேதனை அறியாய் 
துச்சை நீபடும் துயர்உனக் கல்லால் 

சொல்லி றந்தநல் சுகம்பலித் திடுமோ 
பிச்சை எம்பெரு மான்என நினையேல் 

பிறங்கும் ஒற்றியம் பெருந்தகை அவன்பால் 
இச்சை கொண்டுநான் செல்கின்றேன் உனக்கும் 

இயம்பி னேன்பழி இல்லைஎன் மீதே. 9

தூக்கம் உற்றிடும் சோம்புடை மனனே 

சொல்வ தென்னைஓர் சுகம்இது என்றே 
ஆக்கம் உற்றுநான் வாழநீ நரகில் 

ஆழ நேர்ந்திடும் அன்றுகண் டறிகாண் 
நீக்கம் உற்றிடா நின்மலன் அமர்ந்து 

நிகழும் ஒற்றியூர் நியமத்திற் கின்றே 
ஏக்கம் அற்றிடச் செல்கின்றேன் உனக்கும் 

இயம்பி னேன்பழி இல்லைஎன் மீதே.

பசைஇலாக் கருங்கல் பாறைநேர் மனத்துப் 

பதகனேன் படிற்றுரு வகனேன் 
வசைஇலார்க் கருளும் மாணிக்க மணியே 

வள்ளலே நினைத்தொழல் மறந்து 
நசைஇலா மலம்உண் டோ டுறும் கொடிய 

நாய்என உணவுகொண் டுற்றேன் 
தசைஎலாம் நடுங்க ஒற்றியில் உன்னால் 

தண்டிக்கப் பட்டனன் அன்றே.

அன்னைபோன் றடியர்க் கருத்தியில் அருத்தும் 

அப்பநின் அடியினை காணா 
தென்னையோ மலம்உண் டுழன்றிடும் பன்றி 

என்னஉண் டுற்றனன் அதனால் 
புன்னைஅம் சடைஎம் புண்ணிய ஒளியே 

பூதநா யகஎன்றன் உடலம் 
தன்னைநீ அமர்ந்த ஒற்றியில் உன்னால் 

தண்டிக்கப் பட்டனன் அன்றே.

கண்ணினால் உனது கழற்பதம் காணும் 

கருத்தினை மறந்துபாழ் வயிற்றை 
மண்ணினால் நிறைத்தல் எனஉண வருந்தி 

மலம்பெற வந்தனன் அதனால் 
எண்ணினால் அடங்கா எண்குணக் குன்றே 

இறைவனே நீஅமர்ந் தருளும் 
தண்ணினால் ஓங்கும் ஒற்றியில் உன்னால் 

தண்டிக்கப் பட்டனன் அன்றே.

நின்முனம் நீல கண்டம்என் றோதும் 

நெறிமறந் துணவுகொண் டந்தோ 
பொன்முனம் நின்ற இரும்பென நின்றேன் 

புலையனேன் ஆதலால் இன்று 
மின்முனம் இலங்கும் வேணிஅம் கனியே 

விரிகடல் தானைசூழ் உலகம் 
தன்முனம் இலங்கும் ஒற்றியில் உன்னால் 

தண்டிக்கப் பட்டனன் அன்றே.

குழிக்குமண் அடைக்கும் கொள்கைபோல் பாழும் 

கும்பியை ஓம்பினன் அல்லால் 
செழிக்கும்உன் திருமுன் நீலகண் டந்தான் 

செப்புதல் மறந்தனன் அதனால் 
விழிக்குள்நின் றிலங்கும் விளங்கொளி மணியே 

மென்கரும் பீன்றவெண் முத்தம் 
தழிக்கொளும் வயல்சூழ் ஒற்றியில் உன்னால் 

தண்டிக்கப் பட்டனன் அன்றே.

கமரிடை மலநீர் கவிழ்த்தல்போல் வயிற்றுக் 

கடன்கழித் திட்டனன் அல்லால் 
அமரிடைப் புரமூன் றெரித்தருள் புரிந்த 

ஐயனே நினைத்தொழல் மறந்தேன் 
சமரிடை மனத்தேன் ஆதலால் முனிவர் 

சங்கர சிவசிவ என்றே 
தமரிடை ஓங்கும் ஒற்றியில் உன்னால் 

தண்டிக்கப் பட்டனன் அன்றே.

அருமருந் தனையாய் நின்திரு முன்போந் 

தரகர எனத்தொழல் மறந்தே 
இருளுறும் மனத்தேன் மலத்தினும் இழிந்த 

இயல்புற உண்டனன் அதனால் 
கருமருந் தனைய அஞ்செழுத் தோதும் 

கருத்தர்போல் திருத்தம தாகத் 
தருமநின் றோங்கும் ஒற்றியில் உன்னால் 

தண்டிக்கப் பட்டனன் அன்றே.

கண்நுதல் கரும்பே நின்முனம் நீல 

கண்டம்என் றோதுதல் மறந்தே 
உண்ணுதற் கிசைந்தே உண்டுபின் ஒதிபோல் 

உன்முனம் நின்றனன் அதனால் 
நண்ணுதல் பொருட்டோ ர் நான்முகன் மாயோன் 

நாடிட அடியர்தம்உள்ளத் 
தண்ணுதல் கலந்த ஒற்றியில் உன்னால் 

தண்டிக்கப் பட்டனன் அன்றே.

கற்றவர்க் கினிதாம் கதியருள் நீல 

கண்டம்என் றுன்திரு முன்னர் 
சொற்றிடல் மறந்தேன் சோற்றினை ஊத்தைத் 

துருத்தியில் அடைத்தனன் அதனால் 
செற்றமற் றுயர்ந்தோர் சிவசிவ சிவமா 

தேவஓம் அரகர எனும்சொல் 
சற்றும்விட் டகலா ஒற்றியில் உன்னால் 

தண்டிக்கப் பட்டனன் அன்றே.

முறைப்படி நினது முன்புநின் றேத்தி 

முன்னிய பின்னர்உண் ணாமல் 
சிறைப்படி வயிற்றில் பொறைப்பட ஒதிபோல் 

சென்றுநின் முன்னர்உற் றதனால் 
கறைப்பட ஓங்கும் கண்டனே எவர்க்கும் 

கருத்தனே ஒருத்தனே மிகுசீர் 
தறைப்படர்ந் தோங்கும் ஒற்றியில் உன்னால் 

தண்டிக்கப் பட்டனன் அன்றே.

சிந்தை நொந்துநொந் தயர்கின்றேன் சிவனே 

செய்வ தோர்ந்திலேன் தீக்குண முடையேன் 
வந்து நின்னடிக் காட்செய என்றால் 

வஞ்ச நெஞ்சம்என் வசம்நின்ற திலையே 
எந்தை நின்னருள் உண்டெனில் உய்வேன் 

இல்லை என்னில்நான் இல்லைஉய்ந் திடலே 
அந்தி வான்நிறத் தொற்றியூர் அரசே 

அம்ப லத்தினின் றாடல்செய் அமுதே.

மாய நெஞ்சமோ நின்னடி வழுத்தா 

வண்ண மென்தனை வலிக்கின்ற ததனால் 
தீயன் ஆயினேன் என்செய்வேன் சிவனே 

திருவ ருட்குநான் சேயனும் ஆனேன் 
காய வாழ்க்கையில் காமமுண் டுள்ளம் 

கலங்கு கின்றனன் களைகண்மற் றறியேன் 
ஆய ஒற்றியூர் அண்ணலே தில்லை 

அம்ப லத்தினின் றாடல்செய் அமுதே.

உன்னை உன்னிநெக் குருகிநின் றேத்த 

உள்ளம் என்வசம் உற்றதின் றேனும் 
என்னை ஆளுதல் உன்கடன் அன்றேல் 

இரக்கம் என்பதுன் னிடத்திலை அன்றோ 
முன்னை வல்வினை முடித்திடில் சிவனே 

மூட னேனுக்கு முன்னிற்ப தெவனோ 
அன்னை அப்பனே ஒற்றியூர் அரசே 

அம்ப லத்தினின் றாடல்செய் அமுதே.

என்ன நான்சொலி நிறுத்தினும் நில்லா 

தேகு கின்றதிவ் ஏழையேன் மனந்தான் 
உன்ன தின்னருள் ஒருசிறி துண்டேல் 

ஒடுக்கி நிற்பனால் உண்மைமற் றின்றேல் 
இன்ன தென்றறி யாமல இருளில் 

இடர்கொள் வேன்அன்றி என்செய்வேன் சிவனே 
அன்ன துன்செயல் ஒற்றியூர் அரசே 

அம்ப லத்தினின் றாடல்செய் அமுதே.

பாவி நெஞ்சம்என் பால்இரா தோடிப் 

பாவை யார்மயல் படிந்துழைப் பதனால் 
சேவி யாதஎன் பிழைபொறுத் தாளும் 

செய்கை நின்னதே செப்பலென் சிவனே 
காவி நேர்விழி மலைமகள் காணக் 

கடலின் நஞ்சுண்டு கண்ணன்ஆ தியர்கள் 
ஆவி ஈந்தருள் ஒற்றிஎம் இறையே 

அம்ப லத்தினின் றாடல்செய் அமுதே.

மூட நெஞ்சம்என் மொழிவழி நில்லா 

மோக வாரியின் முழுகுகின் றதுகாண் 
தேட என்வசம் அன்றது சிவனே 

திருவ ருட்கடல் திவலைஒன் றுறுமேல் 
நாட நாடிய நலம்பெறும் அதனால் 

நானும் உய்குவேன் நல்கிடல் வேண்டும் 
ஆடல் ஒற்றியாய் பெரும்பற்றப் புலியூர் 

அம்ப லத்தினின் றாடல்செய் அமுதே.

கலங்கு கின்றஎன் கண்உன தருள்ஓர் 

கடுகின் எல்லைதான் கலந்திடு மானால் 
விலங்கு கின்றஎன் நெஞ்சம்நின் றிடுமால் 

வேறு நான்பெறும் வேட்கையும் இன்றால் 
மலங்கு கின்றதை மாற்றுவன் உனது 

மலர்ப்பொன் தாளலால் மற்றிலன் சிவனே 
அலங்கு கின்றசீர் ஒற்றியூர் இறையே 

அம்ப லத்தினின் றாடல்செய் அமுதே.

மறைவ தென்னையும் மறைப்பது பொல்லா 

வஞ்ச நெஞ்சமென் வசப்படல் இலைகாண் 
இறைவ நின்னருட் கென்செய்வோம் எனவே 

எண்ணி எண்ணிநான் ஏங்குகின் றனனால் 
உறைவ துன்னடி மலர்அன்றி மற்றொன் 

றுணர்ந்தி லேன்இஃ துண்மைநீ அறிதி 
அறைவ தென்னநான் ஒற்றியூர் அரசே 

அம்ப லத்தினின் றாடல்செய் அமுதே.

ஒருக ணப்பொழு தேனுநின் அடியை 

உள்கி டாதுளம் ஓடுகின் றதனால் 
திருக ணப்பெறும் தீயனேன் செய்யும் 

திறம்அ றிந்திலேன் செப்பலென் சிவனே 
வருக ணத்துடல் நிற்குமோ விழுமோ 

மாயு மோஎன மயங்குவேன் தன்னை 
அருக ணைத்தருள் ஒற்றியூர் இறையே 

அம்ப லத்தினின் றாடல்செய் அமுதே.

யாது நின்கருத் தறிந்திலேன் மனமோ 

என்வ சப்படா திருத்தலை உரைத்தேன் 
தீது செய்யினும் பொறுத்தெனைச் சிவனே 

தீய வல்வினைச் சேர்ந்திடா வண்ணம் 
பாது காப்பதுன் பரம்இன்றேல் பலவாய்ப் 

பகர்தல் என்னகாண் பழிவரும் உனக்கே 
ஆது காண்டிஎம் ஒற்றியூர் அரசே 

அம்ப லத்தினின் றாடல்செய் அமுதே.

நீல னேன்கொடும் பொய்யல துரையா 

நீசன் என்பதென் நெஞ்சறிந் ததுகாண் 
சால ஆயினும் நின்கழல் அடிக்கே 

சரண்பு குந்திடில் தள்ளுதல் வழக்கோ 
ஆலம் உண்டநின் தன்மைமா றுவதேல் 

அகில கோடியும் அழிந்திடும் அன்றே 
சீல மேவிய ஒற்றியம் பரனே 

தில்லை அம்பலம் திகழ்ஒளி விளக்கே.

கண்ணுண் மாமணி யேஅருட் கரும்பே 

கற்ற நெஞ்சகம் கனிந்திடும் கனியே 
எண்ணுள் உட்படா இன்பமே என்றென் 

றெந்தை நின்றனை ஏத்திலன் எனினும் 
மண்ணுள் மற்றியான் வழிவழி அடியேன் 

மாய மன்றிதுன் மனம்அறிந் ததுவே 
திண்ணம் ஈந்தருள் ஒற்றியூர் அரசே 

தில்லை அம்பலம் திகழ்ஒளி விளக்கே.

