12.035 ஏயர்கோன் கலிக்காம நாயனார் புராணம்

திருச்சிற்றம்பலம்

நீடு வண் புகழ்ச்சோழர் 
  நீர்நாட்டு இடை நிலவும்
மாடு பொன் கொழி 
  காவிரி வடகரைக் கீழ்பால்
ஆடு பூங்கொடி மாடம் 
  நீடிய அணி நகர் தான்
பீடு தங்கிய திருப் 
  பெரு மங்கலப் பெயர்த்தால்  1 

இஞ்சி சூழ்வன எந்திரப் 
  பந்தி சூழ் ஞாயில்
மஞ்சு சூழ்வன வரை 
  எனஉயர் மணி மாடம்
நஞ்சு சூழ்வன நயனியர் 
  நளின மெல்லடிச் செம்
பஞ்சு சூழ்வன காளையர் 
  குஞ்சியின் பரப்பு  2 

விழவு அறாதன விளங்கு 
  ஒளி மணி நெடுவீதி
முழவு அறாதன மொய் 
  குழலியர் நட அரங்கம்
மழவு அறாதன மங்கலம் 
  பொலி மணி முன்றில்
உழவு அறாத நல் 
  வளத்தன ஓங்கிருங் குடிகள்  3 

நீரினில் பொலி சடை 
  முடி நெற்றி நாட்டத்துக்
காரினில் திகழ் கண்டர் 
  தம் காதலோர் குழுமி
பாரின் மிக்க தோர் 
  பெருமையால் பரமர்தாள் பரவும்
சீரின் மிக்கது சிவபுரி 
  எனத் தகும் சிறப்பால்  4 

இன்ன வாழ்பதி அதன்இடை 
  ஏயர் கோக் குடிதான்
மன்னிய நீடிய வளவர் 
  சேனாபதிக் குடியாம்
தொன்மை மேவிய தொடர்ச்சியால் 
  நிகழ்வது தூய
பொன்னி நாட்டு வேளாண்மையில் 
  உயர்ந்த பொற்பினதால்  5 

அங்கண் மிக்க அக்குடியினில் 
  அவதரித்து உள்ளார்
கங்கை வாழ்முடியார் தொண்டர் 
  கலிக்காமர் என்பார்
தங்கள் நாயகர் அடி 
  பணிவார் அடிச்சாந்து
பொங்கு காதலின் அவர்பணி 
  போற்றுதல் புரிந்தார்  6 

புதிய நாள் மதிச்சடை 
  முடியார் திருப்புன்கூர்க்
அதிகம் ஆயின திருப்பணி 
  அநேகமும் செய்து
நிதியம் ஆவனநீறு உகந்தார் 
  கழல் என்று
துதியினால் பரவித் தொழுது 
  இன்புறு கின்றார்  7 

நாவலூர் மன்னர் நாதனைத் 
  தூதுவிட்டு அதனுக்கு
இயாவர் இச்செயல் புரிந்தனர் 
  என்று அவர் இழிப்பத்
தேவர் தம்பிரான் அவர்திறம் 
  திருத்திய அதற்கு
மேய வந்த அச்செயலினை 
  விளம்புவான் உற்றேன்  8 

திருத் தொண்டத் தொகை 
  அருளித் திருநாவலுர் ஆளி
கருத்து ஒன்று காதலினால் 
  கனக மதில் திருவாரூர்
ஒருத்தர் கழல் முப்பொழுதும் 
  உருகிய அன்பொடு பணிந்து
பெருத்து எழும்மெய் அன்பினால் பிரியாது 
  அங்கு உறையும் நாள்  9 

தாள் ஆண்மை உழவுதொழில் தன்மை 
  வளம் தலை சிறந்த
வேளாளர் குண்டை யூரக் கிழார் 
  எனும் மே தக்கோர்
வாளார் வெண் மதி அணிந்தார் 
  மறைவராய் வழக்கினில் வென்று
ஆளாகக் கொண்ட வர்தாள் 
  அடைந்து அன்பால் ஒழுகுவார்  10 

செந் நெல்லும் பொன்னன்ன செழும் 
  பருப்பும் தீம்கரும் பின்
இன் னல்ல அமுதும் முதல் 
  எண்ணில் பெரும் வளங்கள்
மன்னிய சீர் வன் தொண்டர்க்கு 
  அமுதாக வழு வாமல்
பன் னெடு நாள் பரவையார் 
  மாளிகைக்குப் படி சமைத்தார்  11 

ஆன செயல் அன்பின் வரும் 
  ஆர்வத்தால் மகிழ்ந்து ஆற்ற
வான முறை வழங்காமல் மா 
  நிலத்து வளம் சுருங்கப்
போனக நெல் படி நிரம்ப 
  எடுப்பதற்குப் போ தாமை
மானம் அழி கொள்கை யினால் 
  மனம் மயங்கி வருந்துவார்  12 

வன் தொண்டர் திருவாரூர் மாளி 
  கைக்கு நெல் எடுக்க
இன்று குறை ஆகின்றது என் 
  செய்கேன் என நினைந்து
துன்று பெரும் கவலை யினால் 
  துயர் எய்தி உண்ணாதே
அன்று இரவு துயில் கொள்ள 
  அங்கணர் வந்துஅருள் புரிவார்  13 

ஆரூரன் தனக்கு உன்பால் நெல் 
  தந்தோம் என்று அருளி
நீரூரும் சடை முடியார் நிதிக் 
  கோமான் தனை ஏவப்
பேரூர் மற்று அதன் எல்லை 
  அடங்கவும் நெல்மலைப் பிறங்கல்
காரூரும் நெடும் விசும்பும் கரக்க 
  நிறைந்து ஓங்கியது ஆல்  14 

அவ்விரவு புலர் காலை உணர்ந்து 
  எழுவார் அது கண்டே
எவ் வுலகின் நெல் மலைதான் 
  இது என்றே அதிசயித்து
செவ்விய பொன் மலை வளத்தார் திரு அருளின் செயல் போற்றிக்
கொவ்வை வாய்ப் பரவையார் கொழுநரையே தொழுது எழுவார்  15 

நாவலூர் மன்னன் ஆர்க்கு நயனார் 
  அளித்த நெல் இங்கு
யாவரால் எடுக்கல் ஆகும் இச் 
  செயல் அவர்க்குச் சொல்லப்
போவன் யான் என்று போந்தார் 
  புகுந்தவாறு அருளிச் செய்து
தேவர் தம் பெருமான் ஏவ 
  நம்பியும் எதிரே சென்றார்  16 

குண்டையூர்க் கிழவர் தாமும் எதிர் 
  கொண்டு கோதில் வாய்மைத்
தொண்டனார் பாதம் தன்னில் தொழுது 
  வீழ்ந்து எழுந்து நின்று
பண்டெலாம் அடியேன் செய்த பணி 
  எனக்கு இன்று முட்ட
அண்டர் தம் பிரானார் தாமே 
  நெல்மலை அளித்தார் என்று  17 

மனிதரால் எடுக்கும் எல்லைத்து அன்று 
 நெல் மலையின் ஆக்கம்
இனி எனால் செய்யல்ஆகும் பணி 
  அன்று இது என்னக் கேட்டு
பனிமதி முடியார் அன்றே பரிந்து 
  உமக்கு அளித்தார் நெல்என்று
இனியன மொழிந்து தாமும் குண்டை 
  யூர் எய்த வந்தார்  18 

விண் ணினை அளக்கும் நெல்லின் 
  வெற்பினை நம்பி நோக்கி
அண்ணலைத் தொழுது போற்றி 
  அதிசயம் மிகவும் எய்தி
எண்ணில் சீர்ப் பரவை இல்லத்து 
  இந்நெல்லை எடுக்க ஆளும்
தண்ணலவு அணிந்தார் தமே தரில் 
  அன்றி ஒண்ணாது என்று  19 

ஆளிட வேண்டிக் கொள் வார் 
  அருகு திருப் பதியான
கோளி லியில் தம் பெருமான் 
  கோயிலினை வந்து எய்தி
வான் அளவு கண் மடவாள் 
  வருந்தாமே எனும் பதிகம்
மூள வரும் காதல் உடன் 
  முன் தொழுது பாடுதலும்  20 

பகல்பொழுது கழிந்து அதன்பின் பரவை 
  மனை அளவு அன்றி
மிகப் பெருகும் நெல் உலகில் 
  விளங்கிய ஆரூர் நிறையப்
புகப் பெய்து தருவன நம் 
  பூதங்கள் என விசும்பில்
நிகர்ப்பு அரியது ஒருவாக்கு நிகழ்ந்தது 
  நின் மலன் அருளால்  21 

தம்பிரான் அருள் போற்றித் தரையின் 
  மிசை விழுந்து எழுந்தே
உம்பரால் உணர்வு அரிய திருப் 
  பாதம் தொழுது ஏத்திச்
செம் பொன் நேர் சடையாரைப் 
  பிறபதியும் தொழுது போய்
நம்பர் ஆரூர் அணைந் தார் 
  நாவலூர் நாவலன் ஆர்  22 

பூங்கோயில் மகிழ்ந்து அருளும் புரா 
  தனரைப் புக்கு இறைஞ்சி
நீங்காத பெரும் மகிழ்ச்சி உடன் 
  ஏத்திப் புறம் போந்து
பாங்கு ஆனார் புடை சூழ்ந்து 
  போற்றி இசைக்க பரவையார்
ஓங்கு திரு மாளிகை யினுள் 
  அணைந் தார் ஆரூரர்  23 

கோவை வாய்ப் பரவையார் தாம் 
  மகிழும் படி கூறி
மேவி அவர் தம் மோடு 
  மிகஇன்புற்று இருந்து அதன்பின்
சேவின் மேல் உமையோடும் வருவார் 
  தம் திரு அருளின்
ஏவலி னால் அவ் விரவு 
  பூதங்கள் மிக்கு எழுந்து  24 

குண்டையூர் நெல் மலையைக் குறள் 
  பூதப் படை கவர்ந்து
வண்டு லாம் குழல் பரவை 
  மாளிகையை நிறைவித்தே 
அண்டர்பிரான் திரு ஆரூர் அடங்கவும் 
  நெல் மலை ஆக்கி
கண்டவர் அற்புதம் எய்தும் காட்சி 
  பெற அமைத்தன ஆல்  25 

அவ்விரவு புலர் காலை ஆரூரில் 
  வாழ் வார் கண்டு
எவ்வுலகில் விளைந்தன நெல் மலை 
  இவை என்று அதிசயித்து
நவ்வி மதர்த் திரு நோக்கின் 
  நங்கை புகழ்ப் பரவையார்க்கு
இவ் உலகு வாழ வரும் 
  நம்பி அளித்தன என்பார்  26 

நீக்க அரிய நெல் குன்று தனை 
  நோக்கி நெறி பலவும்
போக்க அரிது ஆயிடக் கண்டு 
  மீண்டும் தம்இல் புகுவார்
பாக்கி யத்தின் திரு வடிவாம் 
  பரவையார்க்கு இந் நெல்லுப்
போக்கும் இடம் அரி தாகும் 
  எனப் பலவும் புகல்கின்றார்  27 

வன்தொண்டர் தமக்கு அளித்த நெல் 
  கண்டு மகிழ் சிறப்பார்
இன்று உங்கள் மனை எல்லைக்கு 
  உள்படும் நெல்குன்று எல்லாம்
பொன் தங்கு மாளிகையில் புகப் 
  பெய்து கொள்க என
வென்றி முரசு அறை வித்தார் 
  மிக்க புகழ் பரவையார்  28 

அணி ஆரூர் மருகு அதனில் 
  ஆளிஅங்குப் பறை அறைந்த
பணியாலே மனை நிறைத்துப் பாங்கு 
  எங்கும் நெல் கூடு
அணி யாமல் கட்டி நகர் 
  களி கூரப் பரவையார்
மணியாரம் புனை மார்பின் வன் 
  தொண்டர் தமைப் பணிந்தார்  29 

நம்பி ஆரூர் திருவா ரூரில் 
  நயந்து உறை நாள்
செம்பொன் புற்றுஇடம் கொண்டு வீற்று 
  இருந்த செழும் தேனைக்
தம் பெரிய விருப்பி னொடும் 
  தாழ்ந்து உணர்வினால் பருகி
இம் பருடன் உம்பர் களும் 
  அதிச யிப்ப ஏத்தினார்  30 

குலவு புகழ்க் கோட்டிலியார் குறை 
  யிரந்து தம் பதிக்கண்
அலகில் புகழ் ஆரூரர் எழுந்து 
  அருள அடி வணங்கி
நிலவிய வன்தொண்டர் அ•து இசைந்து 
  அதன்பின் நேர் இறைஞ்சி
பலர் புகழும் பண்பினார் மீண்டும் 
  தம் பதி அணைந்தார்  31 

தேவர் ஒதுங்க திருத் தொண்டர் 
  மிடையும் செல்வத் திருவாரூர்
காவல் கொண்டு தனியாளும் கடவுள் 
  பெருமான் கழல் வணங்கி
நாவலூரர் அருள் பெற்று நம்பர் 
  பதிகள் பிற நண்ணிப்
பாவை பாகர்தமைப் பணிந்து பாடும் 
  விருப்பில் சென்று அணைவார்  32 

மாலும் அயனும் உணர்வு அரியர் 
  மகிழும் பதிகள்பல வணங்கி
ஞாலம் நிகழ் கோட்புலியார் தம் 
  நாட்டியத்தான் குடி நண்ண
ஏலும் வகையால் அலங்கரித்து அங்கு 
  அவரும் எதிர்கொண்டு இனிதுஇறைஞ்சிக்
கோல மணி மாளிகையின் கண் 
  ஆர்வம் பெருகக்கொடு புக்கார்  33 

தூய மணிப்பொன் தவிகில் எழுந்து 
  அருளி இருக்கத்தூ நீரால்
சேய மலர்ச்சேவடி விளக்கித் தெளித்துக் 
  கொண்ட செழும் புனலால்
மேய சுடர் மாளிகை எங்கும் விளங்க வீசி உளம் களிப்ப
ஏய சிறப்பில் அர்ச்சனைகள் எல்லாம் இயல்பின் முறை புரிவார்  34 

பூந்தண் பனிநீர் கொடு சமைத்த 
  பொருவுஇல் விரைச்சந்தனக் கலவை    
வாய்ந்த அகிலின் நறும் சாந்து வாசம் 
  நிறைமான் மதச் சேறு      
தோய்ந்த புகை நாவியின் நறுநெய் 
  தூயபசும் கர்ப்பூரம் உடன்       
ஏய்ந்த அடைக்காய் அமுது இனைய 
  எண்ணில் மணிப்பாசனத்து ஏந்தி  35 

வேறு வேறு திருப்பள்ளித் தாமப் 
  பணிகள் மிக எடுத்து
மாறிலாத மணித் திரு ஆபரண 
  வருக்கம் பல தாங்கி
ஈறில் விதத்துப் பரிவட்டம் ஊழின் 
  நிரைத்தே எதிர் இறைஞ்சி
ஆறு புணைந்தார் அடித்தொண்டர் அளவுஇல் 
  பூசை கொள அளித்தார்  36 

செங்கோல் அரசன் அருள் உரிமைச் 
  சேனாபதி ஆம் கோட்புலியார்
நங் கோமானை நாவலூர் நகரார் 
  வேந்தை நண் பினால்
தங்கோ மனையில் திருஅமுது செய்வித்து 
  இறைஞ் சித்தலை சிறந்த
பொங்கு ஓதம்போல் பெரும் காதல் 
  புரிந்தார் பின்னும் போற்றுவா  37 

ஆன விருப்பின் மற்று அவர்தாம் 
  அருமையால் பெற்று எடுத்த
தேனார் கோதைச் சிங்கடியார் தமையும் 
  அவர்பின் திரு உயிர்த்த
மானார் நோக்கின் வனப்பகையார் தமையும் 
  கொணர்ந்து வன் தொண்டர்
தூ நாண் மலர்த்தாள் பணிவித்துத் 
  தாமும் தொழுது சொல்லுவார்  38 

அடியேன் பெற்ற மக்கள் இவர் 
  அடிமைஆகக் கொண்டு அருளிக்
கடிசேர் மலர்த்தாள் தொழுது உய்யக்கருணை 
  அளிக்க வேண்டும் எனத்
தொடிசேர் தளிக்கை இவர் எனக்குத் 
  தூய மக்கள் எனக்கொண்டப்
படியே மகண்மையாக் கொண்டார் பரவையார் 
  தம் கொழு நனார்  39 

கோதை சூழ்ந்த குழலாரைக் குறங்கின் 
  வைத்து கொண்டு இருந்து
காதல் நிறைந்த புதல்வியராம் கருத்து 
  உட்கசிவால் அணைத்து உச்சி
மீது கண்ணீர் விழ மோந்து 
  வேண்டுவனவும் கொடுத்து அருளி
நாதர் கோயில் சென்று அடைந்தார் 
  நம்பி தம்பிரான் தோழர்  40 

வென்றி வெள்ளேறு உயர்த்து அருளும் 
  விமலர் திருக்கோபுரம் இறைஞ்சி
ஒன்றும் உள்ளத் தொடும் அன்பால் 
  உச்சி குவித்த கரத்தொடும்
சென்று புக்குப் பணிந்து திருப்பதிகம் 
  பூணாண் என்று எடுத்துக்
 கொன்றை முடியார் அருள் உரிமை 
  சிறப்பித்தார் கோட்புலியாரை  41 

சிறப்பித்து அருளும் திருக்கடைக் காப்பு 
  அதன் இடைச் சிங்கடியாரைப்
பிறப்பித்து எடுத்த பிதாவாகத் தம்மை 
  நினைத்த பெற்றி யினால்
மறப்பில் வகைச் சிங்கடிஅப்பன் என்றே 
  தம்மை வைத்து அருளி
நிறப்பொற்பு உடைய இசைபாடி நிறைந்த 
  அருள் பெற்று இறைஞ்சினார்  42 

அங்கு நின்றும் எழுந்து அருளி 
  அளவில் அன்பின் உள்மகிழச்
செங்கண் நுதலார் மேவு திருவலி 
  வலத்தைச் சேர்ந்து இறைஞ்சி
மங்கை பாகர் தம்மைப் பதிகம் 
  வலிவலத்துக் கண்டேன் என்று
எங்கும் நிகழ்ந்த தமிழ் மாலை 
  எடுத்துத் தொடுத்த இசைபுனைவார்  43 

நன்று மகிழும் சம்பந்தர் நாவுக் 
  கரசர் பாட்டு உகந்தீர்
என்று சிறப்பித்து இறைஞ்சி மகிழ்ந்து 
  ஏத்திஅருள் பெற்று எழுந்துஅருளி
மன்றின் இடையே நடம் புரிவார் 
  மருவு பெருமைத் திருவாரூர்
சென்று குறுகிப் பூங்கோயில் பெருமான் 
  செம்பொன் கழல் பணிந்து  44 

இறைஞ்சிப் போந்து பரவையார் திரு 
  மாளிகையில் எழுந்து அருளி
நிறைந்த விருப்பின் மேவும் நாள் 
  நீடு செல்வத் திருவாரூர்ப்
புறம்பு நணிய கோயில்களும் பணிந்து 
  போற்றிப் புற்று இடமாய்
உறைந்த பெருமான் கழல் பிரியாது 
  ஓவாஇன்பம் உற்று இருந்தார்  45 

செறிபுன் சடையார் திருவாரூர்ப் திருப் 
  பங்குனி உத்தரத் திருநாள்
குறுக வரலும் பரவையார் கொடைக்கு 
  விழாவில் குறைவறுக்க
நிறையும் பொன் கொண்டு அணைவதற்கு 
  நினைந்து நம்பி திருப்புகலூர்
இறைவர் பாதம் பணிய எழுந்து 
  அருளிச்சென்று அங்கு எய்தினார்  46 

சென்று விரும்பித் திருப்புகலூர் தேவர் 
  பெருமான் கோயில் மணி  
முன்றில் பணிந்து வலம்கொண்டு முதல்வர் 
  முன்பு வீழ்ந்து இறைஞ்சித் 
தொன்று மரபின் அடித்தொண்டு தோய்ந்த 
  அன்பில் துதித்து எழுந்து     
நின்று பதிக இசைபாடி நினைந்த 
  கருத்து நிகழ் விப்பார்  47 

சிறிது பொழுது கும்பிட்டுச் சிந்தை 
  முன்னம் அங்கு ஒழிய
வறிது புறம்போந்து அருளி அயல் 
  மடத்தில் அணையார் வன்தொண்டர் 
அறிவுகூர்ந்த அன்பர் உடன் அணி 
  முன்றிலின் ஓர்அருகு இருப்ப
மறி வண்கையார் அருளேயோ மலர்கண் 
  துயில் வந்து எய்தியதால்  48 