நல்லன் அல்லனான் ஆயினும் சிறியேன் 

நான்அ றிந்ததோ நாடறிந் ததுகாண் 
சொல்ல வாயிலை ஆயினும் எனைநீ 

தொழும்பு கொண்டிடில் துய்யனும் ஆவேன் 
வல்ல உன்கருத் தறிந்திலேன் மனமே 

மயங்கு கின்றதியான் வாடுகின் றனன்காண் 
செல்லல் நீக்கிய ஒற்றியூர் அரசே 

தில்லை அம்பலம் திகழ்ஒளி விளக்கே.

இரக்கம் என்பதென் னிடத்திலை எனநீ 

இகழ்தி யேல்அஃதி யல்புமற் றடியேன் 
பரக்க நின்அருட் கிரக்கமே அடைந்தேன் 

பார்த்தி லாய்கொலோ பார்த்தனை எனில்நீ 
கரப்ப துன்றனக் கழகன்று கண்டாய் 

காள கண்டனே கங்கைநா யகனே 
திரக்கண் நெற்றியாய் ஒற்றியாய்த் தில்லைத் 

திருச்சிற் றம்பலம் திகழ்ஒளி விளக்கே.

யாது நான்பிழை செய்யினும் பொறுப்பான் 

எந்தை எம்மிறை என்றுவந் தடைந்தேன் 
தீது நோக்கிநீ செயிர்த்திடில் அடியேன் 

செய்வ தென்னைநின் சித்தமிங் கறியேன் 
போது போகின்ற தன்றிஎன் மாயப் 

புணர்ச்சி யாதொன்றும் போகின்ற திலைகாண் 
சீத வார்பொழில் ஒற்றியம் பரனே 

திருச்சிற் றம்பலம் திகழ்ஒளி விளக்கே.

தாய்க்கும் தந்தைக்கும் நிகரும்நின் இருதாள் 

சார்ந்த மேலவர் தமைத்தொழு தேத்தா 
நாய்க்கும் நாய்எனும் பாவியேன் பிழையை 

நாடி நல்லருள் நல்கிடா திருந்தால் 
ஏய்க்கும் மால்நிறக் காலன்வந் திடும்போ 

தென்கொ லாம்இந்த எண்ணம்என் மனத்தைத் 
தீய்க்கு தென்செய்வேன் ஒற்றியம் சிவனே 

தில்லை அம்பலம் திகழ்ஒளி விளக்கே.

ஆட்டு கின்றநீ அறிந்திலை போலும் 

ஐவர் பக்கம்நான் ஆடுகின் றதனைக் 
காட்டு கின்றவான் கடலிடை எழுந்த 

காள முண்டஅக் கருணையை உலகில் 
நாட்டு கின்றனை ஆயில்இக் கொடிய 

நாய்க்கும் உன்னருள் நல்கிட வேண்டும் 
தீட்டு கின்றநல் புகழ்ஒற்றி அரசே 

திருச்சிற் றம்பலம் திகழ்ஒளி விளக்கே.

உய்ய ஒன்றிலேன் பொய்யன்என் பதனை 

ஒளித்தி லேன்இந்த ஒதியனுக் கருள்நீ 
செய்ய வேண்டுவ தின்றெனில் சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் திகைப்பதை அன்றி 
மையல் நெஞ்சினேன் ஆயினும் உன்னை 

மறந்தி லேன்இது வஞ்சமும் அன்றே 
செய்ய மேனிஎம் ஒற்றியூர் வாழ்வே 

திருச்சிற் றம்பலம் திகழ்ஒளி விளக்கே.

வாடு கின்றனன் என்றனை இன்னும் 

வருந்த வைக்கினும் மறந்திடேன் உன்னைப் 
பாடு கின்றனன் பாவியேன் என்னைப் 

பாது காப்பதுன் பரம்அது கண்டாய் 
தேடு கின்றமால் நான்முகன் முதலாம் 

தேவர் யாவரும் தெரிவரும் பொருளே 
சேடு நின்றநல் ஒற்றியூர் வாழ்வே 

திருச்சிற் றம்பலம் திகழ்ஒளி விளக்கே.

சிறியர் செய்பிழை பெரியவர் பொறுக்கும் 

சீல மென்பதுன் திருமொழி அன்றே 
வறிய னேன்பிழை யாவையும் உனது 

மனத்தில் கொள்ளுதல் வழக்கல இனிநீ 
இறையும் தாழ்க்கலை அடியனேன் தன்னை 

ஏன்று கொண்டருள் ஈந்திடல் வேண்டும் 
செறிய ஓங்கிய ஒற்றியம் பரமே 

திருச்சிற் றம்பலம் திகழ்ஒளி விளக்கே.

இன்று நின்றவர் நாளைநின் றிலரே 

என்செய் வோம்இதற் கென்றுளம் பதைத்துச் 
சென்று நின்றுசோர் கின்றனன் சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் சிறியருள் சிறியேன் 
நன்று நின்துணை நாடக மலர்த்தாள் 

நண்ண என்றுநீ நயந்தருள் வாயோ 
பொன்றல் இன்றிய எழில்ஒற்றி அரசே 

போற்றும் யாவர்க்கும் பொதுவில்நின் றவனே.

மறுமை இம்மையும் வளம்பெற வேண்டேன் 

மருவும் நின்அருள் வாழ்வுற அடையாச் 
சிறுமை எண்ணியே திகைக்கின்றேன் சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் சிறியருள் சிறியேன் 
வறுமை யாளனேன் வாட்டம்நீ அறியா 

வண்ணம் உண்டுகொல் மாணிக்க மலையே 
பொறுமை யாளனே ஒற்றிஅம் பரனே 

போற்றும் யாவர்க்கும் பொதுவில்நின் றவனே.

உய்ய வல்லனேல் உன்திரு அருளாம் 

உடைமை வேண்டும்அவ் உடைமையைத் தேடல் 
செய்ய வல்லனோ அல்லகாண் சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் சிறியருள் சிறியேன் 
பெய்ய வல்லநின் திருவருள் நோக்கம் 

பெறவி ழைந்தனன் பிறஒன்றும் விரும்பேன் 
பொய்யி தல்லஎம் ஒற்றிஅம் பரனே 

போற்றும் யாவர்க்கும் பொதுவில்நின் றவனே.

வெல்லு கின்றனர் வினைப்புல வேடர் 

மெலிகின் றேன்இங்கு வீணினில் காலம் 
செல்லு கின்றன ஐயவோ சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் சிறியருள் சிறியேன் 
சொல்லு கின்றனன் கேட்கின்றாய் கேட்டும் 

தூர நின்றனை ஈரமில் லார்போல் 
புல்லு கின்றசீர் ஒற்றிஅம் பரனே 

போற்றும் யாவர்க்கும் பொதுவில்நின் றவனே.

ஏறு கின்றிலேன் இழிகிலேன் நடுநின் 

றெய்க்கின் றேன்பவம் என்னும்அக் குழியில் 
தேறு கின்றிலேன் சிக்கெனச் சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் சிறியருள் சிறியேன் 
கூறு கின்றதென் கடவுள்நீ அறியாக் 

கொள்கை ஒன்றிலை குன்றவில் லோனே 
பூறு வங்கொளும் ஒற்றிஅம் பரனே 

போற்றும் யாவர்க்கும் பொதுவில்நின் றவனே.

கந்த மும்மல ரும்என நின்றாய் 

கண்டு கொண்டிலேன் காமவாழ் வதனால் 
சிந்தை நொந்தயர் கின்றனன் சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் சிறியருள் சிறியேன் 
எந்த நல்வழி யால்உனை அடைவேன் 

யாதுந் தேர்ந்திலேன் போதுபோ வதுகாண் 
புந்தி இன்பமே ஒற்றிஅம் பரனே 

போற்றும் யாவர்க்கும் பொதுவில்நின் றவனே.

அல்லல் என்னைவிட் டகன்றிட ஒற்றி 
அடுத்து நிற்கவோ அன்றிநற் புலியூர்த் 
தில்லை மேவவோ அறிந்திலேன் சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் சிறியருள் சிறியேன் 
ஒல்லை இங்குவா என்றருள் புரியா 

தொழிதி யேல்உனை உறுவதெவ் வணமோ 
புல்லர் மேவிடா ஒற்றிஅம் பரனே 

போற்றும் யாவர்க்கும் பொதுவில்நின் றவனே.

ஞால வாழ்க்கையை நம்பிநின் றுழலும் 

நாய்க ளுக்கெலாம் நாயர சானேன் 
சீலம் ஒன்றிலேன் திகைக்கின்றேன் சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் சிறியருள் சிறியேன் 
ஏல நின்அருள் ஈதியேல் உய்வேன் 

இல்லை யேல்எனக் கில்லைஉய் திறமே 
போல என்றுரை யாஒற்றி அரசே 

போற்றும் யாவர்க்கும் பொதுவில்நின் றவனே.

சுத்த நெஞ்சருள் சேர்க்கினும் அலது 

சோம்பல் நெஞ்சருள் சேர்க்கினும் நினது 
சித்தம் என்னள வன்றது சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் சிறியருள் சிறியேன் 
நித்தம் நின்னடி அன்றிஒன் றேத்தேன் 

நித்த னேஅது நீஅறி யாயோ 
புத்த ருந்தமிழ் ஒற்றியூர் அரசே 

போற்றும் யாவர்க்கும் பொதுவில்நின் றவனே.

தத்து மத்திடைத் தயிரென வினையால் 

தளர்ந்து மூப்பினில் தண்டுகொண் டுழன்றே 
செத்து மீளவும் பிறப்பெனில் சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் சிறியருள் சிறியேன் 
தொத்து வேண்டும்நின் திருவடிக் கெனையே 

துட்டன் என்றியேல் துணைபிறி தறியேன் 
புத்தை நீக்கிய ஒற்றிஅம் பரனே 

போற்றும் யாவர்க்கும் பொதுவில்நின் றவனே.

பரிந்தி லேன்அருட் பாங்குறும் பொருட்டாய்ப் 

பந்த பாசத்தைப் பறித்திடும் வழியைத் 
தெரிந்தி லேன்திகைப் புண்டனன் சிவனே 

செய்வ தென்னைநான் சிறியருள் சிறியேன் 
விரிந்த நெஞ்சமும் குவிந்தில இன்னும் 

வெய்ய மாயையில் கையற வடைந்தே 
புரிந்து சார்கின்ற தொற்றிஅம் பரனே 

போற்றும் யாவர்க்கும் பொதுவில்நின் றவனே.

அன்னையில் பெரிதும் இனியஎன் அரசே 

அம்பலத் தாடல்செய் அமுதே 
பொன்னைஒத் தொளிரும் புரிசடைக் கனியே 

போதமே ஒற்றிஎம் பொருளே 
உன்னைவிட் டயலார் உறவுகொண் டடையேன் 

உண்மைஎன் உள்ளம்நீ அறிவாய் 
என்னைவிட் டிடில்நான் என்செய்வேன் ஒதிபோல் 

இருக்கின்ற இவ்வெளி யேனே.

எளியனேன் மையல் மனத்தினால் உழன்றேன் 

என்செய்வேன் என்செய்வேன்பொல்லாக் 
களியனேன் வாட்டம் கண்டனை இன்னும் 

கருணைசெய் திலைஅருட் கரும்பே 
அளியனே திருச்சிற் றம்பலத் தொளியே 

அருமருந் தேவட வனத்துத் 
தனியனே ஒற்றித் தலத்தமர் மணியே 

தயையிலி போல்இருந் தனையே.

இருந்தனை எனது நெஞ்சினுள் எந்தாய் 

என்துயர் அறிந்திலை போலும் 
முருந்தனை முறுவல் மங்கையர் மலைநேர் 

முலைத்தலை உருண்டன னேனும் 
மருந்தனை யாய்உன் திருவடி மலரை 

மறந்திலேன் வழுத்துகின் றனன்காண் 
வருந்தனை யேல்என் றுரைத்திலை ஐயா 

வஞ்சகம் உனக்கும்உண் டேயோ.

உண்டநஞ் சின்னும் கண்டம்விட் டகலா 

துறைந்தது நாடொறும் அடியேன் 
கண்டனன் கருணைக் கடல்எனும் குறிப்பைக் 

கண்டுகண் டுளமது நெகவே 
விண்டனன் என்னைக் கைவிடில் சிவனே 

விடத்தினும் கொடியன்நான் அன்றோ 
அண்டர்கட் கரசே அம்பலத் தமுதே 

அலைகின்றேன் அறிந்திருந் தனையே.

தனையர்செய் பிழையைத் தந்தையர் குறித்துத் 

தள்ளுதல் வழக்கல என்பார் 
வினையனேன் பிழையை வினையிலி நீதான் 

விவகரித் தெண்ணுதல் அழகோ 
உனையலா திறந்தும் பிறந்தும்இவ் வுலகில் 

உழன்றிடுந் தேவரை மதியேன் 
எனையலா துனக்கிங் காளிலை யோஉண்

டென்னினும் ஏன்றுகொண் டருளே.