துயில் வந்து எய்தத் தம்பிரான் 
  தோழர் அங்குத் திருப்பணிக்குப்
பயிலும் சுடுமண் பலகை பல 
  கொணர்வித்து உயரம் பண்ணித்தேன்
அயிலும் சுரும்பார் மலர்ச் சிகழி 
  முடிமேல் அணியா உத்தரிய
வெயில் உந்திய வெண்பட்டு அதன்மேல் 
  விரித்துப் பள்ளி மேவினார்  49 

சுற்றும் இருந்த தொண்டர்களும் துயிலும் 
  அளவில் துணைமலர்க் கண் 
பற்றும் துயில் நீங்கிடப் பள்ளி 
  உணர்ந்தார் பரவை கேள்வனார் 
வெற்றி விடையார் அருளாலே வேமண் 
  கல்வே விரிசுடர்ச் செம்  
பொற்றிண் கல்லாயின கண்டு புகலூர் 
  இறைவர் அருள் போற்றி  50 

தொண்டர் உணர மகிழ்ந்து எழுந்து 
  துணைக்கைக் கமல முகைதலைமேல்
கொண்டு கோயில் உள் புக்குக் 
  குறிப்பில் அடங்காப் பேர்அன்பு
மண்டு காதல் உற வணங்கி 
  வாய்ந்த மதுர மொழிமாலை
பண்டு அங்கு இசையில் தம்மையே  
 புகழ்ந்து என்று எடுத்து  51 

பதிகம் பாடித் திருக்கடைக்காப் பணிந்து 
  பரவிப் புறம் போந்தே எதிரில் 
இன்பம் இம்மையே தருவார் அருள் 
  பெற்று எழுந்து அருளி நிதியின் 
குவையும் உடன் கொண்டு நிறையும் 
  நதியும் குறை மதியும் பொதியும் 
சடை யார் திருப் பனையூர் 
  புகுவார் புரிநூல் மணி மார்பர்  52 

செய்ய சடையார் திருப் பனையூர்ப் 
  புறத்துத் திருக் கூத்தொடும் காட்சி
எய்த அருள் எதிர்சென்று அங்கு 
  எழுந்த விருப்பால் விழுந்து இறைஞ்சி
ஐயர் தம்மை அரங்கு ஆட 
  வல்லார் அவரே அழகியர் என்று
உய்ய உலகு பெறும் பதிகம் 
  பாடி அருள் பெற்று உடன்போந்தார்  53 

வளம் மல்கியசீர்ப் பனையூர் வாழ்வார் 
  ஏத்த எழுந்து அருளி அளவில் 
செம் பொன் இட்டி கைகள் 
  ஆள்மேல் நெருங்கி அணி ஆரூர்த் 
தளவ முறுவல் பரவையார் தம் 
  மாளி கையில் புகத் தாமும்     
உளமன்னிய தம் பெரு மானார் 
  தம்மை வணங்கி உவந்து அணைந்தார்  54 

வந்து பரவைப் பிராட் டியார் 
  மகிழ வைகி மருவும் நாள் 
அந்தண் ஆரூர் மருங்கு அணிய 
  கோயில் பலவும் அணைந்து இறைஞ்சிச் 
சிந்தை மகிழ விருப் பினொடும் 
  தெய்வப் பெருமாள் திருவாரூர் 
முந்தி வணங்கி இனிது இருந்தார் 
  முனைப் பாடியார் தம் காவலனார்  55 

பல நாள் அமர்வார் பரமர் திரு 
  அருளால் அங்கு நின்றும் போய்ச்
சிலை மா மேரு வீரனார் 
  திரு நன்னிலத்துச் சென்று எய்தி
வலம் மாக வந்து கோயிலின் 
  உள் வணங்கி மகிழ்ந்து பாடினார்
தலமார்கின்ற தண் இயல் வெம்மை 
  யினான் என்னும் தமிழ் மாலை  56 

பாடி அங்கு வைகிய பின் 
  பரமர் வீழி மிழலையினில்
நீடு மறையால் மேம்பட்ட அந்தண் 
  ஆளர் நிறைந்து ஈண்டி
நாடு மகிழ அவ்அளவு நடைக் 
  காவணம் பாவாடை உடன்
மாடு கதலி பூகம் நிரை 
  மல்க மணித்தோரணம் நிரைத்து  57 

வந்து நம்பி தம்மை எதிர் 
  கொண்டு புக்கார் மற்றவரும்
சிந்தை மலர்ந்து திரு வீழிமிழலை 
  இறைஞ்சிச் சேண் விசும்பின்
முந்தை இழிந்த மொய் ஒளிசேர் 
  கோயில் தன்னை முன்வணங்கி
பந்தம் அறுக்கும் தம் பெருமான் 
  பாதம் பரவி பணிகின்றார்  58 

படங்கொள் அரவில் துயில் வோனும் 
  பதுமத் தோனும் பரவிய
விடங்கன் விண்ணேர் பெருமானை விரவும் 
  புளகம் உடன் பரவி
அடங்கல் வீழி கொண்டு இருந்தீர் 
  அடியேனுக்கும் அருளும் எனத்
தடம்கொள் செஞ்சொல் தமிழ் மாலை 
சாத்தி அங்குச் சாரும்நாள்  59 

வாசி அறிந்து காசு அளிக்க 
  வல்ல மிழலை வாணர்பால்
தேசு மிக்க திருஅருள் முன் 
  பெற்று திருவாஞ்சியத்து அடிகள்
பாசம் அறுத்து ஆள் கொள்ளும் 
  தாள்பணிந்து பொருவனார் என்னும்
மாசில் பதிகம் பாடி அமர்ந்து 
  அரிசில்கரைப் புத்தூர் அணைந்தார்  60 

செழுநீர் நறையூர் நிலவு திருச் 
  சித்தீச்சரமும் பணிந்து ஏத்தி
விழுநீர் மையினில் பெரும் தொண்டர் 
  விருப்பின் ஓடும் எதிர்கொள்ள
மழுவோடு இளமான் கரதலத்தில் உடையார் 
  திருப் புத்தூர் வணங்கி
தொழுநீர் மையினில் துதித்து ஏத்தித்
   தொண்டர்சூழ உறையும் நாள்  61 

புனிதனார் முன் புகழ்த் துணையார்க்கு 
  அருளும் திறமும் போற்றிசைத்து
முனிவர் போற்ற எழுந்து அருளி  
 மூரி வெள்ளக் கங்கையினில்
பனிவெண் திங்கள்அணி சடையார் பதிகள் 
  பலவும் பணிந்து போந்து 
இனிய நினைவில் எய்தினார் இறைவர் 
  திருவா வடு துறையில்  62 

விளங்கும் திருவாவடு துறையில் மேயார் 
  கோயில் புடைவலம் கொண்டு
உளம் கொண்டு உருகும் அன்பினுடன் 
  உள்புக்கு இறைஞ்சி ஏத்துவார்
வளம் கொள் பதிகம் மறையவன் 
  என்று எடுத்து செம்கணான்
தளம் கொள் பிறப்பும் சிறப்பித்துத் 
  தமிழ்சொல் மாலை சாத்தினார்  63 

சாத்தி அங்கு வைகு நாள் 
  தயங்கும் அன்பருடன் கூடப்
பேர்த்தும் இறைஞ்சி அருள் பெற்றும் 
  பெண்ணோர் பாகத்து அண்ணலார்
தீர்தப் பொன்னித் தென் கரைமேல் 
  திகழும் பதிகள் பல பணிந்து
மூர்த்தியார் தம்இடை மருதை அடைந்தார் 
  முனைப் பாடித் தலைவர்  64 

மன்னு மருதின் அமர்ந்த வரை 
  வணங்கி மதுரச்சொல் மலர்கள்
பன்னிப் புனைந்து பணிந்து ஏத்திப் 
  பரவிப்போந்து தொண்டர் உடன்
அந்நல் பதியில் இருந்து அகல்வார் 
  அரனார் திரு நாசேச்சரத்தை
முன்னி புக்கு வலம் கொண்டு 
  முதல்வர் திருத்தாள் வணங்கினார்  65 

பெருகும் பதிகம் பிறைஅணி வாள் 
  நுதலாள் பாடிப்பெயர்ந்து நிறை
திருவின் மலியும் சிவபுரத்துத் தேவர் 
  பெருமான் கழல் வணங்கி
உருகும் சிந்தை உடன் போந்தே 
  உமையோர் பாகர் தாம்மகிழ்ந்து
 மருவும் பதிகள் பிறபணிந்து கலைய 
  நல்லூர் மருங்கு அணைந்தார்  66 

செம்மை மறையோர் திருக்கலைய நல்லூர் 
  இறைவர் சேவடிக் கீழ்
மும்மை வணக்கம் பெற இறைஞ்சி 
  முன்பு பரவித்தொழுது எழுவார்
கொம்மை மருவு குரும்பை முலை 
  உமையாள் என்னும் திருப்பதிகம்
மெய்ம்மைப் புராணம் பலவும் மிகச் 
  சிறப்பித்து இசையின் விளம்பினார்  67 

அங்கு நின்று திருக்குட மூக்கு 
  அணைந்து பணிந்து பாடிப்போய்
மங்கைப்பாகர் வலம் சுழியை மருவிப் 
  பெருகும் அன்பு உருகத்
தங்கு காதல் உடன் வணங்கித் 
  தமிழால் பரசி அரசினுக்குத்
திங்கள் முடியார் அடி அளித்த 
  திருநல்லூரைச் சென்று அணைந்தார்  68 

நல்லூர் இறைவர் கழல் போற்றி 
  நவின்று நடுவர் நம்பர்பதி
எல்லாம் இறைஞ்சி ஏத்திப் போந்து 
  இசையால் பரவும் தம்உடைய
சொல்லூ தியமா அணிந்தவர் தம் 
  சோற்றுத்துறையின் மருங்கு எய்தி
அல்லூர் கண்டர் கோயிலின் உள்அடைந்து 
  வலம் கொண்டு அடிபணிவார்  69 

அழல்நீர் ஒழுகி அனைய எனும் 
  அம்சொல் பதிகம் எடுத்துஅருளிக்
கழல் நீடிய அன்பினில் போற்றும் 
  காதல் கூரப் பரவியபின்
கெழு நீர்மையினில் அருள் பெற்றுப் 
  போந்து பரவையார் கேள்வர்
முழுநீறு அணிவார் அமர்ந்த பதி 
  பலவும் பணிந்து முன்னுவார்  70 

தேவர் பெருமான் கண்டியூர் பணிந்து 
  திரு ஐயாறு அதனை
மேவி வணங்கிப் பூந்துருத்தி விமலர் 
  பாதம் தொழுது இறைஞ்சிச்
சேவில் வருவார் திருஆலம் பொழிலில் 
  சேர்ந்து தாழ்ந்து இரவு
பாவு சயனத்து அமர்ந் அருளிப் 
  பள்ளி கொள்ளக் கனவின்கண்  71 

மழபாடி இனில் வருவதற்கு நினைக்க  
  மறந் தாயோ என்று
குழகு ஆகியதம் கோலம் எதிர்காட்டி 
  அருளக் குறித்து உணர்ந்து
நிழலார் சோலைக் கரைப் பொன்னி 
  வடபால் ஏறி நெடுமாடம்
அழ கார் வீதி மழபாடி 
  அணைந்தார் நம்பி ஆரூரர்  72 

அணைந்து திருக்கோபுரம் இறைஞ்சி அன்பர் 
  சூழ உடன் புகுந்து
பணம்கொள் அரவம் அணிந்தார் முன்பணிந்து 
  வீழ்ந்து பரம் கருணைக்
குணம்கொள் அருளின் திறம் போற்றிக் 
  கொண்ட புளகத்துடன் உருகிப்
புணர்ந்த இசையால் திருப்பதிகம் பொன்னார் 
  மேனி என்று எடுத்து  73 

அன்னே உன்னை அல்லல் யான் 
  ஆரை நினைக்கேன் என ஏத்தி
தன்னேர் இல்லாப் பதிக மலர் 
  சாத்தித் தொழுது புறம்பு அணைந்து
மன்னும் பதியில் சில நாள்கள் 
  வைகித் தொண்டர் உடன் மகிழ்ந்து
பொன்னிக் கரையின் இரு மருங்கும் 
  பணிந்து மேல் பால் போதுவார்  74 

செய்ய சடையார் திரு ஆனைக் 
  காவில் அணைந்து திருத் தொண்டர்
எய்த முன் வந்து எதிர் 
  கொள்ள இறைஞ்சிக் கோயில் உள் புகுந்தே
ஐயர் கமலச் சேவடிக் கீழ் 
  ஆர்வம் பெருக விழுந்து எழுந்து
மெய்யும் முகிழ்ப்பக் கண் பொழி 
  நீர் வெள்ளம் பரப்ப விம்முவார்  75 

மறைகளாய நான்கும் என மலர்ந்த 
  செம் சொல் தமிழ் பதிகம்
நிறையும் காதல் உடன் எடுத்து 
  நிலவும் அன்பர் தமை நோக்கி
இறையும் பணி வார் எம்மையும் 
  ஆள் உடையார் என்று ஏத்துவார்
உறையூர்ச் சோழன் மணி யாரம் 
  சாத்தும் திறத்தை உணர்ந்து அருளி  76 

ளவர் பெருமான் மணி யாரம் 
  சாத்திக் கொண்டு வரும் பொன்னிக்
கிளரும் திரை நீர் மூழ் 
  குதலும் வழுவிப் போகக் கேதமுற
அளவில் திருமஞ்சனக் குடத்துள் அது 
  புக்கு ஆட்ட அணிந்து அருளித்
தளரும் அவனுக்கு அருள் புரிந்த 
  தன்மை சிறக்கச் சாற் றினார்  77 

சாற்றி அங்குத் தங்கு நாள் 
  தயங்கும் பவளத் திரு மேனி
நீற்றர் கோயில் எம் மருங்கும் 
  சென்று தாழ்ந்து நிறை விருப்பால்
போற்றி அங்கு நின்றும் போய்ப் 
  பொருவில் அன்பர் மருவிய தொண்டு
ஆற்றும் பெருமை திருப் பாச்சில் 
  ஆச் சிரமம் சென்று அடைந்தார்  78 

சென்று திருக் கோபுரம் இறைஞ்சித் 
  தேவர் மலிந்த திருந்து மணி
முன்றில் வலம் கொண்டு உள்அணைந்து 
  முதல்வர் முன்னம் வீழ்ந்து இறைஞ்சி
நன்று பெருகும் பொருள் காதல்
   நயப்புப் பெருக நாதர் எதிர்
நின்று பரவி நினைந்த பொருள் 
  அருளாது ஒழிய நேர் நின்று  79 

அன்பு நீங்கா அச்சம் உடன் 
  திருத் தோழமைப் பணியால்
பொன் பெறாத திருஉள்ளம் புழுங்க 
  அழுங்கிப் புறம்பு ஒருபால்
முன்பு நின்ற திருத்தொண்டர் முகப்பே 
  முறைப்பாடு உடையார்போல்
என்பு கரைந்து பிரானார் மற்று 
  இலையோ என்ன எடுக்கின்றார்  80 

நித்தமும் நீங்கா நிலைமையின் நீங்கி 
  நிலத்து இடைப்புலம் கெழும் பிறப்பால்
உய்த்த காரணத்தை உணர்ந்து நொந்து 
  அடிமை ஒருமையாம் எழுமையும் உணர்த்தி
எத்தனை அருளாது ஒழியினும் பிரானார் 
  இவர் அலாது இலையோ என்பார்
வைத்தனன் தனக்கே தலையும் என் 
  நாவும் என வழுத்தினார் தொண்டர்  81 

இவ்வகை பரவித் திருக்கடைக் காப்பும் 
  ஏசின வல்ல என்று இசைப்ப
மெய்வகை விரும்பு தம் பெருமானார் 
  விழுநிதிக் குவை அளித்து அருள
மைவளர் கண்டர் கருணையே பரவி 
  வணங்கி அப்பதி இடை வைகி
எவ்வகை மருங்கும் இறைவர் தம்பதிகள் 
  இறைஞ்சி அங்கு இருந்தனர் சிலநாள்  82 

அப்பதி நீங்கி அருளினால் போகி 
  ஆவின் அஞ்சு ஆடுவார் நீடும்
எப்பெயர்ப் பதியும் இருமருங்கு இறைஞ்சி 
  இறைவர் பைஞ் ஞீலியை எய்திப்
பைப்பணி அணிவார் கோபுரம் இறைஞ்சிப் 
  பாங்கு அமர் புடை வலம்கொண்டு
துப்புஉறழ் வேணியார் கழல் தொழுவார் 
  தோன்றும் கங் காளரைக் கண்டார்  83 

கண்டவர் கண்கள் காதல் நீர் 
  வெள்ளம் பொழிதரக்கை குவித்து இறைஞ்சி
வண்டறை குழலார் மனம் கவர் 
  பலிக்கு திரு வடிவு கண்டவர்கள்
கொண்டதுஓர் மயலல் வினவு கூற்று 
  ஆகக் குலவுசொல் கார்உலாவிய என்று
அண்டர் நாயகரைப் பரவி ஆரணிய 
  விடங்கராம் அருந் தமிழ் புனைந்தார்  84 

பரவி அப்பதிகத் திருக்கடைக் கப்புச் 
  சாத்தி முன்பணிந்து அருள் பெற்றுக்
கரவில் அன்பர்கள் தம்கூட்டமும் தொழுது 
  கலந்துஇனிது இருந்து போந்து அருளி
விரவிய ஈங்கோய் மலை முதல் ஆக விமலர் தம் பதி பல வணங்கிக்
குரவலர் சோலை அணி திருப் பாண்டிக் கொடு முடி அணைந்தனர் கொங்கில்  85 

கொங்கினில் பொன்னித் தென் கரைக்கறையூர்க் 
  கொடுமுடிக் கோயில் முன் குறுகிச்
சங்கவெண் குழையார் உழை வலம் 
  செய்து சார்ந்துஅடி அன்பினில் தாழ்ந்து
பொங்கிய வேட்கை பெருகிடத் தொழுது 
  புனிதர் பொன் மேனியை நோக்கி
இங்கு இவர்தம்மை மறக்க ஒண்ணாது 
  என்று எழுந்த மெய்க்குறிப்பினில் எடுப்ப  86 

அண்ணலார் அடிகள் மறக்கினும் நாம 
  அஞ்சு எழுத்து அறியஎப் பொழுதும்
எண்ணிய நாவே இன்சுவை பெருக 
  இடைஅறாது இயம்பும் என்றும் இதனைத்
திண்ணிய உணர்வில் கொள்பவர் மற்றுப் 
  பற்றுஇலேன் எனச் செழும் தமிழால்
நண்ணிய அன்பில் பிணிப்பு உற 
  நவின்றார் நமச்சிவாயத் திருப் பதிகம்  87 

உலகுஎலாம் உய்ய உறுதி ஆம்பதிகம் 
  உரைத்து மெய் உணர்வு அறாஒருமை
நிலவிய சிந்தை உடன் திருஅருளால் 
  நீங்குவார் பாங்கு நல் பதிகள்
பலவும் முன் பணிந்து பரமர்தாள் 
  போற்றிப் போந்து தண்பனி மலர்ப்படப்பைக்
குலவும் அக்கொங்கில் காஞ்சிவாய்ப் பேரூர் 
  குறு கினார் முறுகும் ஆதரவால்  88 

அத் திருப்பதியை அணைந்து முன் 
  ஆண்டவர் கோயில் உள் புகுந்து
மெய்த்தவர் சூழ வலம் கொண்டு 
  முன்பு மேவுவார் தம்எதிர் விளங்க
நித்தனார் தில்லை மன்றுள் நின்று 
  ஆடல் நீடிய கோலம் நேர்காட்டக்
கைத்தலம் குவித்துக் கண்கள் ஆனந்தக் 
  கலுழி நீர் பொழிதரக் கண்டார்  89 

காண்டலும் தொழுது வீழ்ந்து உடன் எழுந்து 
  கரைஇல் அன்பு என்பினை உருக்கப்
பூண்ட ஐம்புலனில் புலப்படா இன்பம் 
  புணர்ந்து மெய் உணர்வினில் பொங்கத் 
தாண்டவம் புரியும் தம் பிரானாரைத் 
  தலைப்படக் கிடைத்த பின் சைவ
ஆண்தகை யாருக்கு அடுத்த அந்நிலைமை 
  விளைவை யார்அளவு அறிந்து உரைப்பார்  90 

அந் நிலை நிகழ்ந்த ஆரருள் பெற்ற 
  அன்பு அனார் இன்ப வெள்ளத்து
மன்னிய பாடல் மகிழ்ந்து உடன் பரவி 
  வளம்பதி அதன் இடை மருவி
பொன் மணி மன்றுள் எடுத்த சேவடியார் 
  புரி நடம் கும்பிடப் பெற்றால்
என் இனிப்புறம் போய் எய்துவது என்று 
  மீண்டு எழுந்து அருளுவதற்கு எழுவார்  91 

ஆயிடை நீங்கி அருளினால் செல் வார் 
  அரு வரைச் சுரங்களும் பிறவும்
பாயும் நீர் நதியும் பலபல கடந்து 
  பரமர் தம் பதிபல பணிந்து
மேய வண் தமிழால் விருப் பொடும் 
  பரவி வெஞ்சமாக் கூடலும் பணிந்து
சேயிடை கழியப் போந்து வந்து அடைந்தார் 
  தென் திசை கற்குடி மலையில்  92 

வீடு தரும் இக் கல் குடியில் 
  விழுமி யாரைப் பணிந்து இறைஞ்சி
நீடு விருப் பில் திருப் பதிகம் 
  நிறைந்த சிந்தை உடன் பாடிப்
பாடும் விருப்பில் தொண்ட ருடன் பதிகள் 
  பலவும் அணைந்து இறைஞ்சி
தேடும் இருவர் காண்ப அரியார் திரு 
  வாறை மேல் சென்று அணைந்தார்  93 

செம்பொன் மேரு சிலை வளைத்த 
  சிவனார் ஆறைமேல் தளியில்
நம்பர்பாதம் பணிந்து இறைஞ்சி நாளும் 
  மகிழ்வார்க்கு அருள் கூட
உம்பர் போற்றும் தானங்கள் பலவும் 
  பணிந்து போந்து அணைவார்
இம்பர் வாழ இன் னம்பர் 
  நகரைச் சேர எய்தினார்  94 

ஏரின் மருவும் இன்னம்பர் மகிழ்ந்த 
  ஈசர் கழல் வணங்கி
ஆரும் அன்பில் பணிந்து ஏத்தி 
  ஆராஅருளால் அங்கு அமர்வார் 
போரின் மலியும் கரிஉரித்தார் மருவும் 
  புறம் பயம் போற்றச்
சேரும் உள்ளம் மிக்குஎழ மெய்ப் 
  பதிகம் பாடிச் சென்றார்  95 

அங்கம் ஓதி ஓர் ஆறை மேல்தளி 
  என்று எடுத்து அமர் காதலில்
பொங்கு செந் தமிழால் விரும்பு புறம் 
  பயந்து தொழப் போதும் என்று
எங்கும் மன்னிய இன் இசை பதிகம் 
  புணைந்து உடன் எய் தினார்
திங்கள் சூடிய செல் வர் மேவும் 
 திருப் புறம் பயம் சேரவே  96 

அப் பதிக் கண் அமர்ந்த தொண்டரும் 
  அன்று வெண்ணெய் நல் ஊரினில்
ஒப் பரும் தனி வேதியன் பழ 
  ஓலை காட்டி நின்று ஆண்டவர்
இப்பதிக் கண் வந்து எய்த என்ன 
  தவங்கள் என்று எதிர் கொள்ளவே
முப் புரங்கள் எரித்த சேவகர் கோயில் 
 வாயி லின் முன் னினார்  97 

நீடு கோபுரம் முன்பு இறைஞ்சி 
  நிலாவு தொண்ட ரொடுள்ளணைந்து
ஆடல் மேவிய அண்ணலார் அடி 
  போற்றி அஞ்சலி கோலிநின்று
ஏடுஉலாம் மலர்தூவி எட்டி னெடு 
  ஐந்தும் ஆகும் உறுப்பினால்
பீடு நீடு நிலத்தின் மேல் 
  பெருகப் பணிந்து வணங்கினார்  98 

அங்கு நீடு அருள்பெற்று உள் ஆர்வம் 
  மிகப்பொழிந்து எழும் அன்பினால்
பொங்கு நாள் மலர் பாதம் முன்பணிந்து 
  ஏத்தி மீண்டும் புறத்து அணைந்து
எங்கும் ஆகி நிறைந்து நின் றவர் 
  தாம் மகிழ்ந்த இடங் களில்
தங்கு கோலம் இறைஞ் சுவார் அருள் 
  அன்ப ரோடு எய்தினார்  99 

வம்பு நீடு அலங்கல் மார்பின் 
  வன்தொண்டர் வன்னி கொன்றை
தும்பை வெள் அடம்பு திங்கள் 
  தூயநீறு அணிந்த சென்னித்
தம்பிரான் அமர்ந்த தானம் பல 
  பல சார்ந்து தாழ்ந்து
கொம் பனார் ஆடல் நீடு 
  கூடலை யாற்றூர் சார  100 

செப்பரும் பதியில் சேரார் 
 திருமுது குன்றை நோக்கி
ஒப்பரும் புகழார் சொல்லும் 
  ஒரு வழி உமையாளோடு
மெய்ப்பரம் பொருளாய் உள்ளார் 
  வேதியர் ஆகி நின்றார்
முப்புரி நூலும் தாங்கி 
  நம்பி ஆரூரர் முன்பு  101 

நின்றவர் தம்மை நோக்கி நெகிழ்ந்த 
  சிந்தை யராய்த் தாழ்வார்
இன்றி யாம் முதுகுன்று எய்த 
  வழி எமக்கு இயம்பும்என்ன
குன்ற வில் லாளி யாரும் 
  கூடலை யாற்றூர் ஏறச்
சென்றது இவ் வழிதான் என்று 
  செல்வழித் துணையாய்ச் செல்ல  102 

கண்டவர் கைகள் கூப்பித் தொழுது 
  பின் தொடர்வார்க் காணார்
வண்டலர் கொன் றையாரை வடிவுடை 
  மழு என்று ஏத்தி
அண்டர் தம் பெருமான் போந்த 
  அதிசயம் அறியேன் என்று
கொண்டு எழும் விருப் பினேடும் 
  கூடலை யாற்றூர் புக்கார்  103 

கூடலை ஆற்றூர் மேவும் கொன்றை 
  வார் சடை யினார்தம்
பீடு யர் கோயில் புக்குப் 
  பெருகிய ஆர்வம் பொங்க
ஆடகப் பொது வில் ஆடும் 
  அறைகழல் வணங்கிப் போற்றி
நீடு அருள் பெற்றுப் போந்து 
  திருமுது குன்றில் நேர்ந்தார்  104 

தட நிலைக் கோபுரத்தைத் தாழ்ந்து 
  முன் இறைஞ்சிக் கோயில்
புடை வலம் கொண்டு புக்குப் 
  போற்றினர் தொழுது வீழ்ந்து
நடம் நவில்வாரை நஞ்சி இடை 
  எனும் செம் சொல்மாலைத்
தொடை நிகழ் பதிகம் பாடித் 
  தொழுதுகை சுமந்து நின்று  105 

நாதர்பால் பொருள் தாம் வேண்டி 
  நண்ணிய வண்ணம் எல்லாம்
கோதறு மனத்துள் கொண்ட குறிப் 
  பொடும் பரவும் போது
தாது அவிழ் கொன்றை வேய்ந்தார் 
  தரஅருள் பெறுவார் சைவ
வேதியர் தலைவர் மீண்டும் மெய்யில் 
  வெண் பொடியும் பாட  106 

பனி மதிச் சடையார் தாமும் 
  பன்னிரண் டாயிரம் பொன்
நனி அருள் கொடுக்கும் ஆற்றால் 
  நல்கிட உடைய நம்பி
தனி வரும் மகிழ்ச்சி பொங்கத் 
  தாழ்ந்து எழுந்து அருகுசென்று
கனி விடம் மிடற்றினார் முன் 
  பின்ஒன்று கழறல் உற்றார்  107 

அருளும் இக் கனகம் எல்லாம் 
  அடியனேற்கு ஆரூர் உள்ளோர்
மருளுற வியப்ப அங்கே வரப் 
  பெற வேண்டும் என்னத்
தெருளுற எழுந்த வாக்கால் செழு 
  மணி முத்தாற்றில் இட்டிப்
பொருளினை முழுதும் ஆரூர்க் குளத்தில் 
  போய்க் கொள்க என்றார்  108 

என்று தம் பிரா னார் இன் 
  அருள் பெற்ற பின்னர்
வன்தொண்டர் மச்சம் வெட்டிக்கைக் கொண்டு 
  மணி முத்து ஆற்றில்
பொன் திரள் எடுத்து நீருள் 
  புகவிட்டுப் போது கின்றார்
அன்று எனை வலிந்து ஆட்கொண்ட 
  அருள் இதில் அறிவேன்என்று  109 

மேவிய காதல் தொண்டு விரவு 
  மெய் விருத்தி பெற்றார்
ஆவி யின் விருத்தி ஆன 
  அந்தணர் புலியூர் மன்றில்
காவியங் கண்டர் கூத்து கண்டு 
  கும்பி டுவது என்று
வாவி சூழ்தில்லை மூதூர் வழிக் 
  கொள்வான் வணங்கிப் போந்தார்  110 

மாடுள பதிகள் சென்று வணங்கிப் 
  போய் மங்கை பாகர்
நீடிய கடம்பூர் போற்றி நிறைந்த 
  ஆனந் தக் கூத்தர்
ஆடிய தில்லை மூதூர் அணைந்து 
  அணி வாயில் புக்குச்
சேடுயர் மாடம் மன்னும் செழும் 
  திரு வீதி சார்ந்தார்  111 

பொன் திரு வீதி தாழ்ந்து 
  புண்ணிய விளைவாய் ஓங்கும்
நல்திரு வாயில் நண்ணி நறை 
  மலி அலங்கல் மார்பர்
மற்றதன் முன்பு மண்மேல் வணங்கி 
  உள்புகுந்து பைம் பொன்
சுற்று மாளிகை சூழ்வந்து தொழுது 
  கை தலைமேல் கொள்வார்  112 

ஆடிய திரு முன்பான 
  அம் பொனின் கோபுரத்தின்
ஊடுபுக்கு இறைஞ்சி ஓங்கும் 
  ஒளிவளர் கனக மன்றில்
நாடகம் செய்ய தாளை நண் 
  ணுற உள் நிறைந்து
நீடும் ஆனந்த வெள்ளக் 
  கண்கள் நீர் நிறைந்து பாய  113 

பரவுவாய் குளறிக் காதில் படி 
  திருப் படியைத் தாழ்ந்து
விரவு மெய் அங்கம் ஐந்தும் 
  எட்டினும் வணங்கி வேட்கை
உர னுறு திருக்கூத்து உள்ளம் 
  ஆர்தரப் பெருகி நெஞ்சில்
கரவு இலாத அவரைக் கண்ட 
  நிறைவு தம்கருத்தில் கொள்ள  114 

மடித்து ஆடும் அடிமைக்கண் என்று எடுத்து 
  மன்உயிர் கட்கு அருளும் ஆற்றல்
அடுத்து ஆற்று நல் நெறிக்கண் நின்றார்கள் 
  வழுவி நரகு அணையா வண்ணம்
தடுப் பானைப் பேரூரில் கண்ட நிலை 
  சிறப்பித்துத் தனிக்கூத்து என்றும்
நடிப் பானை நாம் மனமே பெற்றவாறு 
  எனும் களிப்பால் நயந்து பாடி  115 

மீளாத அருள் பெற்றுப் புறம் போந்து 
  திரு வீதி மேவித் தாழ்ந்தே
ஆளான வன் தொண்டர் அந்த ணர்கள் 
  தாம் போற்ற அமர்ந்து வைகி
மாளாத பேர் அன்பால் பொன் பதியை 
  வணங்கிப் போய் மறலி வீழத்
தாள் ஆண்மை கொண்டவர் தம் கருப் 
  பறியலூர் வணங்கிச் சென்று சார்ந்தார்  116 

கூற்று உதைத்தார் திருக் கொகுடிக் கோயில் 
  நண்ணிக் கோபுரத்தைத் தொழுதுபுகுந்து அன்பர்சூழ  
ஏற்ற பெரு காதலினால் இறைஞ்சி ஏத்திஎல்லை 
  இலாப் பெருமகிழ்ச்சி மனத்தில் எய்தப்
போற்றி சைத்துப் புறத்து அணைந்தப் பதியில் 
  வைகிப்புனிதர் அவர்தமை நினையும் இன்பம்கூறி
சாற்றிய மெய்த்திருப் பதிகம் சிம்மாந்து என்னும் 
  தமிழ்மாலை புனைந்து ஆங்குச்சாரும் நாளில்  117 

கண் நுதலார் விரும்பு கருப்பறியலூரைக் கை 
  தொழுது நீங்கிப் போய்க் கயல்கள் பாயும்
மண்ணி வளம்படிக் கரையை நண்ணி அங்கு 
  மாதுஒரு பாகத்தவர்தாள் வணங்கிப் போற்றி
எண்ணில் புகழ்ப் பதிகமும் முன்னவன் என்று 
  ஏத்தி ஏகுவார் வாழ்கொளிபுத்தூர் எய்தாது
புண்ணி யனார் போம் பொழுது நினைந்து 
  மீண்டுபுகுகின்றார் தலைக்கலன் என்று எடுத்துப்போற்றி  118 

திருப்பதிகம் பாடியே சென்று அங்கு எய்தித் 
  தேவர் பெருமானார் தம்கோயில் வாயில்
உருப் பொலியும் மயிர்ப்புளகம் விரவத் தாழ்ந்தே 
  உள்அணைந்து பணிந்து ஏத்திஉருகும் அன்பால்
பொருப்பரையன் மடப்பாவை இடப் பாலானைப் போற்றி 
  இசைத்துப் புறம்போந்து தங்கிப்பூ மென்
கருப்பு வயல் வாழ்கொளி புத்தூரை நீங்கிக்கான் 
  நாட்டு முள்ளூரில் கலந்த போது  119 

கான் நாட்டு முள்ளூரைச் சாரும் போது 
  கண்நுதலார் எதிர்காட்சி கொடுப்பக் கண்டு
தூநாண் மென்மலர்க் கொன்றைச் சடையார் செய்ய 
  துணைப் பாதமலர் கண்டு தொழுதேன்என்று
வான்ஆளும் திருப் பதிகம் வள்வாய் என்னும் வன் 
 தமிழின் தொடைமாலை மலரச் சாத்தித்
தேன்ஆரும் மலர்ச்சோலை மருங்கு சூழ்ந்த திரு
  எதிர்கொள் பாடியினை எய்தச் செல்வார்  120 

எத்திசையும் தொழுது ஏத்த மத்தயானை எடுத்து 
  எதிர்கொள் பாடியினை அடைவோம் என்னும்
சித்தநிலைத் திருப்பதிகம் பாடி வந்து செல்வம்மிகு 
  செழும் கோயில் இறைஞ்சி நண்ணி
அத்தர்தமை அடிவணங்கி அங்கு வைகி அருள் 
  பெற்றுத் திரு வேள்விக்குடியில் எய்தி
முத்திதரும் பெருமானைத் துருத்தி கூட மூப்பதிலை 
  எனும் பதிகம் மொழிந்து வாழ்ந்தார்  121 

காட்டு நல் வேள்விக் கோலம் 
  கருத்துற வணங்கிக் காதல்
நாட்டிய உள்ளத் தோடு நம்பி 
 ஆரூ ரர் போற்றி
ஈட்டிய தவத்தோர் சூழ அங்கு 
  நின்று ஏகி அன்பு
பூட்டி ஆட் கொண்டார் மன்னும் 
  தானங்கள் இறைஞ்சிப் போந்து  122 

எஞ்சாத பேர் அன்பில் திருத் 
  தொண்டர் உடன் எய்தி
நஞ்சாரும் கறை மிடற்றார் இடம் 
  பலவும் நயந்து ஏத்தி
மஞ்சாரும் பொழில் உடுத்த மலர்த் 
  தடங்கள் புடை சூழும்
செஞ்சாலி வயல் மருதத் திருவா 
  ரூர் சென்று அடைந்தார்  123 

செல்வ மலி திருவா ரூர்த் 
  தேவ ரொது முனிவர்களும்
மல்கு திருக் கோபுரத்து வந்து 
  இறைஞ்சி உள்புக்கு அங்கு
எல்லை இலாக்காதல் மிக எடுத்த 
  மலர்க் கை குவித்துப்
பல்கு திருத் தொண்டர் உடன் 
  பரமர் திருமுன் அணைந்தார்  124 

மூவாத முதல் ஆகி நடு 
  வாகி முடி யாத
சே வாரும் கொடி யாரைத் 
  திரு மூலட் டானத்துள்
ஓவாத பெரும் காதல் உடன் 
  இறைஞ்சிப் புறம் போந்து
தாவாத புகழ்ப் பரவையார் திரு 
  மாளிகை சார்ந் தார்  125 

பொங்கு பெரு விருப்பினொடு புரி 
  குழலார் பலர் போற்றப்
பங்கயக் கண் செங் கனிவாய்ப் 
  பரவையார் அடி வணங்கி
எங்களையும் நினைந்து அருளி என 
  இயம்ப இனிது அளித்து
மங்கை நல்லார் அவரோடு மகிழ்ந்து 
  உறைந்து வைகும் நாள்  126 

நாயனார் முது குன்றர் நமக்கு 
  அளித்த நல் நிதியம்
தூய மணி முத்தாற்றில் புக 
  விட்டேம் துணைவர் அவர்
கோயிலின் மாளிகை மேல் பாற் 
  குளத்தில் அவர் அருளாலே
போய் எடுத்துக் கொடு போதப் 
  போது வாய் எனப்புகல  127 

என்ன அதிசயம் இது தான் 
  என் சொன்னவாறு என்று
மின்இடையார் சிறு முறுவல் உடன் 
  விளம்ப மெய் உணர்ந்தார்
நன் நுதலாய் என்னு டைய 
  நாதன் அருளால் குளத்தில்
பொன் அடைய எடுத்து உனக்குத் 
  தருவது பொய்யாது என்று  128 

ஆங்கு அவரும் உடன்போத அளவு 
  இறந்த விருப்பின் உடன்
பூங் கோயில் உள் மகிழ்ந்த 
  புராதனரைப் புக்கு இறைஞ்சி
ஓங்கு திருமாளிகையை வலம் வந்து 
  அங்கு உடன் மேலைப்
பாங்கு திருக் குளத்து அணைந்தார் 
  பரவையார் தனித் துணைவர்  129 

மற்றதனில் வட கீழ்பால் கரை 
  மீது வந்து அருளி
முற்று இழையார் தமை நிறுத்தி 
  முனைப் பாடித் திருநாடர்
கற்றை வார் சடையாரைக் கை 
  தொழுது குளத்தில் இழிந்து
அற்றை நாள் இட்டு எடுப்பார் 
  போல் அங்குத் தடவுதலும்  130 

நீற்றழகர் பாட்டு உவந்து திரு 
  விளை யாட்டினில் நின்று
மாற்றுறு செம் பொன் குளத்து 
  வருவியாது ஒழிந்து அருள
ஆற்றினில் இட்டுக் குளத்தில் தேடு 
  வீர் அருள் இதுவோ
சாற்றும் எனக்கோல் தொடியார் மொழிந்து 
  அருளத் தனித் தொண்டர்  131 

முன்செய்த அருள் வழியே முருகு 
  அலர் பூங்குழல் பரவை
தன் செய்ய வாயில் நகை 
  தாராமே தாரும் என
மின்செய்த நூல் மார்பின் வேதியர் 
  தாம் முது குன்றில்
பொன் செய்த மேனி இனீர் 
  எனப் பதிகம் போற்றிசைத்து  132 

முட்ட இமை யோர் அறிய முது குன்றில் தந்த பொருள்
சட்ட நான் பெறாது ஒழிந்த தளர்வினால் கையறவாம்
இட்டளத்தை இவள் எதிரே கொடுத்து அருளும் எனும் திருப்பாட்டு
எட்டளவும் பொன் காட்டாது ஒழிந்து அருள ஏத்துவார்  133 

ஏத்தாதே இருந்து அறியேன் எனும் 
  திருப்பாட்டு எவ்வுலகும்
காத்தாடும் அம்பலத்துக் கண்ணு
  ளனாம் கண் நுதலைக்
கூத்தாதந்து அருள்வாய் இக் 
  கோமளத்தின் முன் என்று
நீத்தாரும் தொடர் அரியநெறி 
  நின்றார் பரவுதலும்  134 

கொந்து அவிழ் பூங்கொன்றை 
  முடிக் கூத்தனார் திரு அருளால்
வந்து எழும் பொன்திரள் எடுத்து 
  வரன்முறையால் கரை ஏற்ற
அந்தரத்து மலர் மாரி  
 பொழிந்து இழிந்தது அவனியுளோர்
இந்த அதிசயம் என்னேயார் 
  பெறுவார் எனத் தொழுவார்  135 