ஏன்றுகொண் டருள வேண்டும்இவ் எளியேன் 

இருக்கினும் இறக்கினும் பொதுவுள் 
ஊன்றுகொண் டருளும் நின்னடி யல்லால் 

உரைக்கும்மால் அயன்முதல் தேவர் 
நான்றுகொண் டிடுவ ரேனும்மற் றவர்மேல் 

நாஎழா துண்மையீ திதற்குச் 
சான்றுகொண் டருள நினைத்தியேல் என்னுள் 

சார்ந்தநின் சரண்இரண் டன்றே.

சரணவா ரிசம்என் தலைமிசை இன்னும் 

தரித்திலை தாழ்த்தனை அடியேன் 
கரணவா தனையும் கந்தவா தனையும் 

கலங்கிடக் கபமிழுத் துந்தும் 
மரணவா தனைக்கென் செய்குவம் என்றே 

வருந்துகின் றனன்மனம் மாழாந் 
தரணமூன் றெரிய நகைத்தஎம் இறையே 

அடியனை ஆள்வதுன் கடனே.

கடம்பொழி ஓங்கல் உரிஉடை உடுக்கும் 

கடவுளே கடவுளர் கோவே 
மடம்பொழி மனத்தேன் மலஞ்செறிந் தூறும் 

வாயில்ஓர் ஒன்பதில் வரும்இவ் 
உடம்பொழிந் திடுமேல் மீண்டுமீண் டெந்த

உடம்புகொண் டுழல்வனோஎன்று 
நடம்பொழி பதத்தாய் நடுங்குகின் றனன்காண் 

நான்செயும் வகைஎது நவிலே.

வகைஎது தெரிந்தேன் ஏழையேன் உய்வான் 

வள்ளலே வலிந்தெனை ஆளும் 
தகைஅது இன்றேல் என்செய்வேன் உலகர் 

சழக்குடைத் தமியன்நீ நின்ற 
திகைஎது என்றால் சொலஅறி யாது 

திகைத்திடும் சிறியனேன் தன்னைப் 
பகைஅது கருதா தாள்வதுன் பரங்காண் 

பவளமா நிறத்தகற் பகமே.

கற்பன அறிந்து கற்கிலேன் சழக்குக் 

கல்விகற் றுழன்றனன் கருணை 
சொற்பன மதிலும் காண்கிலேன் பொல்லாச் 

சூகரம் எனமலம் துய்த்தேன் 
விற்பனன் எனவே நிற்பது விழைந்தேன் 

வீணனேன் விரகிலா வெறியேன் 
அற்பனேன் தன்னை ஆண்டநின் அருளை 

ஆய்ந்திடில் அன்னையின் பெரிதே.

பற்று நோக்கிய பாவியேன் தனக்குப் 

பரிந்து நீஅருட் பதம்அளித் திலையே 
மற்று நோக்கிய வல்வினை அதனால் 

வஞ்ச மாயையின் வாழ்க்கையின் மனத்தின் 
அற்று நோக்கிய நோய்களின் மூப்பின் 

அலைதந் திவ்வுல கம்படும் பாட்டை 
உற்று நோக்கினால் உருகுதென் உள்ளம் 

ஒற்றி மேவிய உலகுடை யோனே.

கொடிய நெஞ்சினேன் கோபமே அடைந்தேன் 

கோடி கோடியாம் குணப்பழு துடையேன் 
கடிய வஞ்சகக் கள்வனேன் தனக்குன் 

கருணை ஈந்திடா திருந்திடில் கடையேன் 
அடியன் ஆகுவ தெவ்வணம் என்றே 

ஐய ஐயநான் அலறிடு கின்றேன் 
ஒடிய மும்மலம் ஒருங்கறுத் தவர்சேர் 

ஒற்றி மேவிய உலகுடை யோனே.

காமம் என்பதோர் உருக்கொடிவ் வுலகில் 

கலங்கு கின்றஇக் கடையனேன் தனக்குச் 
சேமம் என்பதாம் நின்அருள் கிடையாச் 

சிறுமை யேஇன்னும் செறிந்திடு மானால் 
ஏம நெஞ்சினர் என்றனை நோக்கி 

ஏட நீகடை என்றிடில் அவர்முன் 
ஊமன் ஆகுவ தன்றிஎன் செய்வேன் 

ஒற்றி மேவிய உலகுடை யோனே.

மண்ணில் நின்றவர் வாழ்வதும் கணத்தில் 

வருந்தி மாய்வதும் மற்றிவை எல்லாம் 
கண்ணின் நேர்நிதங் கண்டும்இவ் வாழ்வில் 

காதல் நீங்கிலாக் கல்மனக் கொடியேன் 
எண்ணி நின்றஓர் எண்ணமும் முடியா 

தென்செய் கேன்வரும் இருவினைக் கயிற்றால் 
உண்ணி ரம்பநின் றாட்டுகின் றனைநீ 

ஒற்றி மேவிய உலகுடை யோனே.

வெருட்சி யேதரும் மலஇரா இன்னும் 

விடியக் கண்டிலேன் வினையினேன் உள்ளம் 
மருட்சி மேவிய தென்செய்கேன் உன்பால் 

வருவ தற்கொரு வழியும்இங் கறியேன் 
தெருட்சி யேதரும் நின்அருள் ஒளிதான் 

சேரில் உய்குவேன் சேர்ந்தில தானால் 
உருட்சி ஆழிஒத் துழல்வது மெய்காண் 

ஒற்றி மேவிய உலகுடை யோனே.

யாதும் உன்செய லாம்என அறிந்தும் 

ஐய வையமேல் அவர்இவர் ஒழியாத் 
தீது செய்தனர் நன்மைசெய் தனர்நாம் 

தெரிந்து செய்வதே திறம்என நினைத்துக் 
கோது செய்மலக் கோட்டையைக் காவல் 

கொண்டு வாழ்கிறேன் கண்டிட இனிநீ 
ஓது செய்வதொன் றென்னுயிர்த் துணையே 

ஒற்றி மேவிய உலகுடை யோனே.

பந்த மட்டின்ஆம் பாவிநெஞ் சகத்தால் 

பவப்பெ ருங்கடல் படிந்துழன் றயர்ந்தேன் 
இந்த மட்டில்நான் உழன்றதே அமையும் 

ஏற வேண்டும்உன் எண்ணமே தறியேன் 
அந்த மட்டினில் இருத்தியோ அன்றி 

அடிமை வேண்டிநின் அருட்பெரும் புணையை 
உந்த மட்டினால் தருதியோ உரையாய் 

ஒற்றி மேவிய உலகுடை யோனே.

ஞான மென்பதின் உறுபொருள் அறியேன் 

ஞானி அல்லன்நான் ஆயினும் கடையேன் 
ஆன போதிலும் எனக்குநின் அருள்ஓர் 

அணுவில் பாதியே ஆயினும் அடைந்தால் 
வான மேவிய அமரரும் அயனும் 

மாலும் என்முனம் வலியிலர் அன்றே 
ஊனம் நீக்கிநல் அருள்தரும் பொருளே 

ஒற்றி மேவிய உலகுடை யோனே.

அளிய நெஞ்சம்ஓர் அறிவுரு வாகும் 

அன்பர் தம்புடை அணுகிய அருள்போல் 
எளிய நெஞ்சினேற் கெய்திடா தேனும் 

எள்ளில் பாதிமட் டீந்தருள் வாயேல் 0
களிய மாமயல் காடற எறிந்தாங் 

கார வேரினைக் களைந்துமெய்ப் போத 
ஒளிய வித்தினால் போகமும் விளைப்பேன் 

ஒற்றி மேவிய உலகுடை யோனே.

நாக நாட்டதின் நலம்பெற வேண்டேன் 

நரகில் ஏகென நவிலினும் அமைவேன் 
ஆகம் நாட்டிடை விடுகெனில் விடுவேன் 

அல்லல் ஆம்பவம் அடைஎனில் அடைவேன் 
தாகம் நாட்டிய மயல்அற அருள்நீர் 

தருதல் இல்எனச் சாற்றிடில் தரியேன் 
ஓகை நாட்டிய யோகியர் பரவும் 

ஒற்றி மேவிய உலகுடை யோனே.

அணிகொள் கோவணக் கந்தையே நமக்கிங் 

கடுத்த ஆடைஎன் றறிமட நெஞ்சே 
கணிகொள் மாமணிக் கலன்கள்நம் கடவுள் 

கண்ணுண் மாமணிக் கண்டிகை கண்டாய் 
பிணிகொள் வன்பவம் நீக்கும்வெண் ணீறே 

பெருமைச் சாந்தமாம் பிறங்கொளி மன்றில் 
திணிகொள் சங்கர சிவசிவ என்று 

சென்று வாழ்த்தலே செய்தொழி லாமே.

செய்த நன்றிமேல் தீங்கிழைப் பாரில் 

திருப்பும் என்தனைக் திருப்புகின் றனைநீ 
பெய்த பாலினைக் கமரிடைக் கவிழ்க்கும் 

பேதை யாதலில் பிறழ்ந்தனை உனைநான் 
வைத போதினும் வாழ்த்தென நினைத்து 

மறுத்து நீக்கிஅவ் வழிநடக் கின்றாய் 
கொய்த கோட்டினை நட்டனை வளர்ப்பாய் 

கொடிய நெஞ்சமே மடியகிற் றிலையே.

இலைஎ னாதணு வளவும்ஒன் றீய 

எண்ணு கின்றிலை என்பெறு வாயோ 
கொலைஇ னாதென அறிந்திலை நெஞ்சே 

கொல்லு கின்றஅக் கூற்றினும் கொடியாய் 
தலையின் மாலைதாழ் சடையுடைப் பெருமான் 

தாள்நி னைந்திலை ஊண்நினைந் துலகில் 
புலையி னார்கள்பால் போதியோ வீணில் 

போகப் போகஇப் போக்கினில் அழிந்தே.

அழிந்த வாழ்க்கையின் அவலமிங் கனைத்தும் 

ஐயம் இன்றிநீ அறிந்தனை நெஞ்சே 
கழிந்த எச்சிலை விழைந்திடு வார்போல் 

கலந்து மீட்டுநீ கலங்குகின் றனையே 
மொழிந்த முன்னையோர் பெறும்சிவ கதிக்கே 

முன்னு றாவகை என்னுறும் உன்னால் 
இழிந்த நாயினும் கடையனாய் நின்றேன் 

என்செய் வேன்உனை ஏன்அடுத் தேனே.

தேன்நெய் ஆடிய செஞ்சடைக் கனியைத் 

தேனை மெய்அருள் திருவினை அடியர் 
ஊனை நெக்கிட உருக்கிய ஒளியை 

உள்ளத் தோங்கிய உவப்பினை மூவர் 
கோனை ஆனந்தக் கொழுங்கடல் அமுதைக் 

கோம ளத்தினைக் குன்றவில் லியைஎம் 
மானை அம்பல வாணனை நினையாய் 
வஞ்ச நெஞ்சமே மாய்ந்திலை இனுமே.

இன்னும் எங்ஙனம் ஏகுகின் றனையோ 

ஏழை நெஞ்சமே இங்குமங் குந்தான் 
முன்னை நாம்பிறந் துழன்றஅத் துயரை 

முன்னில் என்குலை முறுக்குகின் றனகாண் 
என்னை நீஎனக் குறுதுணை அந்தோ 

என்சொல் ஏற்றிலை எழில்கொளும் பொதுவில் 
மன்னு நம்முடை வள்ளலை நினனத்தால் 

மற்று நாம்பிற வாவகை வருமே.

பிறந்து முன்னர்இவ் வுலகினாம் பெண்டு 

பிள்ளை ஆதிய பெருந்தொடக் குழந்தே 
இறந்து வீழ்கதி இடைவிழுந் துழன்றே 

இருந்த சேடத்தின் இத்தனை எல்லாம் 
மறந்து விட்டனை நெஞ்சமே நீதான் 

மதியி லாய்அது மறந்திலன் எளியேன் 
துறந்து நாம்பெறும் சுகத்தினை அடையச் 

சொல்லும் வண்ணம்நீ தொடங்கிடில் நன்றே.

நன்று செய்வதற் குடன்படு வாயேல் 

நல்ல நெஞ்சமே வல்லஇவ் வண்ணம் 
இன்று செய்திநீ நாளைஎன் பாயேல் 

இன்றி ருந்தவர் நாளைநின் றிலரே 
ஒன்று கேண்மதி சுகர்முதல் முனிவோர் 

உக்க அக்கணம் சிக்கெனத் துறந்தார் 
அன்று முன்னரே கடந்தனர் அன்றி 

அதற்கு முன்னரே அகன்றனர் அன்றே.

அன்றி னேர்கிலை நம்முடைப் பெருமான் 

அஞ்செ ழுத்தையும் அடிக்கடி மறந்தாய் 
ஒன்றி மேற்கதி உறவகை அந்தோ 

உணர்கி லாய்வயிற் றூண்பொருட் டயலோர் 
முன்றில் காத்தனை அவ்வள வேனும் 

முயன்று காத்திலை முன்னவன் கோயில் 
துன்றி நின்றநல் தொண்டர்தம் தொழும்பு 

தொடங்கு வானவர் தூயமுன் றிலையே.