ஞாலம் வியப்பு எய்த வரும் 
  நல் கனக மிடை எடுத்து
மூலம் எனக் கொடு போந்த 
  ஆணியின் முன் உரைப் பிக்க
நீல மிடற்றவர் அருளால் 
  உரை தாழப் பின்னும் நெடு
மால் அயனுக்கு அரிய கழல் 
  வழுத் தினார் வன் தொண்டர்  136 

மீட்டும் அவர் பரவுதலும் மெய் 
  அன்பர் அன்பில் வரும்
பாட்டு வந்து கூத்து உவந்தார் 
  படுவாசி முடிவு எய்தும்
ஓட்டறு செம்பொன் ஓக்க 
  ஒரு மாவும் குறையாமல்
காட் டுதலும் மகிழ்ந்து எடுத்துக் 
  கொண்டு கரை ஏறினார்  137 

கரை ஏறிப் பரவையார் உடன் 
 கனக ஆனது எலாம்  
நிரையே ஆளில் சுமத்தி நெடு 
 நிலை மாளிகை போக்கித்
திரை யேறும் புனல் சடிலத் 
  திரு மூலத் தானத்தார்
விரை யேறு மலர் பாதம் 
  தொழுது அணைந்தார் வீதியினில்  138 

வந்து திரு மாளிகையின் உள் 
  புகுந்து மங்கல வாழ்த்து
அந்தமிலா வகை ஏத்தும் அளவு 
  இறந்தார் ஒலி சிறப்பச்
சிந்தை நிறை மகிழ்ச்சி உடன் 
  சேயிழை யாருடன் அமர்ந்தார்
கந்த மலி மலர்ச் சோலை 
  நவலர் தம் காவலனார்  139 

அணி ஆரூர் மணி புற்றின் 
  அமர்ந்தருளும் பரம் பொருளைப்
பணிவார் அங்கு ஒரு நாளில் 
  பாராட்டும் திருப் பதிகம்
தணி யாத ஆனந்தம் தலை 
  சிறப்பத் தொண்டர் உடன்
துணிவு ஆய பொருள் வினவித் 
  தொழுது ஆடிப் பாடுவார்  140 

பண்ணி றையும் வகை பாறு 
  தாங்கி என எடுத்து அருளி
உண்ணி றையும் மனக் களிப்பால் 
  உறு புளகம் மயிர் முகிழ்ப்ப
கண்ணி றையும் புனல் பொழி 
  யக் கரை இகந்த ஆனந்தம்
எண்ணி றைந்த படி தோன்ற
  ஏத்தி மகிழ்ந்து இன் புற்றார்  141 

இன் புற்று அங்கு அமர்நாளில் 
  ஈறில் அரு மறை பரவும்
வன் புற்றின் அரவு அணிந்த  
 மன்ன வனார் அருள் பெற்றே
அன் புற்ற காதல் உடன் 
  அளவு இறந்த பிற பதியும்
பொன் புற்கு என்றிட ஒளிரும் 
  சடை யாரைத் தொழப் போவார்  142 

பரிசன மும் உடன் போதப் 
  பாங்கு அமைந்த பதிகள் தொறும்
கரி யுரிவை புனைந்தார் தம் 
  கழல் தொழுது மகிழ்ந்து ஏத்தித்
துரிசறு நல் பெரும் தொண்டர் 
  நள் ளாறு தொழு வதற்குப்
புரிவுறு மெய்த் தொண்டர் எதிர் 
  கொள்ளப் புக்கு அணைந்தார்  143 

விண் தடவு கோபுரத்தைப் பணிந்து 
  கரம் மேல் குவித்துக்
கொண்டு புகும் தண் ணலார் 
  கோயிலினை வலம் செய்து
மண்டிய பேர் அன்பி னொடு 
 மன்னும் திரு நள்ளாறர் 
புண்டரிகச் சேவடிக் கீழ் பொருந்த 
  நிலம் மிசைப் பணிந்தார்  144 

அங்கண் ணரைப் பணிந்து ஏத்தி 
  அருளினால் தொழுது போய்
மங்குல் அணி மணி மாடத் 
  திருக்கடவூர் வந்து எய்தித்
திங்கள் வளர் முடியார் தம் 
  திரு மயானமும் பணிந்து
பொங்கும் இசைப் பதிகம் மருவார் 
  கொன்றை எனப் போற்றி  145 

திரு வீரட் டானத்துத் தேவர் 
 பிரான் சினக் கூற்றின்
பொரு வீரந் தொலைத்த கழல்  
  பணிந்து பொடியார் மேனி
மருஈரத் தமிழ் மலை புனைந்து 
  ஏத்தி மலை வளத்த
பெருவீரர் வலம் புரத்துப் பெருகு 
  ஆர்வத் தொடும் சென்றார்  146 

வரையோடு நிகர் புரிசை வலம் 
  புரத்தார் கழல் வணங்கி
உரை ஓசைப் பதிகம் எனக்கு 
  இனிஓதிப் போய்ச் சங்கம்
நிரையோடு துமித் தூப மணித் 
  தீபம் நித்திலப் பூம்
திரை ஓதம் கொண்டு இறைஞ்சும் 
  திருச் சாய்க்காடு எய்தினார்  147 

தேவர் பெருமான் தன்னைத் திருச் 
  சாய்க் காட்டினில் பணிந்து
பாவலர் செம் தமிழ் மாலைத் 
  திருப் பதிகம் பாடிப்போய்
மேவலர் தம் புரம் எரித்தார் 
  வெண்காடு பணிந்து ஏத்தி
நாவலர் காவலர் அடைந்தார் நனி 
  பள்ளித் திரு நகரில்  148 

நனிபள்ளி அமர்ந்த பிரான் கழல் 
  வணங்கி நல் தமிழின்
புனித நறும் தொடை புணைந்து 
  திருச்செம்பொன் பள்ளி முதல்
பனி மதிசேர் சடையார் தம் 
  பதிபலவும் பணிந்து போய்த்
தனி விடை மேல் வருவார் 
  தம் திருநின்றியூர் சார்ந்தார்  149 

நின்றியூர் மேயாரை நேயத்தால் 
  புக்கு இறைஞ்சி
ஒன்றிய அன்பு உள்உருகப் 
  பாடுவார் உடையஅரசு
என்றும் உலகு இடர் 
  நீங்கப்பாடிய ஏழ்எழுநூறும்
அன்று சிறப்பித்து அம்சொல் 
  திருப்பதிகம் அருள் செய்தார்  150 

அப்ப தியில் அன்பருடன் அமர்ந்து 
  அகல்வார் அகல் இடத்தில்
செப்ப அரிய புகழ் நீடூர் 
  பணியாது செல் பொழுதில்
ஒப்பஅரிய உணர்வினால் நினைந்து 
  அருளி தொழல் உறுவார்
மெய்ப்பொருள் வண் தமிழ் மலை 
  விளம்பிய மீண்டு அணைந்தார்  151 

மடல் ஆரும் புனல் நீடூர் 
  மருவினர் தாள் வணங்காது
விடல் ஆமே எனும் காதல் 
  விருப்பு உறும் அத்திருப்பதிகம்
அடல் ஆர் சூலப் படையார் 
  தமைப் பாடி அடிவணங்கி
உடல்ஆரும் மயிர்ப் புளகம் மிகப் 
  பணிந்து அங்கு உறைகின்றார்  152 

அம்கண் இனிது அமர்ந்து அருளால் 
  திருப்புன் கூர் அணைந்து இறைஞ்சிக்
கொங்கு அலரும் மலர்ச் சோலைத் 
  திருக் கோலக்கா அணையக்
கங்கை சடைக் கரந்தவர் தாம் எதிர் காட்சி கொடுத்து அருளப்
பொங்கு விருப்பால் தொழுது திருப்பதிகம் போற்றி இசைப்பார்  153 

திருஞான சம்பந்தர் திருக்
  கைகளால் ஒற்றிப்
பெருகுஆர்வத்துடன் பாட பிஞ்ஞ 
  கனார் கண்டுஇரங்கி
அருளாலே திருத்தாளம் அளித்
  தபடி சிறப்பித்துப்
பொருள் மாலைத் திருப்பதிகம் 
  பாடியே போற்றிஇசைத்தார்  154 

மூவாத முழு முதலார் 
  முதல் கோலக்கா அகன்று
தாவாதபுகழ் சண்பை வலம் 
  கொண்டு தாழ்ந்து இறைஞ்சி
நாவார் முத்தமிழ் விரகர் 
  நற்பதங்கள் பரவிப் போய்
மேவார் தம் புரம் 
  செற்றார் குருகாவூர் மேவுவார்  155 

உண் நீரின் வேட்கை உடன் 
  உறுபசியால் மிக வருந்தி
பண்நீர்மை மொழிப் பரவையார் 
  கொழுநர் வரும் பாங்கர்க்
கண் நீடுதிரு நுதலார் காதல் 
  வரக் கருத்து அறிந்து
தண்ணீரும் பொதி சோறும் 
  கொண்டு வழிச் சார்கின்றார்  156 

வேனில் உறுவெயில் வெம்மை தணிப்
  பதற்கு விரைக் குளிர் மென்
பான் நல் மலர்த்தடம் போலும் 
  பந்தர் ஒருபால் அமைத்தே
ஆன மறை வேதியராய் அருள் 
  வேடம் கொண்டி ருந்தார் 
மான் அமரும் திருக் கரத்தார் 
  வன்தொண்டர் தமைப் பார்த்து  157 

குருகாவூர் அமர்ந்து அருளும் குழகர் 
  வழி பார்த் திருப்பத்
திருவா ரூர்த் தம்பிரான் தோழர் 
  திருத் தொண்டர் உடன்
வருவார் அப்பந்தர் இடைப் புகுந்து 
  திரு மறைவர் பால்
பெருகு ஆர்வம் செல இருந்தார் 
  சிவாயநம எனப் பேசி  158 

ஆலநிழல் கீழ் இருந்தார் அவர் 
  தம்மை எதிர் நோக்கிச்
சால மிகப் பசித்தீர் இப் 
  பொதி சோறு தருகின்றேன்
காலம் இனித்தாழாமே கைக் கொண்டு 
  இங்கு இனிது அருந்தி
ஏலம் நறும்குளிர் தண்ணீர் குடித்து 
  இனைப்பு தீரும் என  159 

வன்தொண்டர் அது கேட்டு மறை 
  முனிவர் தரும் பொதி சோறு
இன்று நமக்கு எதிர் விலக்கல் 
  ஆகாது என்று இசைந்து அருளிப்
பொன் தயங்கு நூல் மார்பர் 
  தரும் பொதிசோறு அது வாங்கிச்
சென்று திருத் தொண்ட ருடன் 
  திரு அமுது செய்து அருளி  160 

எண் நிறைந்த பரிசனங்கள் எல்
  லாரும் இனிது அருந்தப்
பண்ணியபின் அம் மருங்கு பசித்து 
  அணைந் தார்களும் அருந்த
உண்ணி றைந்த ஆர முதாய் 
  ஒரு காலும் உலவாதே
புண்ணி யனார் தாம் அளித்த 
  பொதி சோறு பொலிந்ததால்  161 

சங்கரனார் திரு அருள் போல் 
  தண்ணீரின் சுவை ஆர்ந்து
பொங்கி வரும் ஆதரவால் அவர் 
  நாமம் புகழ்ந்து ஏத்தி
அங்கு அயர்வால் பள்ளி அமர்ந்துஅருகு 
  அணைந்தார் களும் துயிலக்
கங்கை சடைக் கரந்தார் அப் 
  பந்தரொடும் தாம் கரந்தார்  162 

சித்த நிலை திரியாத திரு 
  நாவ லுர் மன்னர்
அத் தகுதி யினில் பள்ளி 
  உணர்ந் தவரை காணாமை
இத்த னையா மாற்றம் அறிந் 
  திலேன் என எடுத்து
மெய்த் தகைய திருப் பதிகம் 
  விளம்பியே சென்று அடைந்தார்  163 

குரு கவூர் அமர்ந்து அருளும் 
  குழகனார் கோயி லினுக்கு
அருகார் பொன் கோபுரத்தை அணைந்து 
  இறைஞ்சி உள் புக்கு
வருகாதல் கூர வலம் கொண்டு 
  திரு முன் வணங்கிப்
பருகா இன் அமு தத்தைக் 
  கண் களால் பருகினார்  164 

கண்ணார்ந்த இன் அமுதை கை 
  ஆரத் தொழுது இறைஞ்சிப்
பண் ணார்ந்த திருப் பதிகம் 
  பாடியே பணிந்து ஏத்தி
உண் ணாடும் பெரும் காதல் 
  உடையவர்தாம் புறத்து எய்தி
நண்ணும் ஆர்வத் தொண்டருடன் அங்கு 
  இனிது நயந்து இருந்தார்  165 

அந் நாளில் தம் பெருமான் 
 அருள் கூடப் பணிந்து அகன்று
மின் னார் செஞ்சடை முடியார் 
  விரும்பும் இடம் பல வணங்கிக்
கன் னாடும் எயில் புடை 
  சூழ் கழிப்பாலை தொழுது ஏத்தி
தென் னாவலூர் மன்னர் 
  திருத் தில்லை வந்து அடைந்தார்  166 

சீர்வளரும் திருத்தில்லைத் திரு 
  வீதி பணிந்து புகுந்து
ஏர்வலர் பொன் திரு மன்றுள் 
  எடுத்த சேவடி இறைஞ்சிப்
பார்வளர மறை வளர்க்கும் பதி 
  அதனில் பணிந்து உறைவார்
போர் வளர் மேருச்சிலையார் திருத்தினை 
  மா நகர் புகுந்தார்  167 

திருத்தினை மாநகர் மேவும் சிவக் 
  கொழுந்தைப் பணிந்து போய்
நிருத்தினார் அமர்ந்து அருளும் நிறை 
  பதிகள் பல வணங்கிப்
பொருத்த மிகும் திருத் தொண்டர் 
  போற்று திரு நாவலூர்
கருத்தில் வரும் ஆதரவால் கை 
  தொழச் சென்று எய்தினார்  168 

திருநாவலூர் மன்னர் சேர்கின்றார் 
  எனக் கேட்டுப்
பெரு நாமப் பதியோரும் 
  தொண்டர்களும் பெருவாழ்வு
வருநாள்என்று அலங்கரித்து வந்து 
  எதிர்கொண்டு உள்அணையச்
செருநாகத்து உரிபுனைந்தார் செழுங்கோயில் 
  உள் அணைந்தார்  169 

மேவிய அத் தொண்ட குழாம் 
  மிடைந்து அர என்று எழும் ஓசை
மூவு லகும் போய் ஒலிப்ப 
  முதல் வனார் முன்பு எய்தி
ஆவி யினும் அடைவு டையார் 
  அடிக் கமலத்து அருள் போற்றிக்
கோவலன் நான் முகன் எடுத்துப் 
  பாடியே கும் பிட்டார்  170 

நலம் பெருகும் அப்பதியில் 
  நாடி அன்பொடு நயந்து
குலம் பெருகும் திருத்தொண்டர் 
  குழாத்தோடும் இனிது அமர்ந்து
சலம் பெருகும் சடைமுடியார் 
  தாள் வணங்கி அருள்பெற்றுப்
பொலம் புரிநூல் மணிமார்பர் 
  பிறபதியும் தொழப் போவார்  171 

தண்டகமாந் திருநாட்டுத் தனி 
  விடையார் மகிழ் இடங்கள்
தொண்டர் எதிர்கொண்டு அணையத் 
  தொழுது போய்த்தூய நதி
வண்டறை பூம்புறவு மலை 
  வளம் மருதம் பலகடந்தே
எண்திசை யோர் பரவு 
  திருக்கழுக் குன்றை எய்தினார்  172 

தேன் ஆர்ந்த மலர்ச் சோலை 
  திருக்கழுக் குன்றத்து அடியார்
ஆனாத விருப் பினொடும் எதிர் 
  கொள்ள அடைந்து அருளித்
தூநாள் வெண்மதி அணிந்த சுடர்க் 
  கொழுந் தைத் தொழுது இறைஞ்சி
பா நாடும் இன் இசை 
  யின் திருப் பதிகம் பாடினார்  173 

பாடிய அப்பதியின் கண் இனிது 
  அமர்ந்து பணிந்து போய்
நாடிய நல்லுணர்வின் ஒடும் திருக் 
  கச்சூர் தனை நண்ணி
ஆடக மாமதில் புடை சூழ் 
  ஆலக் கோயிலின் அமுதைக்
கூடிய மெய்அன்பு உருகக் கும் 
  பிட்டுப் புறத்து அணைந்தார்  174 

அணைந்து அருளும் அவ்வேலை 
  அமுது செயும் பொழுதாகக்
கொணர்ந்த அமுது சமைத்து 
  அளிக்கும் பரிசனமும் குறுகாமை
தணந்த பசி வருத் 
  தத்தால் தம்பிரான் திருவாயில்
புணர்ந்த மதில் புறத்து 
  இருந்தார் முனைப்பாடி புரவலனார்  175 

வன்தொண்டர் பசி தீர்க்க மலையின் 
  மேல் மருந்து ஆனார்
மின்தங்கு வெண் தலையோடு ஒழிந்து 
  ஒரு வெற்றோடு ஏந்தி
அன்று அங்கு வாழ்வார் ஓர் 
  அந்த ணராய்ப் புறப்பட்டுச்
சென்று அன்பர் முகம் நோக்கி 
  அருள் கூறச் செப்புவார்  176 

மெய்ப் பசியால் மிகவருந்தி இனைத்து
  இருந்தீர் வேட் கைவிட
இப் பொழுதே சோறிரந்து இங்கு 
  யான் உமக்குக் கொணர்கின்றேன்
அப்புறம் நீர் அகலாதே சிறிது 
  பொழுது அமரும் எனச்
செப்பி அவர் கச்சூர் மனை 
  தோறும் சென்றிரப்பார்  177 

வெண் திரு நீறு அணி திகழ 
  விளங்குநூல் ஒளி துளங்கக்
கண்டவர்கள் மனம் உருகக் கடும் 
  பகல்போது இடும் பலிக்குப்
புண்டரிகக் கழல் புவிமேல் பொருந்த 
  மனை தொறும் புக்குக்
கொண் டுதாம் விரும்பி ஆட் 
  கொண்டவர் முன் கொடுவந்தார்  178 

இரந்து தாம் கொடு வந்த 
  இன் அடிசிலும் கறியும்
அரந்தை தரும் பசி தீர 
  அருந்துவீர் என அளிப்ப
பெருந்தகையார் மறையவர் தம் பேர் 
  அருளின் திறம் பேணி
நிரந்த பெரும் காத லினால் 
  நேர் தொழுது வாங்கினார்  179 

வாங்கிய அத்திரு அமுது வன் 
  தொண்டர் மருங்கு அணைந்த
ஓங்கு தவத் தொண்டருடன் உண்டு 
  அருளி உவந்து இருப்ப
ஆங்கு அருகு நின்றார் அவர் 
  தம்மை அறி யாமே
நீங் கினார் எப் பொருளும் 
  நீங்காத நிலைமை யினார்  180 

திரு நாவலூ ராளி சிவ 
  யோகி யார் நீங்க  
வரு நாம மறைய வனார் 
  இறையவனார் என மதித்தே
பெரு நாதச்சிலம்பு அணி சேவடி 
  வருந்த பெரும்பகல் கண்
உருநாடி எழுந்து அருளிற்று என் 
  பொருட்டாம் என உருகி  181 

முதுவாயோரி என்று எடுத்து முதல்
  வனார் தம் பெரும் கருணை
அதுவாம் என்று அதிசயம் வந்து 
  எய்தக் கண்ணீர் மழை அருவி
புதுவார் புனலின் மயிர் புளகம் 
  புதையப் பதிகம் போற்றி இசைத்து
மதுவார் இதழி முடி யாரைப் 
  பாடி மகிழ்ந்து வணங் கினார்  182 

வந்தித்து இறைவர் அருளால் போய் 
 மங்கை பாகர் மகிழ்ந்த இடம்
முந்தித் தொண்டர் எதிர் கொள்ளப் 
  புக்கு முக் கண் பெருமானைச்
சிந்தித்திட வந்து அருள் செய் 
  கழல் பணிந்து செஞ்சொல் தொடைபுனைந்தே
அந்திச் செக்கர்ப் பெருகு ஒளியார் 
  அமரும் காஞ்சி மருங்கு அணைந்தார்  183 

அன்று வெண் ணெய் நல்லூரில் 
  அரியும் அயனும் தொடர் அரிய
வென்றி மழ வெள் விடை 
  உயர்த்தார் வேத முதல்வராய் வந்து
நின்று சபைமுன் வழக்கு உரைத்து 
  நேரே தொடர்ந்து ஆட்கொண்டவர் தாம்
இன்று இங்கு எய்தப் பெற்றோம் 
 என்று எயில்சூழ்காஞ்சி நகர் வாழ்வார்  184 