தூய நெஞ்சமே சுகம்பெற வேண்டில் 

சொல்லு வாம்அது சொல்லள வன்றால் 
காய மாயமாம் கான்செறிந் துலவும் 

கள்வர் ஐவரைக் கைவிடுத் ததன்மேல் 
பாய ஆணவப் பகைகெட முருக்கிப் 

பகல்இ ராஇலாப் பாங்கரின் நின்றே 
ஆய வானந்தக் கூத்துடைப் பரமா 

காய சோதிகண் டமருதல் அணியே.

இச்சை உண்டெனக் குன்திரு மலர்த்தாள் 

எய்தும் வண்ணம்இங் கென்செய வல்லேன் 
கொச்சை நெஞ்சம்என் குறிப்பில்நில் லாது 

குதிப்பில் நின்றது மதிப்பின்இவ் வுலகில் 
பிச்சை உண்டெனிற் பிச்சரிற் சீறும் 

பேய ருண்மனை நாயென உழைத்தேன் 
செச்சை மேனிஎம் திருவொற்றி அரசே 

தில்லை ஓங்கிய சிவானந்தத் தேனே.

ஐய நின்னுடை அன்பர்கள் எல்லாம் 

அழிவில் இன்பமுற் றருகிருக் கின்றார் 
வெய்ய நெஞ்சகப் பாவியேன் கொடிய 

வீண னேன்இங்கு வீழ்கதிக் கிடமாய் 
வைய வாழ்க்கையின் மயங்குகின் றனன்மேல் 

வருவ தோர்ந்திலன் வாழ்வடை வேனோ 
செய்ய வண்ணனே ஒற்றியம் பொருளே 
தில்லை ஓங்கிய சிவானந்தத் தேனே.

மடிகொள் நெஞ்சினால் வள்ளல்உன் மலர்த்தாள் 

மறந்து வஞ்சக வாழ்க்கையை மதித்தேன் 
துடிகொள் நேர்இடை மடவியர்க் குருகிச் 

சுழல்கின் றேன்அருள் சுகம்பெறு வேனோ 
வடிகொள் வேல்கரத் தண்ணலை ஈன்ற 

வள்ள லேஎன வாழ்த்துகின் றவர்தம் 
செடிகள் நீக்கிய ஒற்றியம் பரனே 

தில்லை ஓங்கிய சிவானந்தத் தேனே.

இருக்க வாவுற உலகெலாம் உய்ய 

எடுத்த சேவடிக் கெள்ளள வேனும் 
உருக்கம் ஒன்றிலேன் ஒதியினில் பெரியேன் 

ஒண்மை எய்துதல் வெண்மைமற் றன்றே 
தருக்க நின்றஎன் தன்மையை நினைக்கில் 

தமிய னேனுக்கே தலைநடுக் குறுங்காண் 
திருக்கண் மூன்றுடை ஒற்றிஎம் பொருளே 

தில்லை ஓங்கிய சிவானந்தத் தேனே.

எண்பெ றாவினைக் கேதுசெய் உடலை 

எடுத்த நாள்முதல் இந்தநாள் வரைக்கும் 
நண்பு றாப்பவம் இயற்றினன் அல்லால் 

நன்மை என்பதோர் நாளினும் அறியேன் 
வண்பெ றாவெனக் குன்திரு அருளாம் 

வாழ்வு நேர்ந்திடும் வகைஎந்த வகையோ 
திண்பெ றாநிற்க அருள்ஒற்றி அமுதே 

தில்லை ஓங்கிய சிவானந்தத் தேனே.

பேதை நெஞ்சினேன் செய்பிழை எல்லாம் 

பேசி னால்பெரும் பிணக்கினுக் கிடமாம் 
தாதை நீஅவை எண்ணலை எளியேன் 

தனக்கு நின்திருத் தண்அளி புரிவாய் 
கோதை நீக்கிய முனிவர்கள் காணக் 

கூத்து கந்தருள் குணப்பெருங் குன்றே 
தீதை நீக்கிய ஒற்றிஎம் பெருமான் 

தில்லை ஓங்கிய சிவானந்தத் தேனே.

வஞ்ச நெஞ்சர்தம் சேர்க்கையைத் துறந்து 

வள்ளல் உன்திரு மலரடி ஏத்தி 
விஞ்சு நெஞ்சர்தம் அடித்துணைக் கேவல் 

விரும்பி நிற்கும்அப் பெரும்பயன் பெறவே 
தஞ்சம் என்றருள் நின்திருக் கோயில் 

சார்ந்து நின்றனன் தருதல்மற் றின்றோ 
செஞ்சொல் ஓங்கிய ஒற்றிஎம் பெருமான் 

தில்லை ஓங்கிய சிவானந்தத் தேனே.

புல்ல னேன்புவி நடையிடை அலையும் 

புலைய நெஞ்சினால் பொருந்திடும் கொடிய 
அல்லல் என்பதற் கெல்லைஒன் றறியேன் 

அருந்து கின்றனன் விருந்தினன் ஆகி 
ஒல்லை உன்திருக் கோயில்முன் அடுத்தேன் 

உத்த மாஉன்தன் உள்ளம்இங் கறியேன் 
செல்லல் நீக்கிய ஒற்றியம் பொருளே 

தில்லை ஓங்கிய சிவானந்தத் தேனே.

எளிய னேன்பிழை இயற்றிய எல்லாம் 

எண்ணி னுட்படா வேனும்மற் றவையை 
அளிய நல்லருள் ஈந்திடும் பொருட்டால் 

ஆய்தல் நன்றல ஆதலின் ஈண்டே 
களிய நெஞ்சமாம் கருங்கலைக் கரைத்துக் 

கருணை ஈகுதல் கடன்உனக் கையா 
தெளிய ஓங்கிய ஒற்றிஎன் அமுதே 

தில்லை ஓங்கிய சிவானந்தத் தேனே.

வெறிபி டிக்கினும் மகன்தனைப் பெற்றோர் 

விடுத்தி டார்அந்த வெறியது தீரும் 
நெறிபி டித்துநின் றாய்வரென் அரசே 

நீயும் அப்படி நீசனேன் தனக்குப் 
பொறிபி டித்தநல் போதகம் அருளிப் 

புன்மை யாவையும் போக்கிடல் வேண்டும் 
செறிபி டித்தவான் பொழில்ஒற்றி அமுதே 

தில்லை ஓங்கிய சிவானந்தத் தேனே.

வஞ்சக வினைக்கோர் கொள்கலம் அனைய 

மனத்தினேன் அனைத்தினும் கொடியேன் 
தஞ்சம்என் றடைந்தே நின்திருக் கோயில் 

சந்நிதி முன்னர்நிற் கின்றேன் 
எஞ்சலில் அடங்காப் பாவிஎன் றெனைநீ 

இகழ்ந்திடில் என்செய்வேன் சிவனே 
கஞ்சன்மால் புகழும் ஒற்றியங் கரும்பே 

கதிதரும் கருணையங் கடலே.

நிற்பது போன்று நிலைபடா உடலை 

நேசம்வைத் தோம்புறும் பொருட்டாய்ப் 
பொற்பது தவிரும் புலையர்தம் மனைவாய்ப் 

புந்திநொந் தயர்ந்தழு திளைத்தேன் 
சொற்பதங் கடந்த நின்திரு வடிக்குத் 

தொண்டுசெய் நாளும்ஒன் றுளதோ 
கற்பது கற்றோர் புகழ்திரு வொற்றிக் 

காவல்கொள் கருணையங் கடலே.

முன்னைவல் வினையால் வஞ்சக மடவார் 

முழுப்புலைக் குழிவிழுந் திளைத்தேன் 
என்னையோ கொடியேன் நின்திரு வருள்தான் 

எய்தில னேல்உயிர்க் குறுதிப் 
பின்னைஎவ் வணந்தான் எய்துவ தறியேன் 

பேதையில் பேதைநான் அன்றோ 
கன்னலே தேனே ஒற்றிஎம் அமுதே 

கடவுளே கருணையங் கடலே.

மண்ணினுள் மயங்கி வஞ்சக வினையால் 

மனந்தளர்ந் தழுங்கிநாள் தோறும் 
எண்ணினுள் அடங்காத் துயரொடும் புலையர் 

இல்லிடை மல்லிடு கின்றேன் 
விண்ணினுள் இலங்கும் சுடர்நிகர் உனது 

மெல்அடிக் கடிமைசெய் வேனோ 
கண்ணினுள் மணியே ஒற்றியங் கனியே 

கடவுளே கருணையங் கடலே.

அளவிலா உலகத் தனந்தகோ டிகளாம் 

ஆருயிர்த் தொகைக்குளும் எனைப்போல் 
இளகிலா வஞ்ச நெஞ்சகப் பாவி 

ஏழைகள் உண்டுகொல் இலைகாண் 
தளர்விலா துனது திருவடி எனும்பொற் 

றாமரைக் கணியனா குவனோ 
களவிலார்க் கினிய ஒற்றிஎம் மருந்தே 

கனந்தரும் கருணையங் கடலே.

ஞானம்என் பதிலோர் அணுத்துணை யேனும் 

நண்ணிலேன் புண்ணியம் அறியேன் 
ஈனம்என் பதனுக் கிறைஎனல் ஆனேன் 

எவ்வணம் உய்குவ தறியேன் 
வானநா டவரும் பெறற்கரு நினது 

மலரடித் தொழும்புசெய் வேனோ 
கானவேட் டுருவாம் ஒருவனே ஒற்றிக் 

கடவுளே கருணையங் கடலே.

ஞாலவாழ் வனைத்தும் கானல்நீர் எனவே 

நன்கறிந் துன்திரு அருளாம் 
சீலவாழ் வடையும் செல்வம்இப் பொல்லாச் 

சிறியனும் பெறுகுவ தேயோ 
நீலமா மிடற்றுப் பவளமா மலையே 

நின்மல ஆனந்த நிலையே 
காலன்நாண் அவிழ்க்கும் காலனே ஒற்றிக் 

கடவுளே கருணையங் கடலே.

மாலொடு நான்கு வதனனும் காணா 

மலரடிக் கடிமைசெய் தினிப்பாம் 
பாலொடு கலந்த தேன்என உன்சீர் 

பாடும்நாள் எந்தநாள் அறியேன் 
வேலொடு மயிலும் கொண்டிடுஞ் சுடரை 

விளைவித்த வித்தக விளக்கே 
காலொடு பூதம் ஐந்துமாம் ஒற்றிக் 

கடவுளே கருணையங் கடலே.

சற்றும்நற் குணந்தான் சார்ந்திடாக் கொடியார் 

தந்தலை வாயிலுள் குரைக்கும் 
வெற்றுநாய் தனக்கும் வேறுநா யாக 

மெலிகின்றேன் ஐம்புலச் சேட்டை 
அற்றுநின் றவர்க்கும் அரியநின் திருத்தாட் 

கடிமைசெய் தொழுகுவ னேயோ 
கற்றுமுற் றுணர்ந்தோர்க் கருள்தரும் ஒற்றிக் 

கடவுளே கருணையங்கடலே.

மறைகளும் இன்னும் தலைத்தலை மயங்க 

மறைந்துல குயிர்தொறும் ஒளித்த 
இறைவநின் திருத்தாட் கன்பிலாக் கொடியன் 

என்னினும் ஏழையேன் தனக்கு 
நிறைதரும் நினது திருவருள் அளிக்க 

நினைத்தலே நின்கடன் கண்டாய் 
கறைமணி மிடற்றுத் தெய்வமே ஒற்றிக் 

காவல்கொள் கருணையங் கடலே.

உலக வாழ்க்கையின் உழலும்என் நெஞ்சம் 

ஒன்று கோடியாய்ச் சென்றுசென் றுலைந்தே 

கலக மாயையில் கவிழ்க்கின்ற தெளியேன் 

கலுழ்கின் றேன்செயக் கடவதொன் றறியேன் 
இலகும் அன்பர்தம் எய்ப்பினில் வைப்பே 

இன்ப வெள்ளமே என்னுடை உயிரே 
திலக மேதிரு ஒற்றிஎம் உறவே 

செல்வ மேபர சிவபரம் பொருளே.

எண்ணி லாநினைப் புற்றதின் வழியே 

இன்ப துன்பங்கள் எய்திஎன் நெஞ்சம் 
கண்ணி லாக்குரங் கெனஉழன் றதுகாண் 

கடைய னேன்செயக் கடவதொன் றறியேன் 
பெண்நி லாவிய பாகத்தெம் அமுதே 

பிரமன் ஆதியர் பேசரும் திறனே 
தெண்நி லாமுடி ஒற்றியங் கனியே 

செல்வ மேபர சிவபரம் பொருளே.

ஊண்உ றக்கமே பொருள்என நினைத்த 

ஒதிய னேன்மனம் ஒன்றிய தின்றாய்க் 
காணு றக்கருங் காமஞ்சான் றதுகாண் 

கடைய னேன்செயக் கடவதொன் றறியேன் 
மாணு றக்களங் கறுத்தசெம் மணியே 

வள்ள லேஎனை வாழ்விக்கும் மருந்தே 
சேணு றத்தரும் ஒற்றிநா யகமே 

செல்வ மேபர சிவபரம் பொருளே.