மல்கு மகிழ்ச்சி மிகப் பெருக 
  மறுகு மணித் தோரணம் நாட்டி
அல்கு தீபம் நிறை குடங்கள் 
  அகிலின் தூபம் கொடி எடுத்துச்
செல்வ மனைகள் அலங் கரித்து 
  தெற்றி ஆடல் முழவு அதிரப்
பல்கு தொண்டருடன் கூடிப் பதியின் 
 புறம் போய் எதிர் கொண்டார்  185 

ஆண்ட நம்பி எதிர் கொண்ட 
  அடி யார் வணங்க எதிர்வணங்கி
நீண்ட மதில் கோபுரம் கடந்து 
  நிறை மாளிகை வீதியில் போந்து
பூண்ட காதல் வாழ்த் தினுடன் 
 புனை மங்கல தூரியம் ஒலிப்ப
ஈண்டு தொண்டர் பெருகு திரு 
 ஏகாம் பரம் சென்று எய்தினார்  186 

ஆழி நெடுமால் அயன் முதலாம் 
  அமரர் நெருங்கு கோபுரம் முன்
பூழியுற மண் மிசை மேனி 
  பொருந்த வணங்கிப் புகுந்து அருளிச்
சூழு மணி மாளிகை பலவும் 
  தொழுது வணங்கி வலம் கொண்டு
வாழி மணிப் பொன் கோயிலினுள் 
  வந்தார் அணுக்க வன் தொண்டர்  187 

கைகள் கூப்பி முன் அணை 
  வார் கம்பை ஆறு பெருகிவர
ஐயர் தமக்கு மிக அஞ்சி 
  ஆரத் தழுவிக் கொண்டு இருந்த
மைஉலாவும் கரும் நெடும் கண் 
  மலை யாள் என்றும் வழிபடுபூஞ்
செய்ய கமலச் சேவடிக் கீழ்த் 
  திருந்து காத லுடன் வீழ்ந்தார்  188 

வீழ்ந்து போற்றிப் பரவ சமாய் 
 விம்மி எழுந்து மெய்யன்பா ல்
வாழ்ந்த சிந்தை உடன் பாடிமாறா 
  விருப்பில் புறம் போந்து
சூழ்ந்த தொண்டருடன் மருவும்நாளில் 
  தொல்லைக் காஞ்சி நகர்த்
தாழ்ந்த சடை யார் ஆலயங்கள் 
  பலவும் சார்ந்து வணங்குவார்  189 

சீரார் காஞ்சி மன்னும் திருக் 
  காமக் கோட்டம் சென்று இறைஞ்சி
நீரார் சடையார் அமர்ந்து அருளும் 
  நீடு திரு மேற்றளி மேவி
ஆரா அன்பில் பணிந்து ஏத்தும் 
  அளவில் நுந்தா ஒண் சுடராம்
பாரார் பெருமைத் திருப் பதிகம் 
  பாடி மகிழ்ந்து பர வினார்  190 

ஓண காந்தன் தளி மேவும் 
  ஒருவர் தம்மை உரிமையுடன்
பேணி அமைந்த தோழமையால் பெருகும் 
  அடிமைத் திறம் பேசிக்
காண மோடு பொன்வேண்டி நெய்யும் 
  பாலும் கலை விளங்கும்
யாணர்ப்பதிகம் எடுத்து ஏத்தி எண்ணில் 
  நிதிபெற்று இனிது இருந்தார்  191 

அங்கண் அமர்வார் அனே கதங்கா 
  பதத்தை எய்தி உள்ள ணைந்து
செங்கண் விடையார் தமைப் பணிந்து 
  தேன் நெய்புரிந்து என்று எடுத்ததமிழ் 
தங்கும் இடமாம் எனப் பாடித் 
  தாழ்ந்து பிறவும் தானங்கள்
பொங்கு காத லுடன் போற்றிப் 
  புரிந்தபதியில் பொருந்தும் நாள்  192 

பாடல் இசையும் பாணியினால் பாவைத் 
  தழுவக் குழைக் கம்பர்
ஆடல் மருவும் சே அடிகள் 
  பரவிப் பிரியாது அமர்கின்றார்
நீட மூதூர்ப் புறத்து இறைவர் 
  நிலவும் பதிகள் தொழவிருப்பால்
மாடம் நெருங்கு வன் பார்த்தான் 
  பனம்காட்டூரில் வந்து அடைந்தார்  193 

செல்வம் மல்கு திருப்பனங் காட்டூரில் 
  செம் பொன் செழும் சுடரை
அல்லல் அறுக்கும் அரு மருந்தை 
  வணங்கி அன்பு பொழி கண்ணீர்
மல்க நின்று விடையின் மேல் 
  வருவான் எனும் வண்தமிழப் பதிகம்
நல்ல இசையின் உடன் பாடிப் 
  போந்து புறம்பு நண் ணுவார்  194 

மன்னும் திருமால் பேறு அணைந்து 
  வணங்கிப் பரவித் திரு வல்லம்
தன்னுள் எய்தி இறைஞ்சிப் போய்ச்
  சாரும் மேல் பால் கற்றைப்
பின்னல் முடியார் இடம் பலவும் 
  பேணி வனங்கிப் பெரும் தொண்டர் 
சென்னி முகில் தோய் தடம் 
  குவட்டுத் திருக் திருக்காளத்தி மலைசேர்ந்தார்  195 

தடுக் கலா காப் பெருங் காதல் 
தலை நின்று அருளும் கண்ணப்பர்
இடுக்கண் களைந்து ஆட் கொண்டு 
  அருளும் இறைவர் மகிழ்ந்த காளத்தி
அடுக் கல் சேர அணைந்து 
  பணிந்து அருளால் ஏறி அன்பாறும்
அடுப்பத் திருமுன் சென்று எய்தி 
  மலை மேல் மருந்தை வணங்கினார்  196 

வணங்கி உள்ளம் களி கூர 
  மகிழ்ந்து போற்றி மதுர இசை
அணங்கு செண் டாடு எனும் 
  பதிகம் பாடி அன்பால் கண்ணப்பர்
மணம் கொள் மலர்ச்சேவடி பணிந்து 
  வாழ்ந்து போந்து மன்னும் பதி
இணங்கும் தொண்ட ருடன் கெழுமி 
  இன்புற்று இருக்கும் அந் நாளில்  197 

வட மாதிரத்துப் பருப் பதம் 
  திருக் கேதார மலையும் முதல்
இடமா அரனார் தாம் உவந்த 
  எல்லாம் இங்கே இருந்து இறைஞ்சி
நடம் ஆடிய சேவடி யாரை 
 நண்ணி னார் போல் உள் நிறைந்து
திருமாம் கருத்தில் திருப் பதிகம் 
  பாடிக் காதல் சிறந்து இருந்தார்  198 

அங்கு சிலநாள் வைகிய பின் 
  அருளால் போந்து பெரு விடையார்
தங்கும் இடங்கள் எனைப் பலவும் 
  சார்ந்து தாழ்ந்து தமிழ் பாடிப்
பொங்கு புணிரிக் கரை மருங்கு 
  புவியுள் சிவ லோகம் போலத்
திங்கள் முடியார் அமர்ந்த திரு 
  ஒற்றி யூரைச் சென்று அடைந்தார்  199 

அண்ணல் தொடர்ந்து ஆவணம் காட்டி 
  ஆண்ட நம்பி எழுந்து அருள
எண்ணில் பெருமை ஆதி புரி 
  இறைவர் அடியார் எதிர் கொள்வார்
வண்ண வீதி வாயில் தொறும் 
  வாழை கமுகு தோர ணங்கள்
சுண்ண நிறை பொன் குடம் 
  தீபம் எடுத்துத் தொழ எழுங்கால்  200 

வர மங்கல நல்லியம் முழங்க 
  வாச மாலை அணி அரங்கில்
புர மங்கையர்கள் நடம் ஆடப் 
  பொழியும் வெள்ளப் பூ மாரி
அர மங்கையரும் அமரர் களும் 
  வீச அன்பர் உடன் புகுந்தார்
பிரமன் தலையில் பலியு வந்த 
  பிரா னார் விரும்பும் தொண்டர்  201 

ஒற்றி ஊரின் உமை யோடும் 
  கூட நின்றார் உயர் தவத்தின்
பற்று மிக்க திருத்தொண்டர் பரந்த 
  கடல் போல் வந்து ஈண்டிச்
சுற்றம் அணைந்து துதி செய்யத் 
  தொழுது தம் பிரான் அன்பர்
கொற்ற மழ வேறு உடையவர்  
 தம் கோயில் வாயில் எய்தினார்  202 

வானை அளக்கும் கோபு ரத்தை 
  மகிழ்ந்து பணிந்து புகுந்து வளர்
கூனல் இளம் வெண்பிறைச் சடையார் 
  கோயில் வலம் கொண்டு எதிர்குறுகி
ஊனும் உயிரும் கரைந்து உருக 
  உச்சி குவித்த கையின் உடன்
ஆன காதல் உடன் வீழ்ந் 
  தார் ஆரா அன்பின் ஆரூரர்  203 

ஏட்டு வரியில் ஒற்றியூர் நீங்கல் 
  என்ன எழுத்து அறியும்
நாட்ட மலரும் திருநுதலார் நறும் 
  பொன் கமலச் சேவடியில்
கூட்டும் உணர்வு கொண்டு எழுந்து 
  கோதில் இசை கூடப்
பாட்டும் பாடி பரவி எனும் 
  பதிகம் எடுத்துப் பாடினார்  204 

பாடி அறிவு பரவசமாம் பரிவு 
  பற்றப் புறம் போந்து
நீடுவிருப்பில் பெரும் காதல் நிறைந்த 
 அன்பர் பலர் போற்றத்
தேடும் அயனும் திரு மாலும் 
  அறிதற்கு அரிய திருப்பாதம்
கூடும் காலங்களில் அணைந்து பரவிக் 
  கும்பிட்டு இனிது இருந்தார்  205 

இந்த நிலமையார் இவர் இங்கு 
  இருந்தார் முன்பே இவர்க்காக
அந்தண் கயிலைமலை நீங்கி அருளால் 
  போந்த அநித் திதையார்
வந்து புவி மேல் அவதரித்து 
  வளர்ந்து பின்பு வன்தொண்டர்
சந்தவிரை சூழ் புயம் சேர்ந்த 
  பரிசு தெரியச் சாற்றுவாம்  206 

நாலாம் குலத்தில் பெருகு நலம் 
  உடையார் வாழும் ஞாயிற்றின்
மேலாங் கொள்கை வேளாண்மை மிக்க 
  திரு ஞாயிறு கிழவர்
பாலாதரவு தரும் மகளர் ஆகிப் 
  பார் மேல் அவதரித்தார்
ஆலாலஞ் சேர் கறை மிடற்றார் 
  அருளால் முன்னை அநிந்திதையார்  207 

மலையான் மடந்தை மலர்ப் பாதம் 
  மறவா அன்பால் வந்த நெறி
தலையாம் உணர்வு வந்து அணையத் 
  தாமே அரிந்த சங்கி லியார்
அலையார் வேல் கண் சிறு 
  மகளிர் ஆயத் தோடும் விளையாட்டு
நிலை யாயின அப் பருவங்கள்  
 தோறும் நிகழ நிரம் புவார்  208 

சீர்கொள் மரபில் வரும் செயலே 
  அன்றித் தெய்வ நிகழ் தன்மை
பாரில் எவரும் அதி சயிக்கும் 
  பண்பில் வளரும் பைந் தொடியார்
வாரும் அணிய அணியவாம் வளர் 
  மென் முலைகள் இடை வருத்தச்
சாரும் பதத்தில் தந்தையார் தம் 
 கண் மனைவி யார்க்கு உரைப்பார்  209 

வடிவும் குணமும் நம்முடைய மகட்கு 
  மண் உள் ளோர்க்கு இசையும்
படிவம் அன்றி மேல் பட்ட 
  பரி சாம் பான்மை அறிகிலோம்
கடிசேர் மணமும் இனி நிகழும் 
  காலம் என் னக் கற்புவளர்
கொடியே அனைய மனை வியார் 
  ஏற்கும் ஆற்றாக் கொடும் என்றார்  210 

தாயா ரோடு தந்தையார் பேசக்
   கேட்ட சங்கி லியார்
ஏயு மாற்றம் அன்றி எம் 
  பெருமான் திரு அருளே
மேய ஒருவர்க்கு உரியது யான்வேறு என் 
  விளையும் என வெருவுற்(று)
ஆயஉணர்வு மயங்கி மிக அயர்ந்தே 
  அவனி மேல் விழுந்தார்  211 

பாங்கு நின்ற தந்தையார் தாயார் 
  பதைத்துப் பரிந்து எடுத்தே
ஏங்கும் உள்ளத்தினர் ஆகி இவளுக்கு 
  என்னே உற்றது எனத்
தாங்கிச் சீத விரைப் பனி நீர் 
  தெளித்து தைவந்தது நீங்க
வாங்குசிலை நன்னுதலாரை வந்தது உனக்கு 
  இங்கு என்? என்றார்  212 

என்று தம்மை ஈன்று எடுத்தார் 
  வினவ மறை விட்டு இயம்புவார்
இன்று என்திறத்து நீர் மொழிந்த 
  இது என் பரிசுக்கு இசையாது
வென்றி விடையார் அருள் செய்தார் 
  ஒருவர்க்கு உரியேன் யான் இனிமேல்
சென்று திரு ஒற்றியூர் அணைந்து 
  சிவனார் அருளில் செல்வன் என  213 

அந்த மாற்றம் கேட்டவர் தாம் 
  அயர்வும் பயமும் அதிசயமும்
வந்த உள்ளத்தினர் ஆகி மற்ற 
  மாற்றம் மறைத்து ஒழுகப்
பந்தம்நீடும் இவர் குலத்து நிகர் 
 ஆம் ஒருவன் பரிசு அறியான்
சிந்தை விரும்பி மகள்பேச விடுத்
  தான் சிலரும் சென்று இசைத்தார்  214 

தாதை யாரும் அது கேட்டுத் தன்மை 
  விளம்பத் தகாமை யினால்
ஏதம் எய்தாவகை மொழிந்து போக்க 
  அவர் ஆங்கு எய்தாமுன்
தீதுஅங்கு இழைத்தே இறந்தான் போல் 
  செல்ல விடுத்தார் உடன்சென்றான்
மாதராரைப் பெற்றார் மற்று அதனைக் 
  கேட்டு மனம் மருண்டார்  215 

தையலார் சங்கிலியார் தம் திறத்துப் 
  பேசத் தகா வார்த்தை
உய்ய வேண்டும் நினைவு உடையார்
 உரையார் என்றுஅங்கு உலகுஅறியச்
செய்த விதிபோல் இது நிகழச் 
  சிறந்தார்க்கு உள்ளபடி செப்பி
நையும் உள்ளத்துடன் அஞ்சி நங்கை 
  செயலே உடன் படுவார்  216 

அணங்கே ஆகும் இவள் செய்கை 
  அறிந்தோர் பேச அஞ்சுவரால்
வணங்கும் ஈசர் திறம் அன்றி வார்த்தை 
 அறியாள் மற்று ஒன்றும்
குணங்கள் இவையாம் இனி இவள்தான்  
  குறித்த படியே ஒற்றிநகர்ப்
பணம் கொள் அரவச் சடை
  யார் சடை யார்தம் 
பால் கொண்டு அணை வோம் 
  எனப் பக ர்வார்  217 

பண்ணார் மொழிச் சங்கிலியாரை நோக்கிப் 
  பயந்தா ரொடும் கிளைஞர்
தெண்ணீர் முடியார் திரு வொற்றியூரில் 
  சேர்ந்து செல் கதியும்
கண்ணார் நுதலார் திரு அருளால் 
  ஆகிக் கன்னி மாடத்துத்
தண்ணார் தடம்சூழ் அந்நகரில் தங்கிப் 
  புரிவீர் தவம் என்று  218 

பெற்ற தாதை சுற்றத்தார் பிறை 
  சேர் முடியார் விதியாலே
மற்றுச் செயல் ஒன்று அறியாது 
  மங்கையார் சங்கிலியார் தாம்
சொற்ற வண்ணம் செயத் துணிந்து 
  துதைந்த செல்வத்தொடும் புரங்கள்
செற்ற சிலையார் திருவொற்றியூரில் 
  கொண்டு சென்று அணைந்தார்  219 

சென்னி வளர் வெண்பிறை அணிந்த 
  சிவனார் கோயிலுள் புகுந்து
துன்னும் சுற்றத் தொடும் பணிந்து 
  தொல்லைப் பதியோர் இசைவினால்
கன்னிமாடம் மருங்கு அமைத்துக் கடிசேர் 
  முறைமை காப்பு இயற்றி
மன்னும் செல்வம் தக வகுத்துத் 
 தந்தையார் வந்து அடிவணங்கி  220 

யாங்கள் உமக்குப் பணி செய்ய 
  ஈசற்கு ஏற்ற பணி விரும்பி
ஓங்கு கன்னி மாடத்தில் உறை
  கின்றீர் என்று உரைக் கின்றார்
தாங் கற்கு அரிய கண்கள் 
  நீர்த் தாரை ஒழுகத் தரியாதே
ஏங்கு சுற்றத் தொடும் இறைஞ் 
  சிப் போனார் எயில்  சூழ்தம்பதியில்  221 

காதல் புரிந்து தவம் புரியும் 
  கன்னியார் அங்கு அமர்கின்றார்
பூத நாதர் கோயிலினில் காலம் 
  தோறும் புக்கு இறைஞ்சி
நீதி முறைமை வழுவாது தமக்கு 
  நேர்ந்த பணி செய்யச்
சீதமலர்ப் பூ மண்டபத்து திரைசூழ் 
  ஒருபால் சென்று இருந்து  222 

பண்டு கயிலைத் திருமலையில் செய்யும் 
  பணியின் பான்மை மனம்
கொண்ட உணர்வு தலை நிற்பக் 
  குலவு மென் கொடிஅனையார்
வண்டு மருவும் திரு மலர் மெல் 
  மாலை காலங்களுக்கு ஏற்ப
அண்டர் பெருமான் முடிச் சாத்த 
  அமைத்து வணங்கி அமரும்நாள்  223 

அந்தி வண்ணத்து ஒருவர் திரு 
  அருளால் வந்த ஆரூரர்
கந்த மாலைச் சங்கிலியார் தம்மைக் 
  காதல் மணம் புணர
வந்த பருவம் ஆதலால் வகுத்த 
  தன்மை வழு வாத
முந்தை விதியால் வந்து ஒருநாள் 
  முதல்வர் கோயிலுள் புகுந்தார்  224 

அண்டர் பெருமான் அந்த ணராய் 
  ஆண்ட நம்பி அங்கணரைப்
பண்டை முறைமை யால் பணிந்து 
  பாடிப் பரவிப் புறம்போந்து
தொண்டு செய்வார் திருத் தொழில்கள் 
  கண்டு தொழுது செல்கின்றார்
புண்டரீகத் தடம் நிகழ் பூந்திரு
  மண்டபத் தின் உள்புகுந்தார்  225 

அன்புநாரா அஞ்சு எழுத்து நெஞ்சு 
  தொடுக்க அலர் தொடுத்தே
என்பு உள் உருக்கும் அடியாரைத் 
  தொழுது நீங்கி வேறுஇடத்து
முன்பு போல திரைநீக்கி முதல்வர் 
  சாத்தும் பணி கொடுத்து
மின்போல் மறையும் சங்கிலியார் தம்மை 
  விதியால் கண் உற்றார்  226 

கோவா முத்தும் சுரும்பு ஏறாக்கொழு 
  மென் முகையும் அனையாரைச்
சேவார் கொடியார் திருத் தொண்டர் 
  கண்டபோது சிந்தை நிறை
காவாதவர் பால் போய் விழத் 
  தம்பால் காமனார் துரந்த
பூ வாளிகள் வந்துற வீழத் தரியார் 
  புறமே போந்து உரைப்பார்  227 

இன்னபரிசு என்று அறி அரிதால் ஈங்கு 
  ஓர் மருங்கு திரைக்கு உள்ளால்
பொன்னும் மணியும் மலர்ந்த ஒளி 
  அமுதில் அளா விப்பு தியமதி
தன்னுள் நீர் மையால் குழைத்துச் 
  சமைத்த மின்னுக் கொடி போல்வாள்
என்னை உள்ளம் திரிவித்தாள் யார் 
  கொல் என்று அங்கு இயம்புதலும்  228 

அங்கு நின்றார் விளம்புவார் அவர்
  தாம் நங்கை சங்கிலியார்
பெருகும் தவத்தால் ஈசர் பணி 
  பேணும் கன்னியார் என்ன
இருவரால் இப்பிறவியை எம் பெருமான் 
  அருளால் எய்து வித்தார்
மருவும் பரவை ஒருத்தி இவள் 
  மற்றையவளாம் என மருண்டார்  229 

மின்னார் சடையார் தமக்காளாம் விதியால் 
  வாழும் எனை வருத்தித்
தன்னார் அருளால் வரும்பேறு தவத்தால் 
  அணையா வகை தடுத்தே
என்னாருயிரும் எழில் மலரும் கூடப் 
  பிணைக்கும் இவள் தன்னைப்
பொன்னார் இதழி முடியார் முடியார்பால் 
  பெறுவேன் என்று போய்ப்புக்கார்  230 

மலர்மேல் அயனும் நெடுமாலும் வானும்
  நிலனும் கிளைத்து அறியா
நிலவு மலரும் திரு முடியும் 
  நீடும் கழலும் உடையாரை
உலகம் எலாம் தாம் உடையா 
  ராயும் ஓற்றியூர் அமர்ந்த
இலகு சோதி பரம்பொருளை இறைஞ்சி 
  முன் நின்று ஏத்துவார்  231 

மங்கை ஒருபால் மகிழ்ந்ததுவும் அன்றி 
  மணிநீள் முடியின் கண்
கங்கை தன்னைக் கரந்து அருளும் 
  காதல் உடையீர் அடியேனுக்(கு)
இங்கு நுமக்குத் திருமாலை தொடுத்து 
  என்உள்ளத்து தொடை அவிழ்ந்த
திங்கள் வதனச் சங்கிலியைத் தந்து 
  என்வருத்தம் தீரும் என  232 

அண்ணலார் முன் பலவும் அவர் 
  அறிய உணர்த்திப்புறத்து அணைந்தே
எண்ணம் எல்லாம் உமக்கு அடிமை 
  யாமாறு எண்ணும் என்நெஞ்சில்
திண்ணம் எல்லாம் உடை வித்தாள் 
  செய்வது ஒன்றும் அறியேன்யான்
தண்ணிலா மின் ஒளிர் பவளச் 
  சடையீர் அருளும் எனத்தளர்வார்  233 

மதிவாண் முடியார் மகிழ் கோயில் 
  புறத்தோர் மருங்கு வந்து இருப்பக்
கதிரோன் மேலைக் கடல் காண 
  மாலைக் கடலைக் கண்டு அயர்வார்
முதிரா முலையார் தம்மை மணம் 
  புணர்க்க வேண்டி முளரி வளை
நிதியான் நண்பர் தமக்கு அருளும் 
  நண்பால் நினைந்து நினைந்து அழிய  234 

உம்பர் உய்ய உலகு உய்ய 
  ஓலவேலை விடம் உண்ட
தம்பிரான் ஆனார் வன் தொண்டர் 
  தம்பால் எய்திச் சங்கிலியை
இம்பர் உலகில் யாவருக்கும் எய்த 
  ஒண்ணா இரும் தவத்துக்
கொம்பை உனக்குத் தருகின்றோம் 
  கொண்ட கவலை ஒழிகஎன்ன  235 

அன்று வெண்ணெய் நல்லூரில் வலிய 
  ஆண்டு கொண்டு அருளி
ஒன்றும் அறியா நாயேனுக்குக் உறுதி 
  அளித்தீர் உயிர் காக்க
இன்றும் இவளை மணம் புணர்க்கஎன்று 
  நின்றீர் எனப் போற்றி
மன்றல் மலர்ச்சேவடி இணைக்கீழ் வணங்கி 
  மகிழ்ந்தார் வன் தொண்டர்  236 

ஆண்டு கொண்ட அந்தணனார் அவருக்கு 
  அருளிக் கருணை யினால்
நீண்ட கங்குல் யாமத்து நீங்கி 
  வானில் நிறை மதியம்
தீண்டு கன்னி மாடத்துச் சென்று 
  திகழ் சங்கிலி யாராம்
தூண்டு சோதி விளக்கு அனையார் 
  தம்பால் கனவில் தோன்றினார்  237 

தோன்றும் பொழுதில் சங்கிலி யார்
  தொழுது விழுந்து பரவசமாய்
ஆற்ற அன்பு பொங்கி எழுந்(து)அடியேன் 
  உய்ய எழுந்து அருளும்
பேற்றுக்கு என்யான் செய்வது எனப்பெரிய 
  கருணை பொழிந்து அனைய
நீற்றுக் கோல வேதியரும் நேர் 
  நின்று அருளிச் செய்கின்றார்  238 

சாரும் தவத்துச் சங்கிலி! கேள்;சால
  என்பால் அன்பு டையான்
மேரு வரையின் மேம் பட்ட 
  தவத்தான் வெண்ணெய் நல்லூரில்
யாரும் அறிய யான் ஆள 
  உரியான் உன்னை இரந்தான்
வார்கொள் முலையாய்! நீஅவனை மனத்தால் 
  அணைவாய் மகிழ்ந்து என்றார்  239 

ஆதிதேவர் முன் நின்று அங்கு 
  அருளிச்செய்த பொழுதின் கண்
மாதரார் சங்கிலியாரும் மாலும் 
  அயனும் அறிவு அரிய
சீத மலர் தாமரை அடிக்கீழ் 
  சேர்ந்து வீழ்ந்து செந்நின்று
வேத முதல்வர் முன் நடுக்கம் 
  எய்தித் தொழுது விளம்புவார்  240 

எம்பிரானே! நீர் அருளிச் செய்
  தார்க்கு உரியேன் யான் இமையோர்
தம் பிரானே அருள் தலைமேல்
   கொண்டேன் தக்க விதி மணத்தால்
நம்பி ஆரூர ருக்கு என்னை 
  நல்கி அருளும் பொழுது இமயக்
கொம்பின் ஆகங் கொண்டீர்க்குக் கூறும் 
  திறம் ஒன்று உளது என்பார்  241 

பின்னும் பின்னல் முடியார் முன் 
  பெருக நாணித் தொழுது உரைப்பார்
மன்னும் திருவா ரூரின் கண் 
  அவர் தாம் மகிழ்து உறைவது
என்னும் தன்மை அரிந்து அருளும் 
  எம் பிராட்டி திருமுலை தோய்
மின்னும் புரிநூல் அணி மார்பீர் 
  என்றார் குன்றா விளக்கு அனையார்  242 

மற்றவர் தம் உரைகொண்டு வன்
  தொண்டர் நிலை மையினை
ஒற்றி நகர் அமர்ந்த பிரான் 
  உணர்ந்து அருளி உரைசெய்வார்
பொன் தொடியாய்! உனை இகந்து 
  போகா மைக்கு ஒரு சபதம்
அற்ற முறு நிலைமை யினால் 
  அவன் செய்வான் எனஅருளி  243 

வேய்அனைய தோளியார் பால் 
  நின்று மீண்டு அருளித்
தூயமனம் மகிழ்து இருந்த 
  தோழனார் பால் அணைந்து
நீஅவளை மணம் புணரும் நிலை 
  உரைத்தோம் அதற்கு அவள்பால்
ஆயதொரு குறை உன்னால் அமைப்
  பதுள என்று அருள  244 

வன் தொண்டர் மனம் களித்து 
  வணங்கி அடியேன் செய்ய
நின்ற குறையாது என்ன நீ 
  அவளை மணம் புணர்தற்(கு)
ஒன்றி உடனே நிகழ்வது ஒரு 
  சபதம் அவள் முன்பு
சென்று கிடைத்து இவ்விரவே செய்த 
  என அருள் செய்தார்  245 

என் செய்தால் இது முடியும் அது 
  செய்வன் யான் அதற்கு
மின்செய்த புரி சடையீர் அருள் 
  பெறுதல் வேண்டும் என
முன் செய்த முறுவலுடன் முதல்வர் 
  அவர் முகம் நோக்கி
உன்செய்கை தனக்கு இனிஎன் வேண்டுவது 
  என்று உரைத்து அருள  246 

வம்புஅணி மென் முலை அவர்க்கு 
  மனம் கொடுத்த வன்தொண்டர்
நம்பர் இவர் பிற பதியும் 
  நயந்த கோலம் சென்று
கும் பிடவே கடவேனுக்கு இது 
  விலக்காம் எனக் குறிப்பால்
தம் பெருமான் திருமுன்பு தாம் 
  வேண்டும் குறை இரப்பார்  247 

சங்கரர் தாள் பணிந்து இருந்து 
  தமிழ் வேந்தர் மொழிகின்றார்
மங்கை அவள் தனைப் பிரியா 
  வகை சபதம் செய்வதனுக்(கு)
அங்கு அவளோடு யான் வந்தால் 
  அப்பொழுது கோயில் விடத்
தங்கும் இடம் திரு மகிழ்க் கீழ்க் 
  கொள வேண்டும் எனத்தாழ்ந்தார்  248 

தம்பிரான் தோழர் அவர் தாம் 
  வேண்டிக் கொண்டு அருள
உமபர் நாய கரும் அதற்கு 
  உடன் பாடு செய்வாராய்
நம்பி! நீ சொன்னபடி நாம் 
  செய்தும் என்று அருள
எம்பி ரானே! அரியது இனி 
 எனக்கு என்? எனஏத்தி  249 

அஞ்சலி சென்னியில் மன்ன அருள் 
  பெற்றுப் புறம் போதச்
செஞ்சடையார் அவர் மாட்டுத் திரு 
  விளையாட் டினை மகிழ்ந்தோ
வஞ்சி இடைச் சங்கிலியார் வழி 
  அடிமைப் பெரு மையோ?
துஞ்சிருள் மீளவும் அணைந் தார் 
  அவர்க்கு உறுதி சொல்லுவார்  250 

சங்கிலியார் தம் மருங்கு முன்பு 
  போல் சார்ந்து அருளி
நங்கை உனக்கு ஆரூரன் நயந்து 
  சூள் உறக் கடவன்
அங்கு நமக்கு எதிர் செய்யும் 
  அதற்கு நீ இசையாதே
கொங்கலர் பூ மகிழின் கீழ்க் கொள்க 
  எனக் குறித்து அருள  251 

மற்றவரும் கை குவித்து மால் 
  அயனுக்கு அறிய அரியீர்
அற்றம் எனக்கு அருள் புரிந்த 
  அதனில் அடியேன் ஆகப்
பெற்றது யான்எனக் கண்கள் பெரும் 
  தாரை பொழிந்து இழிய
வெற்றி மழ விடையார் தம் 
  சேவடிக்கீழ் வீழ்ந்து எழுந்தார்  252 

தையலார் தமக்கு அருளிச் சடா 
  மகுடர் எழுந்து அருள
எய்திய போது அதிசயத்தால் உணர்ந்து 
  எழுந்த அவ்விரவின் கண்
செய்ய சடையார் அருளின் திறம் 
  நினைந்தே கண் துயிலார்
ஐயம் உடன் அருகு துயில் 
  சேடியாரை அணைந்து எழுப்பி  253 

நீங்கு துயில் பாங்கியர்க்கு நீங்கல் 
  எழுத்து அறியும் அவர்
தாம் கனவில் எழுந்து அருளித் 
  தமக்கு அருளிச்செய்தது எலாம்
பாங்கு அறிய மொழிய அவர் 
  பயத்தின் உடன் அதிசயமும்
தாங்கு மகிழ்ச் சியும் எய்தச் 
  சங்கிலியார் தமைப் பணிந்தார்  254 

சேயிழையார் திருப் பள்ளி எழுச்
  சிக்கு மலர் தொடுக்கும்
தூய பணிப் பொழுது ஆகத்தொழில் 
  புரிவார் உடன் போதக்
கோயிலின் முன் காலம் அது 
  ஆகவே குரித்து அணைந்தார்
ஆய சபதம் செய்ய வரவு 
  பார்த்து ஆரூ ரர்  255 

நின்றவர் அங்கு எதிர் வந்த 
  நேர்இழையார் தம் மருங்கு
சென்று அணைந்து தம் பெருமான் 
  திருஅருளின் திறம் கூற
மின்தயங்கு நுண் இடையார் விதி 
  உடன்பட்டு எதிர் விளம்பார்
ஒன்றிய நாண் ஒடு மடவாருடன் 
  ஒதுங்கி உட் புகுந்தார்  256 

அங்கு அவர் தம் பின்சென்ற 
  ஆரூ ரர் ஆயிழையீர்!
இங்கு நான் பிரியாமை உமக்கு 
  இசையும் படி இயம்பத்
திங்கள் முடியார் திரு முன் 
  போதுவீர் எனச் செப்பச்
சங்கி லியார் கனவு உரைப்பக் 
  கேட்ட தாதியர் மொழிவார்  257 

எம் பெரு மான் இதற்காக 
  எழுந்து அருளி இமயவர்கள்
தம் பெருமான் திருமுன்பு 
  சாற்றுவது தகாது என்ன
நம் பெருமான் வன் தொண்டர் 
  நாதர் செயல் அறியாதே
கொம்பு அனையீர் யான் செய்வது 
  எங்கு என்று கூறுதலும்  258 

மாதர் அவர் மகிழ்க் கீழே 
  அமையும் என மனமருள்வார்
ஈதலர் ஆகிலும் ஆகும் இவர் 
  சொன்ன படி மறுக்கில்
ஆதலினால் உடன் படவே அமையும் 
  எனத் துணிந்து ஆகில்
போதுவீர் என மகிழ்க்கீழ் அவர் 
  போதப் போய் அணைந்தார்  259 

தாவாத பெருந் தவத்துச் 
  சங்கிலி யாரும் காண
மூவாத திரு மகிழை 
  முக்காலும் வலம் வந்து
மேவாது இங்குயான் அகலேன் 
  என நின்று விளம்பினார்
பூவார் தண் புனல் பொய்கை 
  முனைப் பாடிப் புரவலனார்  260 

மேவிய சீர் ஆரூரர் மெய்ச் 
  சபதம் வினை முடிப்பக்
காவியினேர் கண்ணாரும் கண்டு 
  மிக மனம் கலங்கிப்
பாவியேன் இது கண்டேன்தம் 
  பிரான் பணியால் என்று
ஆவிசோர்ந்து அழிவார் அங்குஒரு 
  மருங்கு மறைந்து அயர்ந்தார்  261 

திருநா வலூ ராளி தம் 
  உடைய செயல் முற்றிப்
பொரு நாகத்து உரி புனைந்தார் 
  கோயிலின் உள்புகுந்து இறைஞ்சி
அருள் நாளும் தர இருந்தீர் 
  செய்தவாறு அழகு இதுஎனப்
பெருநாமம் எடுத்து ஏத்திப் பெரு 
  மகிழ்ச்சி உடன் போந்தார்  262 

வார் புனையும் வன முலையார் 
  வன் தொண்டர் போனதன் பின்
தார் புனையும் மண்ட பத்துத் 
  தம் உடைய பணி செய்து
கார் புனையும் மணி கண்டர் 
  செயல் கருத்தில் கொண்டு இறைஞ்சி
 ஏர் புனையும் கன்னி மாடம் 
  புகுந் தார் இருள் புலர  263 

அன்று இரவே ஆதிபுரி ஒற்றி 
  கொண்டார் ஆட் கொண்ட
பொன் திகழ் பூண் வன்தொண்டர் 
  புரிந்த வினை முடித்துஅருள
நின்ற புகழ்த் திரு ஒற்றியூர் 
  நிலவு தொண் டர்க்கு
மன்றல் வினை செய்வதற்கு மனம் கொள்ள உணர்த்துவார்  264 

நம்பி யாரூர னுக்கு 
  நங்கை சங்கிலி தன்னை
இம்பர் ஞாலத்து இடை நம் 
  ஏவலினால் மணவினை செய்து
உம்பர்வாழ் உலகு அறிய 
  அளிப்பீர் என்று உணர்த்துதலும்
தம்பிரான் திருத்தொண்டர் அருள் 
  தலைமேல் கொண்டு எழுவார்  265 

மண்ணிறைந்த பெரும் செல்வத்து 
  திரு ஒற்றியூர் மன்னும்
எண்ணிறைந்த திருத் தொண்டர் 
  எழில்பதியோர் உடன் ஈண்டி
உண்ணி றைந்த மகிழ்ச்சியுடன் 
  உம்பர் பூமழை பொழியக்
கண்ணிறைந்த பெரும் சிறப்பில் 
  கலியாணம் செய்து அளித்தார்  266 

பண்டு நிகழ் பான்மையினால் 
  பசுபதி தன் அருளாலே
வண்டமர் பூங்குழலாரை மணம் 
  புணர்ந்த வன் தொண்டர்
புண்டரிகத்து அவள் வனப்பைப் 
  புறம் கண்ட தூநலத்தைக்
கண்டுகேட்டு உண்டு உயிர்த்துஉற்று 
  அமர்ந்து இருந்தார் காதலினால்  267 

யாழின் மொழி எழில் முறுவல்இரு
  குழை மேல் கடைபிறழும்
மாழை விழிவன முலையார் மணி 
  அல்குல் துறை படிந்து
வீழும் அவர்க்கு இடைதோன்றி மிகும் 
  புலவி புணர்ச்சிக் கண்
ஊழியாம் ஒரு கணம் தான் 
  அவ்வூழி ஒருகணம் ஆம்  268 

இந்நிலையில் பேர் இன்பம் இனிது 
  அமர்வார் இறை உறையும்
மன்னு புகழ் ஒற்றியூர் அதனில் 
  மகிழ் சிறப் பினால்
சென்னி மதிபுனைவார் தம் திருப் 
  பாதம் தொழுது இருந்தார்
முன்னிய காலங்கள் பல முறை
  மையினால் வந்து அகல  269 

பொங்கு தமிழ்ப் பொதிய மலைப் 
  பிறந்து பூஞ் சந்தனத்தின்
கொங்கு அணைந்து குளிர்சாரல் இடை 
  வளர்ந்த கொழும் தென்றல்
அங்கு அணைய திருவாரூர் அணி 
  வீதி அழகர் அவர்
மங்கல நாள் வசந்தம் எதிர்கொண்டு 
  அருளும் வகை நினைந்தார்  270 

வெண் மதியின் கொழுந்து அணிந்த 
  வீதி விடங்கப் பெருமான்
ஒண்ணு தலார் புடை பரந்த 
  ஒலக்கம் அதன் இடையே
பண் ணமரும் மொழிப் பரவையார் 
  பாடல் ஆடல் தனைக்
கண்ணுற முன் கண்டு கேட் 
  டார் போலக் கருதினார்  271 

பூங்கோயில் அமர்ந் தாரை 
  புற்றிடங் கொண்டு இருந்தாரை
நீங்காத காலினால் நினைந்
  தாரை நினை வாரைப்
பாங்காகத் தாம்முன்பு பணிய 
  வரும் பயன் உணர்வார்
ஈங்குநான் மறந்தேன் என்று 
  ஏசறவால் மிக அழிவார்  272 

மின் னொளிர் செஞ்சடையானை 
  வேத முதல் ஆனானை
மன்னு புகழ்த் திருவாரூர் 
  மகிழ்தானை மிக நினைந்து
பன்னிய சொல் பத்திமையும் 
  அடிமையையும் கை விடுவான்
என்னும் இசைத் திருப்பதிகம் 
  எடுத்து இயம்பி இரங்கினார்  273 

பின்ஒரு நாள் திருவாரூர் தனைப் 
  பெருக நினைந்து அருளி
உன்ன இனியார் கோயில் புகுந்து 
  இறைஞ்சி ஒற்றி நகர்
தன்னை அகலப் புக்கார் தாம் 
  செய்த சபதத் தால்
முன் அடிகள் தோன் றாது 
  கண் மறைய மூர்ச்சித்தார்  274 

செய் வதனை அறியாது திகைத்து 
  அருளி நெடிது உயிர்ப்பார்
மைவிரவு கண்ணார் பால் சூல் 
  உறவு மறுத்த அதனால்
இவ்வினை வந்து எய்தியது ஆம் 
  எனஎன நினைந்து எம்பெருமானை
எய்திய இத் துயர் நீங்கப் 
  பாடுவேன் என நினைந்து  275 

அழுக்கு மெய் கொடு என்று எடுத்தசொல் 
  பதிகம் ஆதிநீள் புரி அண்ணலைஓதி
வழுத்து நெஞ்சொடு தாழ்ந்து நின்று உரைப்பார் 
  மாதோர் பாகனார் மலர்பதம் உன்னி
இழுக்கு நீக்கிட வேண்டும் என்று இரந்தே 
  எய்து வெம்துயர்க் கையற வினுக்கும்
பழிக்கும் வெள்கி நல்இசை கொடு பரவி 
  பணிந்து சாலவும் பலபல நனைவார்  276 