யாது சொல்லினும் கேட்பதின் றந்தோ 

யான்செய் தேன்என தென்னும்இவ் இருளில் 
காது கின்றதென் வஞ்சக நெஞ்சம் 

கடைய னேன்செயக் கடவதொன் றறியேன் 
ஓது மாமறை உபநிட தத்தின் 

உச்சி மேவிய வச்சிர மணியே 
தீது நீக்கிய ஒற்றியந் தேனே 

செல்வ மேபர சிவபரம் பொருளே.

சொல்லும் சொல்லள வன்றுகாண் நெஞ்சத் 

துடுக்க னைத்தும்இங் கொடுக்குவ தெவனோ 
கல்லும் பிற்படும் இரும்பினும் பெரிதால் 

கடைய னேன்செயக் கடவதொன் றறியேன் 
அல்லும் எல்லும்நின் றகங்குழைந் தேத்தும் 

அன்பருள் ஊறும் ஆனந்தப் பெருக்கே 
செல்லு லாம்பொழில் ஒற்றியங் கரும்பே 

செல்வ மேபர சிவபரம் பொருளே.

இம்மை இன்பமே வீடெனக் கருதி 

ஈனர் இல்லிடை இடர்மிக உழந்தே 
கைம்மை நெஞ்சம்என் றனைவலிப் பதுகாண் 

கடைய னேன்செயக் கடவதொன் றறியேன் 

முக்கண் மூர்த்தியே முத்தியின் முதலே 
செம்மை மேனிஎம் ஒற்றியூர் அரசே 

செல்வ மேபர சிவபரம் பொருளே.

நின்ன டிக்கண்ஓர் கணப்பொழு தேனும் 

நிற்ப தின்றியே நீசமங் கையர்தம் 
கன்ன வில்தனம் விழைந்தது மனம்காண் 

கடைய னேன்செயக் கடவதொன் றறியேன் 
அன்ன ஊர்தியும் மாலும்நின் றலற 

அடியர் தங்களுள் அமர்ந்தருள் அமுதே 
தென்இ சைப்பொழில் ஒற்றிஎம் வாழ்வே 

செல்வ மேபர சிவபரம் பொருளே.

புலைய மங்கையர் புணர்முலைக் குவட்டில் 

போந்து ருண்டெனைப் புலன்வழிப் படுத்திக் 
கலைய நின்றதிக் கல்லுறழ் மனந்தான் 

கடைய னேன்செயக் கடவதொன் றறியேன் 
விலையி லாஉயர் மாணிக்க மணியே 

வேத உச்சியில் விளங்கொளி விளக்கே 
சிலைவி லாக்கொளும் ஒற்றிஎம் மருந்தே 

செல்வ மேபர சிவபரம் பொருளே.

தந்தை தாய்மனை மக்கள்என் றுலகச் 

சழக்கி லேஇடர் உழக்கும்என் மனந்தான் 
கந்த வாதனை இயற்றுகின் றதுகாண் 

கடைய னேன்செயக் கடவதொன் றறியேன் 
எந்தை யேஎனை எழுமையும் தொடர்ந்த 

இன்ப வெள்ளமே என்உயிர்க் குயிரே 
சிந்தை ஓங்கிய ஒற்றிஎந் தேவே 

செல்வ மேபர சிவபரம் பொருளே.

கொடிய வஞ்சக நெஞ்சகம் எனும்ஓர் 

குரங்கிற் கென்உறு குறைபல உரைத்தும் 
கடிய தாதலின் கசிந்தில தினிஇக் 

கடைய னேன்செயக் கடவதொன் றறியேன் 
அடிய னேன்பிழை உளத்திடை நினையேல் 

அருளல் வேண்டும்என் ஆருயிர்த் துணையே 
செடிகள் நீக்கிய ஒற்றிஎம் உறவே 

செல்வ மேபர சிவபரம் பொருளே.

மடுக்கும் நீர்உடைப் பாழ்ங்கிண றதனுள்

வழுக்கி வீழ்ந்தவன் வருந்துறா வண்ணம் 
எடுக்கின் றோர்என இடையிற்கை விடுதல்

இரக்க முள்ளவர்க் கியல்பன்று கண்டீர் 
தடுக்கி லாதெனைச் சஞ்சல வாழ்வில்

தாழ்த்து கின்றது தருமம்அன் றுமக்கு 
நடுக்கி லார்தொழும் ஒற்றியூர் உடையீர்

ஞான நாடகம் நவிற்றுகின் றீரே.

வெண்மை நெஞ்சினேன் மெய்என்ப தறியேன்

விமல நும்மிடை வேட்கையும் உடையேன் 
உண்மை ஓதினேன் வஞ்சக வாழ்க்கை

உவரி வீழ்வனேல் உறுதிமற் றறியேன் 
கண்மை உள்ளவர் பாழ்ங்குழி வீழக்

கண்டி ருப்பது கற்றவர்க் கழகோ 
நண்மை ஒற்றியீர் திருச்சிற்றம் பலத்துள்

ஞான நாடகம் நவிற்றுகின் றீரே.

குற்ற மேபல இயற்றினும் எனைநீர்

கொடியன் என்பது குறிப்பல உமது 
பொற்றை நேர்புயத் தொளிர்திரு நீற்றைப்

பூசு கின்றனன் புனிதநும் அடிக்கண் 
உற்ற தோர்சிறி தன்பும்இவ் வகையால்

உறுதி ஈவதிங் குமக்கொரு கடன்காண் 
நற்ற வத்தர்வாழ் ஒற்றியூர் உடையீர்

ஞான நாடகம் நவிற்றுகின் றீரே.

உள்ள தோதினால் ஒறுக்கிலேம் என்பர்

உலகு ளோர்இந்த உறுதிகொண் டடியேன் 
கள்ளம் ஓதிலேன் நும்மடி அறியக்

காம வேட்கையில் கடலினும் பெரியேன் 
வள்ள லேஉம தருள்பெறச் சிறிது

வைத்த சிந்தையேன் மயக்கற அருள்வீர் 
நள்ளல் உற்றவர் வாழ்ஒற்றி உடையீர்

ஞான நாடகம் நவிற்றுகின் றீரே.

அரந்தை யோடொரு வழிச்செல்வோன் தனைஓர்

ஆற்று வெள்ளம்ஈர்த் தலைத்திட அவனும் 
பரந்த நீரிடை நின்றழு வானேல்

பகைவர் ஆயினும் பார்த்திருப் பாரோ 
கரந்தை அஞ்சடை அண்ணல்நீர் அடியேன்

கலங்கக் கண்டிருக் கின்றது கடனோ 
நரந்த மார்பொழில் ஒற்றியூர் உடையீர்

ஞான நாடகம் நவிற்றுகின் றீரே.

பிறவிக் கண்ணிலான் கைக்கொளும் கோலைப் 
பிடுங்கி வீசுதல் பெரியவர்க் கறமோ 
மறவிக் கையறை மனத்தினேன் உம்மேல்

வைக்கும் அன்பைநீர் மாற்றுதல் அழகோ 
உறஇக் கொள்கையை உள்ளிரேல் இதனை

ஓதிக் கொள்ளிடம் ஒன்றிலை கண்டீர் 
நறவிக் கோங்கிய ஒற்றியம் பதியீர்

ஞான நாடகம் நவிற்றுகின் றீரே.

வலிய வந்திடு விருந்தினை ஒழிக்கார்

வண்கை உள்ளவர் மற்றதுபோலக் 
கலிய நெஞ்சினேன் வஞ்சக வாழ்வில்

கலங்கி ஐயநுங் கருணையாம் அமுதை 
மலிய உண்டிட வருகின்றேன் வருமுன்

மாற்று கிற்பிரேல் வள்ளல்நீர் அன்றோ 
நலியல் நீக்கிடும் ஒற்றியம் பதியீர்

ஞான நாடகம் நவிற்றுகின் றீரே.

பொய்யன் ஆகிலும் போக்கிடம் அறியாப்

புலையன் ஆண்டவன் புகழ்உரைப் பானேல் 
உய்ய வைப்பன்ஈ துண்மைஇவ் வுலகில்

ஒதிய னேன்புகல் ஓரிடம் அறியேன் 
ஐய நும்மடிக் காட்செயல் உடையேன்

ஆண்ட நீர்எனை அகற்றுதல் அழகோ 
நையல் அற்றிட அருள்ஒற்றி உடையீர்

ஞான நாடகம் நவிற்றுகின் றீரே.

தந்தை ஆயவர் தனையரைக் கெடுக்கச்

சமைவர் என்பது சற்றும்இன் றுலகில் 
எந்தை நீர்எனை வஞ்சக வாழ்வில்

இருத்து வீர்எனில் யார்க்கிது புகல்வேன் 
பந்த மேலிட என்பரி தாபம்

பார்ப்பி ரோஅருட் பங்கய விழியீர் 
நந்த வொண்பணை ஒற்றியூர் உடையீர்

ஞான நாடகம் நவிற்றுகின் றீரே.

கல்வி வேண்டிய மகன்தனைப் பெற்றோர்

கடுத்தல் ஓர்சிறு கதையிலும் இலைகாண் 
செல்வம் வேண்டிலேன் திருவருள் விழைந்தேன்

சிறிய னேனைநீர் தியக்குதல் அழகோ 
பல்வி தங்களால் பணிசெயும் உரிமைப்

பாங்கு நல்கும்அப் பரம்உமக் கன்றே 
நல்வி தத்தினர் புகழ்ஒற்றி உடையீர்

ஞான நாடகம் நவிற்றுகின் றீரே.

மண்ணில் நல்லவன் நல்லவர் இடத்தோர்

வணக்கம் இன்மையன் வணங்குவன் ஆனால் 
எண்ணி நம்புடை இருஎன உரைப்பர்

ஏன்வ ணங்கினை என்றுரைப் பாரோ 
கண்ணின் நல்லநும் கழல்தொழ இசைந்தால்

கலக்கம் காண்பது கடன்அன்று கண்டீர் 
நண்ணி மாதவன் தொழும்ஒற்றி உடையீர்

ஞான நாடகம் நவிற்றுகின் றீரே.

மாலை ஒன்றுதோள் சுந்தரப் பெருமான் 

மணத்தில் சென்றவண் வழக்கிட்ட தெனவே 
ஓலை ஒன்றுநீர் காட்டுதல் வேண்டாம் 

உவந்து தொண்டன்என் றுரைப்பிரேல் என்னை 
வேலை ஒன்றல மிகப்பல எனினும் 

வெறுப்பி லாதுளம் வியந்துசெய் குவன்காண் 
சோலை ஒன்றுசீர் ஒற்றியூர் உடையீர் 

தூய மால்விடைத் துவசத்தி னீரே.

பூதம் நும்படை எனினும்நான் அஞ்சேன் 

புதிய பாம்பின்பூண் பூட்டவும் வெருவேன் 
பேதம் இன்றிஅம் பலந்தனில் தூக்கும் 

பெருமைச் சேவடி பிடிக்கவும் தளரேன் 
ஏதம் எண்ணிடா தென்னையும் தொழும்பன் 

என்று கொள்விரேல் எனக்கது சாலும் 
சூத ஒண்பொழில் ஒற்றியூர் உடையீர் 

தூய மால்விடைத் துவசத்தி னீரே.

உப்பி டாதகூழ் இடுகினும் உண்பேன் 

உவந்திவ் வேலையை உணர்ந்துசெய் எனநீர் 
செப்பி டாமுனம் தலையினால் நடந்து 

செய்ய வல்லன்யான் செய்யும்அப் பணிகள் 
தப்பி டாததில் தப்பிருந் தென்னைத் 

தண்டிப் பீர்எனில் சலித்துளம் வெருவேன் 
துப்பி டாஎனக் கருள்ஒற்றி உடையீர் 
தூய மால்விடைத் துவசத்தி னீரே.

கூலி என்பதோர் அணுத்துணை யேனும் 

குறித்தி லேன்அது கொடுக்கினும் கொள்ளேன் 
மாலி னோடயன் முதலியர்க் கேவல் 

மறந்தும் செய்திடேன் மன்உயிர்ப் பயிர்க்கே 
ஆலி அன்னதாம் தேவரீர் கடைக்கண் 

அருளை வேண்டினேன் அடிமைகொள் கிற்பீர் 

சூலி ஓர்புடை மகிழ்ஒற்றி உடையீர்

தேர்ந்து தேடினும் தேவர்போல் தலைமைத் 

தேவர் இல்லைஅத் தெளிவு கொண் டடியேன் 
ஆர்ந்து நும்அடிக் கடிமைசெய் திடப்பேர் 

ஆசை வைத்துமை அடுத்தனன் அடிகேள் 
ஓர்ந்திங் கென்றனைத் தொழும்புகொள் ளீரேல் 

உய்கி லேன்இஃ தும்பதம் காண்க 
சோர்ந்தி டார்புகழ் ஒற்றியூர் உடையீர் 

தூய மால்விடைத் துவசத்தி னீரே.