அங்கு நாதர் செய்அருளது ஆக அங்கை 
  கூப்பி ஆரூர் தொழ நினைந்தே
பொங்கு காதல் மீளா நிலைமை யினால் 
  போதுவார் வழிகாட்ட முன் போந்து
திங்கள் வேணி யார் திரு முல்லைவாயில் 
  சென்று இறைஞ்சி நீடிய திருப்பதிகம்
சங்கி லிக்காக என் கணை மறைத்தீர் 
  என்று சாற்றிய தன்மையில் பாடி  277 

தொண்டை மானுக்கு அன்று அருள்கொடுத்து அருளும் 
  தொல்லை வண்புகழ் முல்லை நாயகரைக்
கொண்ட வெந்துயர் களை எனப்பரவிக் குறித்த 
  காதலின் நெறிக் கொள வருவார்
வண்டுலா மலர்ச் சோலைகள் சூழ்ந்து மாட 
  மாளிகை நீடு வெண் பாக்கம்
கண்ட தொண்டர்கள் எதிர் கொள வணங்கிக் 
  காயும் நாகத்தார் கோயிலை அடைந்தார்  278 

அணைந்த தொண்டர்கள் உடன் வலமாக அங்கண் 
  நாயகர் கோயில் முன் எய்திக்
குணங்கள் ஏந்தியே பரவி அஞ்சலியால் குவித்த 
  கைத்தலை மேற் கொண்டு நின்று
வணங்கி நீர்மகிழ் கோயில் உளீரே என்ற 
  வன்தொண்டர்க்கு ஊன்று கோல் அருளி
இணங் கிலா மொழியால் உளோம் போகீர் 
  என்று இயம்பினார் ஏதிலார் போல  279 

பிழை உள்ளன பொறுத்திடுவர் 
  என்று எடுத்துப் பெண் பாகம்
விழைவடிவில் பெருமானை வெண்
  பாக்கம் மகிழ்ந் தானை
இழைஎன மாசுணம் அணிந்த 
  இறை யானைப் பாடினார்
மழை தவழும் நெடும் 
  புரிசை நாவலூர் மன்னவனார்  280 

முன் நின்று முறைப்பாடு 
  போல் மொழிந்த மொழிமாலைப்
பன்னும் இசைத் திருப் 
  பதிகம் பாடியபின் பற்றாய
என்னுடையபிரான் அருள் இங்கு 
  இத்தனை கொலாம் என்று
மன்னுபெரும் தொண்டர் உடன் 
  வணங்கியே வழிக் கொள்வார்  281 

அங்கணர் தம்பதி அதனை அகன்று 
  போய் அன்பர் உடன்
பங்கயப் பூந்தடம் பணை சூழ் 
  பழையனூர் உழை எய்தித்
தங்குவார் அம்மைத் திரு தலை
  யாலே வலம் கொள்ளும்
திங்கள் முடியார் ஆடும் திரு
  வாலங் காட்டின் அயல்  282 

முன்நின்று தொழுது ஏத்தி முத்தா 
  என்று எடுத்து அருளிப்
பன்னும் இசைத் திருப்பதிகம் பாடி 
  மகிழ்ந்து ஏத்து வார்
அந் நின்று வணங்கிப் போய்த் 
  திருவூறல் அமர்ந்து இறைஞ்சிக்
கன்னிமதில் மணி மாடக் காஞ்சி 
  மா நகர் அணைந்தார்  283 

தேன் நிலவு பொழில் கச்சிக் 
  காமக் கோட் டத்தில்
ஊனில் வளர் உயிர்க்கு எல்லாம் 
  ஒழியாத கருணை யினால்
ஆனதிரு அறம் புரக்கும் அம்மை 
  திருக் கோயிலின் முன்
வானில் வளர் திருவாயில் வணங்
  கினார் வன் தொண்டர்  284 

தொழுது விழுந்து எழுந்து அருளால் 
  துதித்துப்போய் தொல் உலகம்
முழுதும் அளித்து அழிக்கும் முதல்
  வர் திரு ஏகம்பம்
பழுதில் அடியார் முன்பு புகப் 
  புக்குப் பணி கின்றார்
இழுதை யேன் திருமுன்பே என் 
  மொழிவேன் என்று இறைஞ்சி  285 

விண் ஆள்வார் அமுது உண்ண 
  மிக்கபெரும் விடம் உண்ட
கண் ணாளா கச்சி ஏகம் 
  பனே கடை யானேன்
எண்ணாத பிழை பொறுத்து இங்கு 
  யான் காண எழில்பவள
வண்ணா கண் அளித்து அருளாய் 
  என வீழ்ந்து வணங்கினார்  286 

பங்கயச் செங்கைத் தளிரால் பனி
  மலர் கொண்டு அருச்சித்துச்
செங் கயற் கண் மலைவல்லி 
  பணிந்த சேவடி நினைந்து
பொங்கிய அன்பொடு பரவிப் 
  போற்றிய ஆரூ ரருக்கு
மங்கைத் தழுவக் குழைந்தார் மறைந்த 
  இடக் கண் கொடுத்தார்  287 

ஞாலந் தான் இடந்தவனும் 
  நளிர் விசும்பு கடந்தவனும்
மூலந்தான் அறிய அரியார் 
  கண் அளித்து முலைச்சுவட்டுக்
கோலந்தான் காட்டுதலும் குறுகி விழுந்து எழுந்து களித்து
ஆலந்தான் உகந்தவன் என்று எடுத்து ஆடிப் பாடினார்  288 

பாடி மிகப் பரவசமாய்ப் பணி 
  வார்க்குப் பாவை உடன்
நீடிய கோலம் காட்ட நிறைந்த 
  விருப் புடன் இறைஞ்சிச்
சூடிய அஞ்சலி யினராய்த் தொழுது 
  புறம் போந்து அன்பு
கூடிய மெய்த் தொண்டர் உடன் 
  கும்பிட்டு இனிது அமர்வார்  289 

மா மலையாள் முலைச்சுவடும் வளைத்
  தழும்பும் அணிந்த மதிப்
பூ மலிவார் சடை யாரைப் 
  போற்றி அருளது ஆகத்
தே மலர்வார் பொழில் காஞ்சித் 
  திருநகரம் கடந்து அகல்வார்
பா மலர் மாலைப் பதிகம் 
  திருவாரூர் மேல் பரவி  290 

அந்தியும் நண்பகலும் என எடுத்து 
  ஆர்வத் துடன் நசைவால்
எந்தை பிரான் திருவாரூர் என்று 
  கொல் எய்துவது என்று
சந்த இசை பாடிப் போய்த் 
  தாங்க அரிய ஆதரவு
வந்து அணைய அன்பர் உடன் 
  மகிழ்ந்து வழி கொள்கின்றார்  291 

மன்னு திருப் பதிகள் தொறும் 
  வன்னி யொடு கூவிளமும்
சென்னிமிசை வைத்து உவந்தார் கோயிலின் 
  முன் சென்று இறைஞ்சிப்
பன்னு தமிழ்த் தொடை சாத்திப் 
  பரவியே போந்து அணைந்தார்
அன்ன மலி வயல் தடங்கள் 
  சூழ்ந்த திரு ஆமாத்தூர்  292 

அங்கணரை ஆமாத்தூர் அழகர் 
  தமை அடி வணங்கித்
தங்கும் இசைத்திருப் பதிகம் 
  பாடிப் போய்த் தாரணிக்கு
மங்கலமாம் பெரும் தொண்டை 
  வளநாடு கடந்து அணைந்தார்
செங்கண் வளவன் பிறந்த 
  சீர்நாடு நீர் நாடு  293 

அந்நாட்டின் மருங்கு திரு அரத் 
  துறையைச் சென்று எய்தி
மின்னாரும் படை மழுவார் விரை 
  மலர்த்தாள் பணிந்து எழுந்து
சொன்மாலை மலர்க் கல்வாய் அகில் 
  என்னும் தொடை சாத்தி
மன்னார் வத்து திருத் தொண்டர் 
  உடன் மகிழ்ந்து வைகினார்  294 

பரமர் திரு அரத் துறையைப் 
  பணிந்து போய்ப் பலபதிகள்
விரவி மழ விடை உயர்த்தார் 
  விரைமலர்த்தாள் தொழுது ஏத்தி
உரவு நீர்த் தடம் பொன்னி 
  அடைந்து அன்பருடன் ஆடி
அரவு அணிந்தார் அமர்ந்த திருவாவடு 
  தண் துறை அணைந்தார்  295 

அங்கணைவார் தமை அடியார் எதிர் 
  கொள்ளப் புக்கு அருளிப்
பொங்கு திருக் கோயிலினைப் புடை
  வலம் கொண்டுள் ளணைந்து
கங்கை வாழ் சடையாய்  ஓர் 
  கண்ணிலேன் எனக் கவல்வார்
இங்கு எனக்கு ஆர்உறவு என்னும் 
  திருப்பதிகம் எடுத்து இசைத்தார்  296 

திருப்பதிகம் கொடு பரவிப் பணிந்து 
  திரு அருளால் போய்
விருப்பி னொடும் திருத்துருத்தி தனை 
  மேவி விமலர் கழல்
அருத்தியினால் புக்கு இறைஞ்சி அடியேன் 
  மேல் உற்ற பிணி
வருத்தம் எனை ஒழித்து அருள
  வேண்டும் என வணங்குவார்  297 

பரவியே பணிந்த வர்க்குப் பரமர் 
  திரு அருள் புரிவார்
விரவிய இப் பிணி அடையத் 
  தவிப் பதற்கு வேறு ஆக
வரமலர் வண்டறை தீர்த்த வட 
  குளித்துக் குளி என்னக்
கரவில் திருத் தொண்டர் தாம் 
  கை தொழுது புறப்பட்டார்  298 

மிக்க புனல் தீர்த்தத்தின் முன் 
  அணைந்து வேதம் எலாம்
தொக்க வடிவாய் இருந்த துருத்
  தியார் தமைத் தொழுது
புக்கு அதனில் மூழ்குதலும் புதிய 
  பிணி அது நீங்கி
அக்கணமே மணி ஒளிசேர் 
  திரு மேனி ஆயினார்  299 

கண்ட வர்கள் அதிசயிப்பக் 
  கரை யேறி உடைபுனைந்து
மண்டு பெரும் கதலினால் 
  கோயிலினை வந்து அடைந்து
தொண்டர் எதிர் மின்னுமா 
  மேகம் எனும் சொல்பதிகம்
எண் திசையும் அறிந்துய்ய 
  ஏழிசையால் எடுத்து இசைத்தார்  300 

பண்ணிறைந்த தமிழ் பாடிப் பரமர் 
  திரு அருள் மறவாது
எண்ணிறைந்த தொண்டர் உடன் பணிந்து 
  அங்கண் உறைந் தேகி
உண்ணிறைந்த பதி பிறவும் உடையவர் 
  தாள் வணங்கிப் போய்
கண்ணி றைந்த திரு வாரூர் முன்
  தோன்றக் காண் கின்றார்  301 

அன்று திரு நோக்கு ஒன்றால் 
  ஆரக்கண்டு இன்பு உறார்
நின்று நிலமிசை வீழ்ந்து நெடிது 
  உயிர்த்து நேர் இறைஞ்சி
வன் தொண்டர் திருவா ரூர் 
  மயங்கு மாலையில் புகுந்து
துன்று சடைத் தூவாயர் தமை 
  முன்னம் தொழ அணைந்தார்  302 

பொங்கு திருத் தொண்டருடன் 
  உள்ளணைந்து புக்கு இறைஞ்சி
துங்க இசைத் திருப்பதிகம் 
  தூவாயா என்று எடுத்தே
இங்கு எமது துயர்களைந்து 
  கண்காணக் காட்டாய் என்று
அம்கணர் தம்முன் நின்றுபாடி 
  அருந் தமிழ் புணைந்தார்  303 

ஆற ணியுஞ் சடையாரைத் தொழுது 
  புறம் போந்து அங்கண்
வேறு இருந்து திருத் தொண்டர் 
  விரவுவார் உடன் கூடி
ஏறுயர்த் தார் திருமூலட்டாத்து 
  உள் இடை தெரிந்து
மாறில் திரு அத்தயா மத்து 
  இறைஞ்ச வந்து அணைந்தார்  304 

ஆதிதிரு அன்பர் எதிர் அணைய 
  அவர் முகம் நோக்கிக்
கோதில் இசை யால் குருகுபாய 
  எனக் கோத்து எடுத்தே
ஏதி லார் போல் வினவி 
  ஏசற வால் திருப்பதிகம்
காதல் புரி கைக் கிளையால் 
  பாடியே கலந்து அணைவார்  305 

சீர் பெருகும் திருத் தேவாசிரியன் 
  முன் சென்று இறைஞ்சிக்
கார் விரவு கோபுரத்தைக் கை 
  தொழுதே உள் புகுந்து
தார் பெருகு பூங்கோயில் தனை 
  வணங்கி சார்ந்து அணைவார்
ஆர்வம் மிகு பெரும் காதலால் 
  அவனி மேல் வீழ்ந்தார்  306 

வீழ்ந்து எழுந்து கை தொழுது 
  முன் நின்று விம்மியே
வாழ்ந்த மலர்க் கண் ஒன்றால் 
  ஆராமல் மனம் அழிவார்
ஆழ்ந்த துயர்க்கடல் இடை நின்று 
  அடியேனை எடுத்து அருளித்
தாழ்ந்த கருத் தினை நிரப்பிக் 
  கண்தாரும் எனத் தாழ்ந்தார்  307 

திரு நாவலூர் மன்னர் திரு
  வாரூர் வீற்று இருந்த
பெரு மானைத் திரு மூலட் 
  டானம் சேர் பிஞ்ஞகனைப்
பருகா இன் அமுதைக் கண்
  களால் பரு குதற்கு
மருவார் வத்துடன் மற் றைகண் 
  தாரீர் என வணங்கி  308 

மீளா அடிமைஎன எடுத்து மிக்க 
  தேவர் குலம் எல்லாம்
மாளமே நஞ்சு உண்டு அருளி 
  மன்னி இருந்த பெருமானைத்
தாளா தரிக்கும் மெய்அடியார் தமக்கு 
  ஆம்இடர் நீர்தரியீர் என்று
ஆளாம் திருத் தோழமைத் திறத்தால் 
  அஞ்சொல் பதிகம் பாடினார்  309 

பூத முதல்வர் புற்றிடங் கொண்டு 
  இருந்த புனிதர் வன் தொண்டர்
காதல் புரிவேதனைக்கு இரங்கி கருணைத் 
  திரு நோக்கு அளித்து அருளிச்
சீதமலர்க் கண் கொடுத்து அருளச் 
 செவ்வே விழித்து முகம் மலர்ந்து 
பாத மலர்கள் மேல் பணிந்து 
  வீழ்ந் தார் உள்ளம் பரவசமாய்  310 

விழுந்தும் எழுந்தும் பல முறையால் 
  மேவிப் பணிந்து மிகப் பரவி
எழுந்த களிப் பினால் ஆடிப் 
  பாடி இன்ப வெள் ளத்தில்
அழுந்தி இரண்டு கண் ணாலும் அம் 
 பொன் புற்றின் இடை எழுந்த
செந்தண் பவளச் சிவக் கொழுந்தின் 
  அருளைப் பருகித் திளைக் கின்றார்  311 

காலம் நிரம்பத் தொழுது ஏத்திக் 
  கனக மணி மாளிகை கோயில்
ஞாலம் உய்யவரும் நம்பி நலம் 
  கொள் விருப்பால் வலம் கொண்டு
மாலும் அயனும் முறை இருக்கும் 
  வாயில் கழியப் புறம் போந்து
சீலம் உடைய அன்பர் உடன் 
  தேவாசி ரியன் மருங்கு அணைந்தார்  312 

நங்கை பரவையார் தம்மை நம்பி 
  பிரிந்து போன அதன் பின்
தங்கு மணி மாளிகையின் கண் 
  தனிமை கூரத் தளர் வார்க்குக்
கங்குல் பகலாய்ப் பகல் கங்கு
  லாகிக் கழியா நாள் எல்லாம்
பொங்கு காதல் மீதூரப் புல்வார் 
  சில நாள் போன அதன்பின்  313 

செம்மை நெறி சேர் திரு 
  நாவலூர் ஒற்றியூர் சேர்ந்து
கொம்மை முலையார் சங்கிலியார் தம்மைக் 
  குலவு மணம் புணர்ந்த
மெய்ம்மை வார்த்தை தாம் அவர்பால் 
  விட்டார்வந்து கட்டு உரைப்ப
தம்மை அறியா வெகுளியினால் தரியா 
  நெஞ்சி னொடும் தளர்வார்  314 

மென் பூஞ் சயனத்து இடைத்துயிலும் 
  மேவார் விழித்தும் இனிது அமரார்
பொன் பூந்தவிசின் மிசை இனிஇரார் 
  நில்லார் செல்லார் புறம்பு ஒழியார்
மன்பூ வாளி மழை கழியார் 
  மறவார் நினையார் வாய் விள்ளார்
என்பூ டுருக்கும் புல வியோ 
  பிரிவோ இரண்டின் இடைப் பட்டார்  315 

ஆன கவலைக் கை அறவால் 
  அழியும் நாளில் ஆரூரர்
கூனல்இளம் வெண் பிறைக் கண்ணி 
  முடியார் கோயில் முன்குறுகப்
பால் நல் விழியார் மாளிகையில் 
  பண்டு செல்லும் பரிசினால்
போன பெருமைப் பரிசனங்கள் புகுதப் 
  பெறாது புறம் நின்றார்  316 

நின்ற நிலைமை அவர்கள் சிலர் 
  நிலவு திருவாரூரர் எதிர்
சென்று மொழிவார் திரு ஒற்றியூரில் 
  நிகழ்ந்த செய்கை எலாம்
ஒன்றும் ஒழியாவகை அறிந்து அங்கு 
  உள்ளார் தள்ள மாளிகையில்
இன்று புறமும் சென்று எய்தப் 
  பெற்றிலோம் என்று இறைஞ்சினார்  317 

மற்ற மாற்றம் கேட்டு அழிந்த 
  மனத்தர் ஆகி வன்தொண்டர்
உற்றஇதனுக்கு இனி என்னே செயல் 
  என்று உணர்வார் உலகுஇயல்பு
கற்ற மாந்தர் சிலர் தம்மைக் 
  காதல் பரவையார் கொண்ட
செற்ற நிலைமை அறிந்தவர்க்கு தீர்வு 
  சொல்லச் செல விட்டார்  318 

நம்பி அருளால் சென்ற அவரும் 
  நங்கை பரவையார் தமது
பைம்பொன் மணி மாளிகை அணைந்து 
  பண்பு புரியும் பாங்கினால்
வெம்பு புலவிக் கடல் அழுந்தும் 
  மின்னேரிடையார் முன் எய்தி
எம் பிராட்டிக்கு இது தகுமோ 
  என்று பலவும் எடுத்துரைப்பார்  319 

பேத நிலைமை நீதியினால் பின்னும் 
  பலவும் சொன்னவர் முன்
மாதர் அவரும் மறுத் துமனம் 
  கொண்ட செற்றம் மாற்றாராய்
ஏதம் மருவும் அவர்திறத்தில் இந்த 
  மாற்றம் இயம்பில் உயிர்
போதல் ஒழியாது என உரைத்தார் 
  அவரும் அஞ்சிப்புறம் போந்தார்  320 

போந்து புகுந்த படி எல்லாம் 
  பூந்தண் பழன முனைப்பாடி
வேந்தர் தமக்கு விளம்புதலும் வெரு
  வுற்று அயர்வார் துயர்வேலை
நீந்தும் புணையாம் துணை காணார் 
  நிகழ்தசிந்தை ஆகுலம் நெஞ்சில்
காந்த அழிந்து தோய்ந்து எழார் 
  கங்குல் இடையாமகக் கடலுள்  321 

அருகு சூழ்ந்தார் துயின்று திரு
  அந்தயாமம் பணி மடங்கிப்
பெருகு புவனம் சலிப்புஇன்றிப் பேயும் 
  உறங்கும் பிறங்கு இருள்வாய்
முருகு விரியும் மலர்க் கொன்றை 
  முடிமேல் அரவும் இளமதியும்
செருகும் ஒருவர் தோழர் தனி 
  வருந்தி இருந்து சிந்திப்பார்  322 

முன்னை வினையால் இவ் வினைக்கு 
  மூலம் ஆனாள்பால் அணைய
என்னை உடையாய் நினைந்த அருளாய் 
  இந்தயாமத்து எழுந்து அருளி
அன்னம் அனையாள் புல வியினை 
  அகற்றில் உய்யலாம் அன்றிப்
பின்னை இல்லைச்செயல் என்று பெருமான் 
  அடிகள் தமை நினைந்தார்  323 