புதியன் என்றெனைப் போக்குதி ரோநீர் 

பூரு வத்தினும் பொன்னடிக் கடிமைப் 
பதிய வைத்தனன் ஆயினும் அந்தப் 

பழங்க ணக்கினைப் பார்ப்பதில் என்னே 
முதியன் அல்லன்யான் எப்பணி விடையும் 

முயன்று செய்குவேன் மூர்க்கனும் அல்லேன் 
துதிய தோங்கிய ஒற்றியூர் உடையீர் 

தூய மால்விடைத் துவசத்தி னீரே.

ஒழுக்கம் இல்லவன் ஓர் இடத் தடிமைக் 

குதவு வான்கொல்என் றுன்னுகிற் பீரேல் 
புழுக்க நெஞ்சினேன் உம்முடைச் சமுகம் 

போந்து நிற்பனேல் புண்ணியக் கனிகள் 
பழுக்க நின்றிடும் குணத்தரு வாவேன் 

பார்த்த பேரும்அப் பரிசினர் ஆவர் 
தொழுக்கன் என்னையாள் வீர்ஒற்றி உடையீர் 

தூய மால்விடைத் துவசத்தி னீரே.

பிச்சை ஏற்றுணும் பித்தர்என் றும்மைப் 

பேசு கின்றவர் பேச்சினைக் கேட்டும் 
இச்சை நிற்கின்ற தும்மடிக் கேவல் 

இயற்று வான்அந்த இச்சையை முடிப்பீர் 
செச்சை மேனியீர் திருவுளம் அறியேன் 

சிறிய னேன்மிகத் தியங்குகின் றனன்காண் 
துச்சை நீக்கினோர்க் கருள்ஒற்றி உடையீர் 

தூய மால்விடைத் துவசத்தி னீரே.

ஆலம் உண்டநீர் இன்னும்அவ் வானோர்க் 

கமுது வேண்டிமா லக்கடல் கடைய 
ஓல வெவ்விடம் வரில்அதை நீயே 

உண்கென் றாலும்நும் உரைப்படி உண்கேன் 
சாலம் செய்வது தகைஅன்று தருமத் 

தனிப்பொற் குன்றனீர் சராசரம் நடத்தும் 
சூல பாணியீர் திருவொற்றி நகரீர் 

தூய மால்விடைத் துவசத்தி னீரே.

முத்தி நேர்கிலாத் தேவர்கள் தமைநான் 

முந்து றேன்அவர் முற்பட வரினும் 
சுத்தி யாகிய சொல்லுடை அணுக்கத் 

தொண்டர் தம்முடன் சூழ்த்திடீர் எனினும் 
புத்தி சேர்புறத் தொண்டர்தம் முடனே 

பொருந்த வைக்கினும் போதும்மற் றதுவே 
துத்தி யார்பணி யீர்ஒற்றி உடையீர் 

தூய மால்விடைத் துவசத்தி னீரே.

என்ன நான்அடி யேன்பல பலகால் 

இயம்பி நிற்பதிங் கெம்பெரு மானீர் 
இன்னும் என்னைஓர் தொண்டன்என் றுளத்தில் 

ஏன்று கொள்ளிரேல் இருங்கடற் புவியோர் 
பன்ன என்உயிர் நும்பொருட் டாகப் 

பாற்றி நும்மிசைப் பழிசுமத் துவல்காண் 
துன்னு மாதவர் புகழ்ஒற்றி உடையீர் 

தூய மால்விடைத் துவசத்தி னீரே.

யாது செய்குவன் போதுபோ கின்ற 

தண்ண லேஉம தன்பருக் கடியேன் 
கோது செய்யினும் பொறுத்தருள் புரியும் 

கொள்கை யீர்எனைக் குறுகிய குறும்பர் 
வாது செய்கின்றார் மனந்தளர் கின்றேன் 

வலியி லேன்செயும் வகைஒன்றும் அறியேன் 
மாதர் செய்பொழில் ஒற்றியூர் உடையீர் 

வண்கை யீர்என்கண் மணிஅனை யீரே.

எனக்கு நீர் இங்கோர் ஆண்டைஅல் லீரோ 

என்னை வஞ்சகர் யாவருங் கூடிக் 
கனக்கும் வன்பவக் கடலிடை வீழ்த்தக் 

கண்டி ருத்தலோ கடன்உமக் கெளியேன் 
தனக்கு மற்றொரு சார்பிருந் திடுமேல் 

தயவு செய்திடத் தக்கதன் றிலைகாண் 
மனக்கு நல்லவர் வாழ்ஒற்றி உடையீர் 

வண்கை யீர்என்கண் மணிஅனை யீரே.

எஞ்சல் இல்லதோர் காமமாம் கடல்ஆழ்ந் 

திளைக்கின் றேன்இனி என்செய்வன் அடியேன் 
தஞ்சம் என்றும திணைமலர் அடிக்கே 

சரண்பு குந்தனன் தயவுசெய் யீரேல் 
வஞ்ச வாழ்க்கையாம் திமிங்கிலம் எனுமீன் 

வாரிக் கொண்டெனை வாய்மடுத் திடுங்காண் 
மஞ்ச ளாவிய பொழில்ஒற்றி உடையீர் 

வண்கை யீர்என்கண் மணிஅனை யீரே.

என்பி றப்பினை யார்க்கெடுத் துரைப்பேன் 

என்செய் வேன்எனை என்செய நினைக்கேன் 
முன்பி றப்பிடை இருந்தசே டத்தால் 

மூட வாழ்க்கையாம் காடகத் தடைந்தே 
அன்பி றந்தவெங் காமவேட் டுவனால் 

அலைப்புண் டேன்உம தருள்பெற விழைந்தேன் 
வன்பி றந்தவர் புகழ்ஒற்றி உடையீர் 

வண்கை யீர்என்கண் மணிஅனை யீரே.

காமம் என்னும்ஓர் காவலில் உழன்றே 

கலுழ்கின் றேன்ஒரு களைகணும் அறியேன் 
சேம நல்லருட் பதம்பெறுந் தொண்டர் 

சேர்ந்த நாட்டகம் சேர்வுற விழைந்தேன் 
ஏமம் உற்றிடும் எனைவிடு விப்பார் 

இல்லை என்செய்வன் யாரினும் சிறியேன் 
வாம மாதராள் மருவொற்றி உடையீர் 

வண்கை யீர்என்கண் மணிஅனை யீரே.

இன்பம் என்பது விழைந்திடர் உழந்தேன் 

என்னை ஒத்தஓர் ஏழைஇங் கறியேன் 
துன்பம் என்பது பெருஞ்சுமை ஆகச் 

சுமக்கின் றேன்அருள் துணைசிறி தில்லேன் 
அன்பர் உள்ளகத் தமர்ந்திடுந் தேவர் 

அடிக்குற் றேவலுக் காட்படு வேனோ 
வன்பர் நாடுறா ஒற்றியூர் உடையீர் 

வண்கை யீர்என்கண் மணிஅனை யீரே.

ஊழ்வி னைப்படி எப்படி அறியேன்

உஞற்று கின்றனன் உமதருள் பெறவே 
தாழ்வி னைத்தரும் காமமோ எனைக்கீழ்த் 

தள்ளு கின்றதே உள்ளுகின் றதுகாண் 
பாழ்வி னைக்கொளும் பாவியேன் செய்யும் 

பாங்க றிந்திலேன் ஏங்குகின் றனனால் 
வாழ்வி னைத்தரும் ஒற்றியூர் உடையீர் 

வண்கை யீர்என்கண் மணிஅனை யீரே.

இறப்பி லார்தொழும் தேவரீர் பதத்தை 

எவ்வம் நீக்கியே எவ்விதத் தானும் 
மறப்பி லாதுளம் நினைத்திடில் காமம் 

வழிம றித்ததை மயக்குகின் றதுகாண் 
குறிப்பி லாதென்னால் கூடிய மட்டும் 

குறைத்தும் அங்கது குறைகில தந்தோ 
வறிப்பி லாவயல் ஒற்றியூர் உடையீர் 

வண்கை யீர்என்கண் மணிஅனை யீரே.

சஞ்சி தந்தரும் காமம்என் றிடும்ஓர்

சலதி வீழ்ந்ததில் தலைமயக் குற்றே 
அஞ்சி அஞ்சிநான் அலைகின்றேன் என்னை 

அஞ்சல் என்பவர் யாரையும் அறியேன் 
துஞ்சி னால்பின்பு சுகம்பலித் திடுமோ 

துணையி லார்க்கொரு துணைஎன இருப்பீர் 
மஞ்சின் நீள்பொழில் ஒற்றியூர் உடையீர் 

வண்கை யீர்என்கண் மணிஅனை யீரே.

அல்ல ஓதியர் இடைப்படும் கமருக் 

காசை வைத்தஎன் அறிவின்மை அளவைச் 
சொல்ல வோமுடி யாதெனை ஆளத் 

துணிவு கொள்விரோ தூயரை ஆளல் 
அல்ல வோஉம தியற்கைஆ யினும்நல் 

அருட்க ணீர்எனை ஆளலும் தகுங்காண் 
மல்லல் ஓங்கிய ஒற்றியூர் உடையீர் 

வண்கை யீர்என்கண் மணிஅனை யீரே.

ஆக்கல் ஆதிய ஐந்தொழில் நடத்த

அயன்முன் ஆகிய ஐவரை அளித்து 
நீக்கம் இன்றிஎவ் விடத்தினும் நிறைந்த

நித்த நீஎனும் நிச்சயம் அதனைத் 
தாக்க எண்ணியே தாமதப் பாவி

தலைப்பட் டான்அவன் தனைஅகற் றுதற்கே 
ஊக்கம் உற்றநின் திருவருள் வேண்டும்

ஒற்றி ஓங்கிய உத்தமப் பொருளே.

கணத்தில் என்னைவிட் டேகுகின் றவன்போல்

காட்டு கின்றனன் மீட்டும்வந் தடுத்துப் 
பணத்தும் மண்ணினும் பாவைய ரிடத்தும்

பரவ நெஞ்சினை விரவுகின் றனன்காண் 
குணத்தி னில்கொடுந் தாமதன் எனும்இக்

கொடிய வஞ்சகன் ஒடியமெய்ப் போதம் 
உணர்த்து வார்இலை என்செய்கேன் எளியேன்

ஒற்றி ஓங்கிய உத்தமப் பொருளே.

இமைக்கும் அவ்வள வேனும்நெஞ் சொடுங்கி

இருக்கக் கண்டிலேன் இழிவுகொள் மலத்தின் 
சுமைக்கு நொந்துநொந் தையவோ நாளும்

துயர்கின் றேன்அயர் கின்றஎன் துயரைக் 
குமைக்கும் வண்ணம்நின் திருவருள் இன்னும்

கூடப் பெற்றிலேன் கூறுவ தென்னே 
உமைக்கு நல்வரம் உதவிய தேவே

ஒற்றி ஓங்கிய உத்தமப் பொருளே.

சென்ற நாளில்ஓர் இறைப்பொழு தேனும்

சிந்தை ஓர்வகை தெளிந்ததன் றதுபோய் 
நின்ற நாளினும் நிற்கின்ற திலைகாண்

நெடிய பாவியேன் நிகழ்த்துவ தென்னே 
என்றன் ஆருயிர்க் கொருபெருந் துணையாம்

எந்தை யேஎனை எழுமையும் காத்த 
உன்ற னால்இன்னும் உவகைகொள் கின்றேன்

ஒற்றி ஓங்கிய உத்தமப் பொருளே.

கோடி நாவினும் கூறிட அடங்காக்

கொடிய மாயையின் நெடியவாழ்க் கையினை 
நாடி நெஞ்சகம் நலிகின்றேன் உனையோர்

நாளும் எண்ணிலேன் நன்கடை வேனே 
வாடி னேன்பிழை மனங்கொளல் அழியா

வாழ்வை ஏழையேன் வசஞ்செயல் வேண்டும் 
ஊடி னாலும்மெய் அடியரை இகவா

ஒற்றி மேவிய உத்தமப் பொருளே.

அன்ப தென்பதைக் கனவினும் காணேன்

ஆடு கின்றனன் அன்பரைப் போல 
வன்ப வத்தையும் மாய்த்திட நினைத்தேன்

வஞ்ச நெஞ்சினை வசப்படுக் கில்லேன் 
துன்ப வாழ்க்கையில் சுழல்கின்றேன் நின்னைத்

தொழுது வாழ்த்திநல் சுகம்பெறு வேனே 
ஒன்ப தாகிய உருவுடைப் பெரியோய்

ஒற்றி ஓங்கிய உத்தமப் பொருளே.

முன்னை நான்செய்த வல்வினை இரண்டின்

முடிவு தேர்ந்திலன் வடிவெடுத் துலகில் 
என்னை நான்கண்ட தந்தநாள் தொடங்கி

இந்த நாள்மட்டும் இருள் என்ப தல்லால் 
பின்னை யாதொன்றும் பெற்றிலேன் இதனைப்

பேச என்னுளம் கூசுகின் றதுகாண் 
உன்னை நம்பினேன் நின்குறிப் புணரேன்

ஒற்றி ஓங்கிய உத்தமப் பொருளே.

கண்ணி லான்சுடர் காணிய விழைந்த

கருத்தை ஒத்தஎன் கருத்தினை முடிப்பத் 
தெண்ணி லாமுடிச் சிவபரம் பொருள்நின்

சித்தம் எப்படி தெரிந்திலன் எளியேன் 
பண்ணி லாவிய பாடலந் தொடைநின்

பாத பங்கயம் பதிவுறப் புனைவோர் 
உண்ணி லாவிய ஆனந்தப் பெருக்கே

ஒற்றி ஓங்கிய உத்தமப் பொருளே.

உண்மை நின்அருட் சுகம்பிற எல்லாம்

உண்மை அன்றென உணர்த்தியும் எனது 
பெண்மை நெஞ்சகம் வெண்மைகொண் டுலகப்

பித்தி லேஇன்னும் தொத்துகின் றதுகாண் 
வண்மை ஒன்றிலேன் எண்மையின் அந்தோ

வருந்து கின்றனன் வாழ்வடை வேனோ 
ஒண்மை அம்பலத் தொளிசெயும் சுடரே

ஒற்றி ஓங்கிய உத்தமப் பொருளே.

நையு மாறெனைக் காமமா திகள்தாம்

நணுகி வஞ்சகம் நாட்டுகின் றதுநான் 
செய்யு மாறிதற் கறிந்திலன் எந்தாய்

திகைக்கின் றேன் அருள் திறம்பெறு வேனே 
வையு மாறிலா வண்கையர் உளத்தின்

மன்னி வாழ்கின்ற மாமணிக் குன்றே 
உய்யு மாறருள் அம்பலத் தமுதே

ஒற்றி ஓங்கிய உத்தமப் பொருளே.

உடையாய்உன் அடியவர்க்கும் அவர்மேல் பூண்ட

ஒண்மணியாம் கண்மணிக்கும் ஓங்கு சைவ 
அடையாளம் என்னஒளிர் வெண்ணீற் றுக்கும்

அன்பிலேன் அஞ்சாமல் அந்தோ அந்தோ 
நடையாய உடல் முழுதும் நாவாய் நின்று

நவில்கின்றேன் என்பாவி நாவைச் சற்றும் 
இடையாத கொடுந்தீயால் சுடினும் அன்றி

என்செயினும் போதாதே எந்தாய் எந்தாய்.

தேவேநின் அடிநினையா வஞ்ச நெஞ்சைத்

தீமூட்டிச் சிதைக்கறியேன் செதுக்கு கில்லேன் 
கோவேநின் அடியர்தமைக் கூடாப் பொய்மைக்

குடிகொண்டேன் புலைகொண்ட கொடியேன் அந்தோ 
நாவேற நினைத்துதியேன் நலமொன் றில்லேன்

நாய்க்கடைக்கும் கடைப்பட்டேன் நண்ணு கின்றோர்க் 
கீவேதும் அறியேன்இங் கென்னை யந்தோ

என்செயினும் போதாதே எந்தாய் எந்தாய்.

(40). வஞ்சி விருத்தம்- ஆ.பா.

அறுசீர்க் கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

படியே அளந்த மாலவனும் 

பழைய மறைசொற் பண்ணவனும் 
முடியீ றறியா முதற்பொருளே 

மொழியும் ஒற்றி நகர்க்கிறையே 
அடியார் களுக்கே இரங்கிமுனம் 

அடுத்த சுரநோய் தடுத்ததுபோல் 
படிமீ தடியேற் குறுபிணிபோம் 

படிநீ கடைக்கண் பார்த்தருளே.

மன்றாடும் மாமணியே நின்பொற் பாத 

மலர்த்துணையே துணையாக வாழ்கின் றோர்க்கு 
ஒன்றாலும் குறைவில்லை ஏழை யேன்யான் 

ஒன்றுமிலேன் இவ்வுலகில் உழலா நின்றேன் 
இன்றாக நாட்கழியில் என்னே செய்கேன் 

இணைமுலையார் மையலினால் இளைத்து நின்றேன் 
என்றாலும் சிறிதெளியேற் கிரங்கல் வேண்டும் 

எழில்ஆரும் ஒற்றியூர் இன்ப வாழ்வே.

சோறு வேண்டினும் துகிலணி முதலாம் 

சுகங்கள் வேண்டினும் சுகமலாச் சுகமாம் 
வேறு வேண்டினும் நினைஅடைந் தன்றி 

மேவொ ணாதெனும் மேலவர் உரைக்கோர் 
மாறு வேண்டிலேன் வந்துநிற் கின்றேன் 

வள்ளலே உன்றன் மனக்குறிப் பறியேன் 
சேறு வேண்டிய கயப்பணைக் கடற்சார் 

திகழும் ஒற்றியூர்ச் சிவபரஞ் சுடரே.

சீரார் வளஞ்சேர் ஒற்றிநகர்த் 

தியாகப் பெருமான் பவனிதனை 
ஊரா ருடன்சென் றெனதுநெஞ்சம் 

உவகை ஓங்கப் பார்த்தனன்காண் 
வாரார் முலைகண் மலைகளென 

வளர்ந்த வளைகள் தளர்ந்தனவால் 
ஏரார் குழலாய் என்னடிநான் 

இச்சை மயமாய் நின்றதுவே.

சீர்த்தேன் பொழிலார் ஒற்றிநகர்த் 

தியாகப் பெருமான் பவனிவரப் 
பார்த்தேன் கண்கள் இமைத்திலகாண் 

பைம்பொன் வளைகள் அமைத்திலகாண் 
தார்த்தேன் குழலும் சரிந்தனகாண் 

தானை இடையிற் பிரிந்தனகாண் 
ஈர்த்தேன் குழலாய் என்னடிநான் 

இச்சை மயமாய் நின்றதுவே.

சீதப் புனல்சூழ் வயல்ஒற்றித் 

தியாகப் பெருமான் திருமாட 
வீதிப் பவனி வரக்கண்டேன் 

மென்பூந் துகில்வீழ்ந் ததுகாணேன் 
போதிற் றெனவும் உணர்ந்திலேன் 

பொன்ன னார்பின் போதுகிலேன் 
ஈதற் புதமே என்னடிநான் 

இச்சை மயமாய் நின்றதுவே.

தென்னார் சோலைத் திருஒற்றித் 

தியாகப் பெருமான் பவனிவரப் 
பொன்னார் வீதி தனிற்பார்த்தேன் 

புளகம் போர்த்தேன் மயல்பூத்தேன் 
மின்னார் பலர்க்கும் முன்னாக 

மேவி அவன்றன் எழில்வேட்டு 
என்னார் அணங்கே என்னடிநான் 

இச்சை மயமாய் நின்றதுவே.

சீலக் குணத்தோர் புகழ்ஒற்றித் 

தியாகப் பெருமான் பவனிஇராக் 
காலத் தடைந்து கண்டேன்என் 

கண்கள் இரண்டோ ஆயிரமோ 
ஞாலத் தவர்கள் அலர்தூற்ற 

நற்றூ சிடையில் நழுவிவிழ 
ஏலக் குழலாய் என்னடிநான் 

இச்சை மயமாய் நின்றதுவே.

சேயை அருளுந் திருஒற்றித் 

தியாகப் பெருமான் வீதிதனில் 
தூய பவனி வரக்கண்டேன் 

சூழ்ந்த மகளிர் தமைக்காணேன் 
தாயை மறந்தேன் அன்றியும்என் 

தனையும் மறந்தேன் தனிப்பட்டேன் 
ஏயென் தோழி என்னடிநான் 

இச்சை மயமாய் நின்றதுவே.

திங்கள் உலவும் பொழில்ஒற்றித் 

தியாகப் பெருமான் திருவீதி 
அங்கண் களிக்கப் பவனிவந்தான் 

அதுபோய்க் கண்டேன் தாயரெலாம் 
தங்கள் குலத்துக் கடாதென்றார் 

தம்மை விடுத்தேன் தனியாகி 
எங்கண் அனையாய் என்னடிநான் 

இச்சை மயமாய் நின்றதுவே.

தேசார் மணிசூழ் ஒற்றிநகர்த் 

தியாகப் பெருமான் பவனிவரக் 
கூசா தோடிக் கண்டரையில் 

கூறை இழந்தேன் கைவளைகள் 
வீசா நின்றேன் தாயரெலாம் 

வீட்டுக் கடங்காப் பெண்எனவே 
ஏசா நிற்க என்னடிநான் 

இச்சை மயமாய் நின்றதுவே.

தேடார்க் கரியான் ஒற்றிநகர்த் 

தியாகப் பெருமான் பவனிவரத் 
தோடார் பணைத்தோட் பெண்களொடும் 

சூழ்ந்து மகிழ்ந்து கண்டதன்றி 
வாடாக் காதல் கொண்டறியேன் 

வளையும் துகிலும் சோர்ந்ததுடன் 
ஏடார் கோதை என்னடிநான் 

இச்சை மயமாய் நின்றதுவே.

திருமாற் கரியான் ஒற்றிநகர்த் 

தியாகப் பெருமான் பவனிவரப் 
பெருமான் மனமு நானும்முன்னும் 

பின்னும் சென்று கண்டேமால் 
பொருமா நின்றேன் தாயரெலாம் 

போஎன் றீர்க்கப் போதுகிலேன் 
இருண்மாண் குழலாய் என்னடிநான் 

இச்சைமயமாய் நின்றதுவே.

கண்ணன் நெடுநாள் மண்ணிடந்தும் 

காணக் கிடையாக் கழலுடையார் 
நண்ணும் ஒற்றி நகரார்க்கு 

நாராய் சென்று நவிற்றாயோ 
அண்ணல் உமது பவனிகண்ட 

அன்று முதலாய் இன்றளவும் 
உண்ணும் உணவோ டுறக்கமுநீத் 

துற்றாள் என்றிவ் வொருமொழியே.

மன்னுங் கருணை வழிவிழியார் 

மதுர மொழியார் ஒற்றிநகர்த் 
துன்னும் அவர்தந் திருமுன்போய்ச் 

சுகங்காள் நின்று சொல்லீரோ 
மின்னுந் தேவர் திருமுடிமேல் 

விளங்குஞ் சடையைக் கண்டவள்தன் 
பின்னுஞ் சடையை அவிழ்த்தொன்றும் 

பேசாள் எம்மைப் பிரிந்தென்றே.

வடிக்குந் தமிழ்த்தீந் தேன்என்ன 

வசனம் புகல்வார் ஒற்றிதனில் 
நடிக்குந் தியாகர் திருமுன்போய் 

நாராய் நின்று நவிற்றாயோ 
பிடிக்குங் கிடையா நடைஉடைய 

பெண்க ளெல்லாம் பிச்சிஎன 
நொடிக்கும் படிக்கு மிகுங்காம 

நோயால் வருந்தி நோவதுவே.

மாய மொழியார்க் கறிவரியார் 

வண்கை உடையார் மறைமணக்கும் 
தூய மொழியார் ஒற்றியிற்போய்ச் 

சுகங்காள் நின்று சொல்லீரோ 
நேய மொழியாள் பந்தாடாள் 

நில்லாள் வாச நீராடாள் 
ஏய மொழியாள் பாலனமும் 

ஏலாள் உம்மை எண்ணிஎன்றே.

ஒல்லார் புரமூன் றெரிசெய்தார் 

ஒற்றி அமர்ந்தார் எல்லார்க்கும் 
நல்லார் வல்லார் அவர்முன்போய் 

நாராய் நின்று நவிற்றுதியே 
அல்லார் குழலாள் கண்ணீராம் 

ஆற்றில் அலைந்தாள் அணங்கனையார் 
பல்லார் சூழ்ந்து பழிதூற்றப் 

படுத்தாள் விடுத்தாள் பாயல்என்றே.

ஓவா நிலையார் பொற்சிலையார் 

ஒற்றி நகரார் உண்மைசொலும் 
தூவாய் மொழியார் அவர்முன்போய்ச் 

சுகங்காள் நின்று சொல்லீரோ 
பூவார் முடியாள் பூமுடியாள் 

போவாள் வருவாள் பொருந்துகிலாள் 
ஆவா என்பாள் மகளிரொடும் 

ஆடாள் தேடாள் அனம்என்றே.

வட்ட மதிபோல் அழகொழுகும் 

வதன விடங்கர் ஒற்றிதனில் 
நட்ட நவில்வார் அவர்முன்போய் 

நாராய் நின்று நவிற்றாயோ 
கட்ட அவிழ்ந்த குழல்முடியாள் 

கடுகி விழுந்த கலைபுனையாள் 
முட்ட விலங்கு முலையினையும் 

மூடாள் மதனை முனிந்தென்றே.

வேலை விடத்தை மிடற்றணிந்த 

வெண்ணீற் றழகர் விண்ணளவும் 
சோலை மருவும் ஒற்றியிற்போய்ச் 

சுகங்காள் அவர்முன் சொல்லீரோ 
மாலை மனத்தாள் கற்பகப்பூ 

மாலை தரினும் வாங்குகிலாள் 
காலை அறியாள் பகல்அறியாள் 

கங்குல் அறியாள் கனிந்தென்றே.

மாண்காத் தளிர்க்கும் ஒற்றியினார் 

வான மகளிர் மங்கலப்பொன் 
நாண்காத் தளித்தார் அவர்முன்போய் 

நாராய் நின்று நவிற்றுதியோ 
பூண்காத் தளியாள் புலம்பிநின்றாள் 

புரண்டாள் அயன்மால் ஆதியராம் 
சேண்காத் தளிப்போர் தேற்றுகினும் 

தேறாள் மனது திறன்என்றே.

தேசு பூத்த வடிவழகர் 

திருவாழ் ஒற்றித் தேவர்புலித் 
தூசு பூத்த கீளுடையார் 

சுகங்காள் அவர்முன் சொல்லீரோ 
மாசு பூத்த மணிபோல 

வருந்தா நின்றாள் மங்கையர்வாய் 
ஏசு பூத்த அலர்க்கொடியாய் 

இளைத்தாள் உம்மை எண்ணிஎன்றே.

நன்று புரிவார் திருவொற்றி 
நாதர் எனது நாயகனார் 
மன்றுள் அமர்வார் மால்விடைமேல் 

வருவார் அவரை மாலையிட்ட 
அன்று முதலாய் இன்றளவும் 

அந்தோ சற்றும் அணைந்தறியேன் 
குன்று நிகர்பூண் முலையாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

தகைசேர் ஒற்றித் தலத்தமர்ந்தார் 

தரியார் புரங்கள் தழலாக்க 
நகைசேர்ந் தவரை மாலையிட்ட 

நாளே முதல்இந் நாள்அளவும் 
பகைசேர் மதன்பூச் சூடல்அன்றிப் 

பதப்பூச் சூடப் பார்த்தறியேன் 
குகைசேர் இருட்பூங் குழலாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

தோடார் குழையார் ஒற்றியினார் 

தூயர்க் கலது சுகம்அருள 
நாடார் அவர்க்கு மாலையிட்ட 

நாளே முதல்இந் நாள்அளவும் 
சூடா மலர்போல் இருந்ததல்லால் 

சுகமோர் அணுவுந் துய்த்தறியேன் 
கோடா ஒல்குங் கொடியேஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

அண்டர் எவர்க்கும் அறிவொண்ணார் 

அணியார் ஒற்றி யார்நீல 
கண்டர் அவர்க்கு மாலையிட்ட 

கடனே அன்றி மற்றவரால் 
பண்டம் அறியேன் பலன்அறியேன் 

பரிவோ டணையப் பார்த்தறியேன் 
கொண்டன் மணக்குங் கோதாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

பாடல் கமழும் பதம்உடையார் 

பணைசேர் ஒற்றிப் பதிஉடையார் 
வாடல் எனவே மாலையிட்ட 

மாண்பே அன்றி மற்றவரால் 
ஆடல் அளிசூழ் குழலாய்உன் 

ஆணை ஒன்றும் அறியனடி 
கூடல் பெறவே வருந்துகின்றேன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

துடிசேர் கரத்தார் ஒற்றியில்வாழ் 

சோதி வெண்ணீற் றழகர்அவர் 
கடிசேர்ந் தென்னை மாலையிட்ட 

கடனே அன்றி மற்றவரால் 
பிடிசேர் நடைநேர் பெண்களைப்போல் 

பின்னை யாதும் பெற்றறியேன் 
கொடிநேர் இடையாய் என்னடிஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

ஒற்றி நகர்வாழ் உத்தமனார் 

உயர்மால் விடையார் உடையார்தாம் 
பற்றி என்னை மாலையிட்ட 

பரிசே அன்றிப் பகைதெரிந்து 
வெற்றி மதனன் வீறடங்க 

மேவி அணைந்தார் அல்லரடி 
குற்றம் அணுவும் செய்தறியேன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

வானும் புவியும் புகழ்ஒற்றி 

வாணர் மலர்க்கை மழுவினொடு 
மானும் உடையார் என்றனக்கு 

மாலை யிட்ட தொன்றல்லால் 
நானும் அவருங் கூடியொரு 

நாளும் கலந்த தில்லையடி 
கோனுந் தியவேற் கண்ணாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

தெறித்து மணிகள் அலைசிறக்கும் 

திருவாழ் ஒற்றித் தேவர்எனை 
வறித்திங் கெளியேன் வருந்தாமல் 

மாலை யிட்ட நாள்அலது 
மறித்தும் ஒருநாள் வந்தென்னை 

மருவி அணைய நானறியேன் 
குறித்திங் குழன்றேன் மாதேஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

மின்னோ டொக்கும் வேணியினார் 

விமலர் ஒற்றி வாணர்எனைத் 
தென்னோ டொக்க மாலையிட்டுச் 

சென்றார் பின்பு சேர்ந்தறியார் 
என்னோ டொத்த பெண்களெலாம் 

ஏசி நகைக்க இடருழந்தேன் 
கொன்னோ டொத்த கண்ணாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

உடுத்தும் அதளார் ஒற்றியினார் 

உலகம் புகழும் உத்தமனார் 
தொடுத்திங் கெனக்கு மாலையிட்ட 

சுகமே அன்றி என்னுடனே 
படுத்தும் அறியார் எனக்குரிய 

பரிவிற் பொருள்ஓர் எள்ளளவும் 
கொடுத்தும் அறியார் மாதேஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

உழைஒன் றணிகைத் தலம்உடையார் 

ஒற்றி உடையார் என்றனக்கு 
மழைஒன் றலர்பூ மாலையிட்டார் 

மறித்தும் வந்தார் அல்லரடி 
பிழைஒன் றறியேன் பெண்களெலாம் 

பேசி நகைக்கப் பெற்றேன்காண் 
குழைஒன் றியகண் மாதேஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

ஏடார் பொழில்சூழ் ஒற்றியினார் 

என்கண் அனையார் என்தலைவர் 
பீடார் மாலை இட்டதன்றிப் 

பின்னோர் சுகமும் பெற்றறியேன் 
வாடாக் காதற் பெண்களெலாம் 

வலது பேச நின்றனடி 
கோடார் கொங்கை மாதேஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

கஞ்சன் அறியார் ஒற்றியினார் 

கண்மூன் றுடையார் கனவினிலும் 
வஞ்சம் அறியார் என்றனக்கு 

மாலைஇட்ட தொன்றல்லால் 
மஞ்சம் அதனில் என்னோடு 

மருவி இருக்க நான்அறியேன் 
கொஞ்சம் மதிநேர் நுதலாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

ஆலம் இருந்த களத்தழகர் 

அணிசேர் ஒற்றி ஆலயத்தார் 
சால எனக்கு மாலையிட்ட 

தன்மை ஒன்றே அல்லாது 
கால நிரம்ப அவர்புயத்தைக் 

கட்டி அணைந்த தில்லையடி 
கோல மதிவாண் முகத்தாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

நெய்தல் பணைசூழ் ஒற்றியினார் 

நிருத்தம் பயில்வார் மால்அயனும் 
எய்தற் கரியார் மாலையிட்டார் 

எனக்கென் றுரைக்கும் பெருமைஅல்லால் 
உய்தற் கடியேன் மனையின்கண் 

ஒருநா ளேனும் உற்றறியார் 
கொய்தற் கரிதாங் கொடியேஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

போர்க்கும் உரியார் மால்பிரமன் 

போகி முதலாம் புங்கவர்கள் 
யார்க்கும் அரியார் எனக்கெளியர் 

ஆகி என்னை மாலையிட்டார் 
ஈர்க்கும் புகுதா முலைமதத்தை 

இன்னுந் தவிர்த்தார் அல்லரடி 
கூர்க்கும் நெடுவேற் கண்ணாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

இறையார் ஒற்றி யூரினிடை 

இருந்தார் இனியார் என்கணவர் 
மறையார் எனக்கு மாலையிட்டார் 

மருவார் என்னை வஞ்சனையோ 
பொறையார் இரக்கம் மிகவுடையார் 

பொய்ஒன் றுரையார் பொய்யலடி 
குறையா மதிவாண் முகத்தாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

உடுப்பார் கரித்தோல் ஒற்றிஎனும் 

ஊரார் என்னை உடையவனார் 
மடுப்பார் இன்ப மாலையிட்டார் 

மருவார் எனது பிழைஉரைத்துக் 
கெடுப்பார் இல்லை என்சொலினும் 

கேளார் எனது கேள்வர்அவர் 
கொடுப்பார் என்றோ மாதேஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

எருதில் வருவார் ஒற்றியுளார் 

என்நா யகனார் எனக்கினியார் 
வருதி எனவே மாலையிட்டார் 

வந்தால் ஒன்றும் வாய்திறவார் 
கருதி அவர்தங் கட்டளையைக் 

கடந்து நடந்தேன் அல்லவடி 
குருகுண் கரத்தாய் என்னடிஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

மாவென் றுரித்தார் மாலையிட்ட 

மணாளர் என்றே வந்தடைந்தால் 
வாவென் றுரையார் போஎன்னார் 

மௌனஞ் சாதித் திருந்தனர்காண் 
ஆவென் றலறிக் கண்ணீர்விட் 

டழுதால் துயரம் ஆறுமடி 
கோவென் றிருவேல் கொண்டாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

நாட்டும் புகழார் திருஒற்றி 

நகர்வாழ் சிவனார் நன்மையெலாம் 
காட்டும் படிக்கு மாலையிட்ட 

கணவர் எனஓர் காசளவில் 
கேட்டும் அறியேன் தந்தறியார் 

கேட்டால் என்ன விளையுமடி 
கோட்டு மணிப்பூண் முலையாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

வெற்பை வளைத்தார் திருஒற்றி 

மேவி அமர்ந்தார் அவர்எனது 
கற்பை அழித்தார் மாலையிட்டுக் 

கணவர் ஆனார் என்பதல்லால் 
சிற்ப மணிமே டையில்என்னைச் 

சேர்ந்தார் என்ப தில்லையடி 
கொற்பை அரவின் இடையாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

என்ன கொடுத்தும் கிடைப்பரியார் 

எழிலார் ஒற்றி நாதர்எனைச் 
சின்ன வயதில் மாலையிட்டுச் 

சென்றார் சென்ற திறன்அல்லால் 
இன்னும் மருவ வந்திலர்காண் 

யாதோ அவர்தம் எண்ணமது 
கொன்னுண் வடிவேற் கண்ணாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

கரும்பின் இனியார் கண்ணுதலார் 

கடிசேர் ஒற்றிக் காவலனார் 
இரும்பின் மனத்தேன் தனைமாலை 

இட்டார் இட்ட அன்றலது 
திரும்பி ஒருகால் வந்தென்னைச் 

சேர்ந்து மகிழ்ந்த தில்லையடி 
குரும்பை அனைய முலையாய்என் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

தீது தவிர்ப்பார் திருவொற்றித் 

தியாகர் அழியாத் திறத்தர்அவர் 
மாது மகிழ்தி எனஎன்னை 

மாலை யிட்டார் மாலையிட்ட 
போது கண்ட திருமுகத்தைப் 

போற்றி மறித்தும் கண்டறியேன் 
கோது கண்டேன் மாதேஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

வென்றிக் கொடிமேல் விடைஉயர்த்தார் 

மேலார் ஒற்றி யூரர்என்பால் 
சென்றிக் குளிர்பூ மாலையிட்டார் 

சேர்ந்தார் அல்லர் யான்அவரை 
அன்றிப் பிறரை நாடினனோ 

அம்மா ஒன்றும் அறியனடி 
குன்றிற் றுயர்கொண் டழும்எனது 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

தோளா மணிநேர் வடிவழகர் 

சோலை சூழ்ந்த ஒற்றியினார் 
மாளா நிலையர் என்றனக்கு 

மாலை இட்டார் மருவிலர்காண் 
கேளாய் மாதே என்னிடையே 

கெடுதி இருந்த தெனினும்அதைக் 
கோளார் உரைப்பார் என்னடிஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

வாடா திருந்தேன் மழைபொழியும் 

மலர்க்கா வனஞ்சூழ் ஒற்றியினார் 
ஏடார் அணிபூ மாலைஎனக் 

கிட்டார் அவர்க்கு மாலையிட்டேன் 
தேடா திருந்தேன் அல்லடியான் 

தேடி அருகிற் சேர்ந்தும்எனைக் 
கூடா திருந்தார் என்னடிஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

நலத்திற் சிறந்த ஒற்றிநகர் 

நண்ணும் எனது நாயகனார் 
வலத்திற் சிறந்தார் மாலையிட்டு 

மறித்தும் மருவார் வாராரேல் 
நிலத்திற் சிறந்த உறவினர்கள் 

நிந்தித் தையோ எனைத்தமது 
குலத்திற் சேரார் என்னடிஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.

ஈர்ந்தேன் அளிசூழ் ஒற்றிஉளார் 

என்கண் மணியார் என்கணவர் 
வார்ந்தேன் சடையார் மாலையிட்டும் 

வாழா தலைந்து மனமெலிந்து 
சோர்ந்தேன் பதைத்துத் துயர்க்கடலைச் 

சூழ்ந்தேன் இன்னும் துடிக்கின்றேன் 
கூர்ந்தேன் குழலாய் என்னடிஎன் 

குறையை எவர்க்குக் கூறுவனே.