அடியார் இடுக்கண் தரியாதார் ஆண்டு 
  கொண்ட தோழர் குறை
முடியாது இருக்க வல்லரே முற்றும் 
  அளித்தாள் பொற்றளிர்க் கைத்
தொடியார் தழும்பும் முலைச்சுவடும் உடையார் 
  தொண்டர் தாம் காணும்
படியால் அணைந்தார் நெடியோனும் 
  காணாஅடிகள் படி தோய  324 

தம்பிரானார் எழுந்து அருளத் தாங்
  கற்கு அரிய மகிழ்ச்சியினால்
கம்பியா நின்ற அவயவங்கள் கலந்த 
  புளகம் மயிர் முகிழ்ப்ப
நம்பி ஆரூரரும் எதிரே நளின 
  மலர்க்கை தலைக் குவிய
அம்பிகா வல்லவர் செய்ய அடித் 
  தாமரையின் கீழ் விழுந்தார்  325 

விழுந்து பரவி மிக்க பெரும் 
  விருப்பினேடும் எதிர் போற்றி
எழுந்த நண்பர் தமை நோக்கிஎன் 
  நீ உற்றது என்று அருள
தொழுதுதம் குறையை விளம்புவார் யானே 
  தொடங்கும் துரிசி இடைப்பட்டு
அழுந்தும் என்னை இன்னம் எடுத்து 
  ஆளவேண்டும் உமக்கு என்று  326 

அடியேன் அங்குத் திருவொற் றியூரில் 
  நீரே அருள் செய்ய
வடிவேல் ஒண்கண் சங்கிலியை மணம் 
  செய்து அணைந்ததிறம் எல்லாம்
கொடியேர் இடையாள் பரவைதான் அறிந்து 
  தன்பால் யான் குறுகில்
முடிவேன் என்று துணிந்து இருந்தாள்என் 
  நான் செய்வது எனமொழிந்து  327 

நாயன்நீரே நான் உமக்கு இங்கு 
  அடியேன் ஆகில் நீர்எனக்குத்
தாயின் நல்ல தோழ ருமாம் 
  தம்பிர னாரே ஆகில்
ஆய அறிவும் இழந்து அழிவேன் 
  அயர்வு நோக்கி அவ்வளவும்
போய் இவ்விரவே பரவையுறு புலவி 
  தீர்த்துத் தாரும் என  328 

அன்பு வேண்டும் தம் பெருமான் 
  அடியார் வேண்டிற்றே வேண்டி
முன்பு நின்று விண்ணப்பம் செய்த
  நம்பி முகம் நோக்கித்
துன்பம் ஒழிநீ யாம் உனக்கோர் 
  தூதன் ஆகி இப்பொழுதே
பொன்செய் மணிப்பூண் பரவைபால் போகின்றோம் 
  என்று அருள் செய்தார்  329 

எல்லை இல்லாக் களிப்பினராய் இறைவர் 
  தாளில் விழுந்து எழுந்து
வல்லபரிசு எல்லாம் துதித்து வாழ்ந்து 
  நின்ற வன் தொண்டர்
முல்லை முகை வெண்ணகைப்பரவை முகில் 
  சேர் மாடத்து இடைசெல்ல
நில்லாது ஈண்ட எழுந்து அருளிநீக்கும் 
  புலவி எனத் தொழுதார்  330 

அண்டர் வாழக் கருணை யினால் 
  ஆல காலம் அமுதாக
உண்ட நீலக் கோல மிடற்று 
  ஒருவர் இருவர்க்கு அறிவரியர்
வண்டு வாழும் மலர்க் கூந்தல் 
  பரவையார் மாளிகை நோக்கி
தொண்டனார் தம் துயர் நீக்க 
  தூதனாராய் எழுந்து அருள  331 

தேவா சிரியன் முறை இருக்கும் 
  தேவர் எலாம் சேவித்துப்
போவார் தம்மில் வேண்டுவார் போத 
  ஒழிந்தார் புறத்து ஒழிய
ஓவா அணுக்கச் சேவ கத்தில் 
  உள்ளோர் பூத கணநாதர்
மூவா முனிவர் யோகி களின் 
  முதல் ஆனார்கள் முன்போக  332 

அருகு பெரிய தேவ ருடன் அணைந்து 
  வரும் அவ்விருடிகளும்
மருவு நண்பின் நிதிக்கோனும் முதலாய் 
  உள்ளோர் மகிழ்ந்து ஏத்த
தெருவும் விசும்பும் நிறைந்து விரைச்செழும் 
  பூமாரி பொழிந்து அலையப்
பொருவில் அன்பர் விடும்தூதர் புனித 
  வீதியி னில் போத  333 

மாலும் அயனும் காணாதார் மலர்த்தாள் 
  பூண்டு வந்து இறைஞ்சும்
காலம்இது என்றுஅங்கு அவரை அழைத்தால் 
  என்னக் கடல் விளைத்த
ஆலம் இருண்ட கண்டத்தான் அடித்தாமரை 
  மேல் சிலம்பு ஒலிப்ப
நீல மலர்க்கண் பரவையார் திரு
  மாளிகையை நேர் நோக்கி  334 

இறைவர் விரைவின் எழுந்து அருள 
  எய்தும் அவர்கள் பின் தொடர
அறை கொள் திரை நீர் தொடர் 
  சடையில் அரவு தொடர அரியஇளம்
பிறை கொள் அருகு நறைஇதழிப் 
  பிணையல் சுரும்பு தொடர உடன்
மறைகள் தொடர வன் தொண்டர் 
  மனமும் தொடர வரும் பொழுது  335 

பெரு வீரையினும் மிக முழங்கிப்
  பிறங்கு மத குஞ்சரம் உரித்து
மருவீர் உரிவை புனைந்தவர் தம் 
  மருங்கு சூழ்வார் நெருங் குதலால்
திரு வீதியினில் அழகர் அவர் 
  மகிழும் செல்வத் திருவா ரூர்
ஒரு வீதியிலே சிவ லோகம் 
  முழு தும் காண உளதாமால்  336 

ஞாலம் உய்ய எழுந்து அருளும் 
  நம்பி தூதர் பரவையார்
கோல மணி மாளிகை வாயில் 
  குறுகுவர் முன் கூடத்தம்
பாலங்கு அணைந்தார் புறம் நிற்பப் 
  பண்டே தம்மை அர்ச்சிக்கும்
சீலம் உடைய மறை முனிவர்ஆகித் 
  தனியே சென்று அணைந்தார்  337 

சென்று மணி வாயில் கதவம் 
  செறிய அடைத்த அதன் முன்பு
நின்று பாவாய் திறவாய் என்று 
  அழைப்ப நெறி மென் குழலாகும்
ஒன்றும் துயிலாது உணர்ந்து அயர்வார் 
  உடைய பெருமான் பூசனை செய்
துன்றும் புரிநூல் மணி மார்பர் 
  போலும் அழைத்தார் எனத் துணிந்து  338 

பாதிமதி வாழ் முடியாரைப் பயில்
   பூசனையின் பணி புரிவார்
பாதி இரவில் இங்கு அணைந்தது 
  என்னேஎன்று பயம் எய்திப்
பாதி உமையாள் திரு வடிவில் 
  பரமர் ஆவது அறியாதே
பாதிமதி வாண் நுதலாரும் பதைத்து 
  வந்து கடை திறந்தார்  339 

மன்னும் உரிமை வன் தொண்டர் 
  வாயில் தூதா வாயில் இடை
முன் நின்றாரைக் கண்டு இறைஞ்சி 
  முழுதும் உறங்கும் பொழுதின் கண்
என்னை ஆளும் பெரு மான் 
  இங்கு எய்தி அருளினார் என்ன
மின்னும் மணி நூல் அணிமார்பீர் 
  எய்த வேண்டிற்று என் என்றார்  340 

கங்கைநீர் கரந்த வேணி கரந்
  தவர் அருளிச் செய்வார்
நங்கைநீ மாறாது செய்யின் நான் 
  வந்து உரைப்பது என்ன
அங்கயல் விழியி னாரும் அதனை 
  நீர் அருளிச் செய்தால்
இங்கு எனக்கு இசையும் ஆகில் 
  இசையவாம் என்று சொல்லி  341 

என் நினைந்து அணைந்து என்பால் 
  இன்னது என்றுஅருளிச் செய்தால்
பின்னை அதியலும் ஆகில் ஆம் 
  எனப் பிரானார் தாமும்
மின்னிடை மடவாய் நம்பி இங்கு 
  வர வேண்டும் என்ன
நன் நுதலாரும் சால நன்று 
  நம் பெருமை என்பார்  342 

பங்குனி திரு நாளுக்குப் பண்டு
  போல் வருவார் ஆகி
இங்கு எனைப் பிரிந்து போகி 
  ஒற்றியூர் எய்தி அங்கே
சங்கிலித் தொடக்கு உண்டா ருக்கு 
  இங்கு ஒருசார்வு உண்டோநீர்
கங்கு லின் வந்து சொன்ன 
  காரியம் அழகிது என்றார்  343 

நாதரும் அதனைக் கேட்டு நங்கை 
  நீ நம்பி செய்த
ஏதங்கள் மனத்துக் கொள் ளாது 
  எய்திய வெகுளி நீக்கி
நோதக ஒழித்தற்கு அன்றே நுன்னை
  யான் வேண்டிக் கொண்டது
ஆதலின் மறுத்தல் செய்யல் அடாது 
  என அருளிச் செய்தார்  344 

அரு மறை முனிவரான ஐயரைத் 
  தைய லார் தாம்
கருமம் ஈதாக நீர்இக் கடைத் 
  தலை வருகை மற்(று)உம்
பெரு மைக்குத் தகுவது அன்றால் 
  ஒற்றியூர் உறுதி பெற்றார்
வருவதற்கு இசையேன் நீரும் போம் 
  என மறுத்துச் சொன்னார்  345 

நம்பர் தாம் அதனைக் கேட்டு 
  நகையும் உட்கொண்டு மெய்ம்மைத்
தம்பரிசு அறியக் காட்டார் தனிப் 
  பெரும் தோழனார் தம்
வெம்புறு வேட்கை காணும் திரு
  விளை யாட்டின் மேவி
வம்பலர் குழலினார் தாம் மறுத் 
  ததே கொண்டு மீண்டார்  346 

தூதரைப் போக விட்டு வரவு 
  பார்த் திருந்த தொண்டர்
நாதரை அறி விலாதே நன்
  நுதல் புலவி நீக்கிப்
போதரத் தொழுதேன் என்று புலம்
  புவார் பரவை யாரைக்
காதலில் இசைவு கொண்டு வருவதே 
  கருத்து உட் கொள்வார்  347 

போய் அவள் மனையில் நண்ணும் 
  புண்ணியர் என் செய்தாரோ
நாயனார் தம்மைக் கண்டால் நன் 
  நுதல் மறுக்குமோ தான்
ஆயஎன் அயர்வு தன்னை அறிந்து 
  எழுந்து அருளினார் தாம்
சேயிழை துனி நீர்த்து அன்றி 
  மீள்வது செய்யார் என்று  348 

வழி எதிர் கொள்ளச் செல்வர் 
  வரவு காணாது மீள்வர்
அழிவுற மயங்கி நிற்பர் அசை
  வுடன் இருப்பர் நெற்றி
விழி யவர் தாழ்ந்தார் என்று 
  மீளவும் எழுவர் மாரன்
பொழி மலர் மாரி வீழ 
  ஒதுங்குவார் புன்கண் உற்றார்  349 

பரவை யார் தம்பால் நம்பி 
  தூதராம் பாங்கில் போன
அரவணி சடையார் மீண்டே அறியும் 
  மாறு அணையும் போதில்
இரவும்தான் பகலாய் தோன்ற எதிர் 
  எழுந்து அணையை விட்ட
உரவு நீர் வெள்ளம் போல 
  ஓங்கிய களிப்பில் சென்றார்  350 

சென்று தம் பிரானைத் தாழ்ந்து 
  திருமுகம் முறுவல் செய்ய
ஒன்றிய விளையாட்டு ஓரார் உறுதி 
  செய்து அணைந்தார் என்றே
அன்று நீர் ஆட் கொண்ட 
  அதனுக்குத் தகவே செய்தீர்
இன்று இவள் வெகுளி எல்லாம் 
  தீர்த்து எழுந்து அருளிஎன்றார்  351 

அம் மொழி விளம்பும் நம்பிக்கையர் 
  தாம் அருளிச் செய்வார்
நம்மை நீ சொல்ல நாம்போய்ப் 
  பரவைதம் இல்லம் நண்ணிக்
கொம்மை வெம் முலை யினாள்க்கு 
  உன்திறம் எலாம் கூறக் கொள்ளாள்
வெம்மை தான் சொல்லி நாமே 
  வேண்டவும் மறுத்தாள் என்றார்  352 

அண் ணலார் அருளிச் செய்யக் 
  கேட்ட ஆரூரர் தாமும்
துண்ணென நடுக்கம் உற்றே தொழுது 
  நீர் அருளிச் செய்த
வண்ணமும் அடி யாள் ஆன 
  பரவையோ மறுப்பாள் நாங்கள்
எண்ண ஆர் அடிமைக்கு என்பது 
 இன்று அறிவித்தீர் என்று  353 

வானவர் உய்ய வேண்டி மறி
  கடல் நஞ்சை உண்டீர்
தானவர் புரங்கள் வேவ மூவரைத் 
  தவிர்த்து ஆட் கொண்டீர்
நான் மறைச் சிறுவர்க்காக காலனைக் காய்ந்து நட்டீர்
யான் மிகை உமக்கு இன்று ஆனால் என் செய்வீர் போதா என்றார்  354 

ஆவதே செய்தீர் இன்று என் 
  அடிமை வேண்டா விட்டால்
பாவி யேன் தன்னை அன்றுவலிய 
  ஆள் கொண்டபற்று என்
நேவும் என்அழிவும் கண்டீர் நுடங்கு 
  இடை அவள்பால் இன்று
மேவுதல் செய்யீர் ஆகில் விடும்  
  உயிர் என்று வீழ்ந்தார்  355 

தம்பி ரான் அதனைக் கண்டு 
  தரியாது தளர்ந்து வீழ்ந்த
நம்பியை அருளால்நோக்கி நாம் இன்னம் 
  அவள் பால்போய் அக்
கொம் பினை இப்பொழுதே நீ 
  குறுகுமா கூறு கின்றோம்
வெம்புறு துயர் நீங்கு என்றார்வினை 
  எல்லாம் விளைக்க வல்லார்  356 

மயங்கிய நண்பர் உய்ய வாக்கு 
  எனும் மதுர வாய்மை
நயம் கிளர் அமுதம் நல்க 
  நாவலூர் மன்னர் தாமும்
முயங்கிய கலக்கம் நீங்கி உம் 
  அடித் தொழும்பன் ஏனைப்
பயம் கெடுத்து இவ்வாறு அன்றோபணி 
  கொள்வது என்று போற்ற  357 

அன்பர் மேல் கருணை கூர 
  ஆண்டவர் மீண்டும் செல்லப்
பின்பு சென்று இறைஞ்சி நம்பி 
  பேதுற வோடு மீண்டார்
முன்பு உடன் போதா தாரும் 
  முறைமையில் சேவித்து ஏகப்
பொன்புரி சடையார் மாதர் புனித 
  மாளி கையில் சென்றார்  358 

மதி நுதல் பரவையார் தாம் 
  மறை யவர் போனபின்பு
முதிர் மறை முனியாய் வந்தார் 
  அருள்உடை முதவர் ஆகும்
அதி சயம் பலவும் தோன்ற 
  அறிவுற்றே அஞ்சிக் கெட்டேன்
எதிர்மொழி எம்பிரான் முன் என் 
  செய மறுத்தேன் என்பார்  359 

கண்துயில் எய்தார் வெய்யகை யறவு 
  எய்தி ஈங்கு இன்று
அண்டர் தம்பி ரானார் தோழர்க்கு 
  ஆக அர்ச்சிப்பார் கோலம்
கொண்டு அணைந்த வரையான் உட்
  கெண்டிலேன் பாவியேன் என்று
ஒண்சுடர் வாயிலே பார்த்து உழைய 
  ரோடு அழியும் போதில்  360 

வெறி யுறு கொன்றை வேணி 
  விமலரும் தாமாம் தன்மை
அறிவுறு கோலத் தோடும் அளவில் 
  பல் பூத நாதர்
செறிவுறு தேவர் யோக முனி
  வர்கள் சூழ்ந்து செல்ல
மறுவில் சீர் பரவையார் தம் 
  மாளிகை புகுந்தார் வந்து  361 

பாரிடத் தலைவர் முன்னம் பல் 
  கண நாதர் தேவர்
நேர் வுறு முனிவர் சித்தர் 
  இயக் கர்கள் நிறைதலாலே
பேரரு ளாளர் எய்தப் பெற்ற 
  மாளி கைதான் தென்பால்
சீர் வளர் கயிலை வெள்ளித் 
  திருமலை போன்றது அன்றே  362 

ஐயர் அங்கு அணைந்த போதில் 
  அகில லோகத்து உள்ளாரும்
எய்தியே செறிந்து சூழ எதிர் 
  கொண்ட பரவையார் தாம்
மெய்யுறு நடுக்கத் தோடு மிக்கு 
  எழும் மகிழ்ச்சி பொங்கச்
செய்யதாள் இணை முன் சேர 
  விரைவினால் சென்று வீழ்ந்தார்  363 

அரி அயற்கு அரியர் தாமு
  மாய் இழையாரை நோக்கி
உரிமையால் ஊரன் ஏவ மீளவும் 
  உன் பால் வந்தோம்
முருகலர் குழலாய் இன்னம் முன் 
  போல் மாறாதே நின்பால்
பிரிவுற வருந்து கின்றான் வரப் 
  பெற வேண்டும் என்றார்  364 

பெரும் தடம் கண்ணினாரும் பிரான் 
  முன்பு மிகவும் அஞ்சி
வருந்திய உள்ளத் தோடு மலர்க்கரம் 
  குழல் மேல் கொண்டே
அரும்திரு மறையோர் ஆகி அணைந்தீர் 
  முன் அடியேன் செய்த
இரும் தவப் பயனாம் என்ன 
  எய்திய நீரோ என்பார்  365 

துளிவளர் கண்ணீர் வாரத் தொழுது 
  விண் ணப்பம் செய்வார்
ஒளிவளர் செய்ய பாதம் வருந்த 
  ஓர் இரவு மாறாது
அளி வரும் அன்பர்க்காக அங்கு 
  ஒடிங்கி உழல் வீராகி
எளி வருவீரும் ஆனால் என்செய் 
  கேன் இசையாது என்றார்  366 

நங்கை நின் தன்மைக்கு ஏற்கும் 
  நன்மையே மொழிந்தாய் என்று
மங்கை யோர் பாகம் வைத்த 
  வள்ளலார் விரைந்து போக
திங்கள் வாள் நுதலினாரும் சென்று 
  பின்இறைஞ்சி மீண்டார்
எங்களை ஆளும் நம்பி தூதர் 
  மீண்டு ஏகு கின்றார்  367 

ஆதியும் மேலும் மா லயன் 
  நாடற்கு அருளாதார்
தூதினில் ஏகித் தொண் டரை 
  ஆளும் தொழில் கண்டே
வீதியில் ஆடிப் பாடி 
  மகிழ்ந்தே மிடை கின்றார்
பூதியில் நீடும் பல் கண 
  நாதப் புகழ் வீரர்  368 

அன் னவர் முன்னும் பின்னும் 
  மருங்கும் அணைவு எய்த
மின் இடையார் பால் அன்பரை 
  உய்க்கும் விரை வோடும்
சென் னியில் நீடும் கங்கை 
  ததும்ப திரு வாரூர்
மன்ன வனார் அம்மறைய வனார் 
  பால் வந் துற்றார்  369 

அன் பரும் என்பால் ஆவி 
  அளிக்கும் படி போனார்
என் செய்து மீள்வார் இன்னமும் 
  என்றே இடர் கூரப்
பொன் புரி முந்நூல் மார்பினர் 
  செல்லப் பொலி வீதி
முன்புற நேரும் கண் இணை 
  தானும் முகி ழாரால்  370 

அந் நிலைமைக் கண் மன்மதன் 
  வாளிக்கு அழிவார் தம்
மன் உயிர் நல்கும் தம் 
  பெருமானார் வந்து எய்த
முன் எதிர் சென்றே மூவுலகும் 
  சென்று அடையும் தாள்
சென்னியில் வைத்து என் சொல்
  லுவார் என்றே தெளியாதார்  371 

எம் பெருமான் நீர் என் உயிர் 
  காவாது இடர் செய்யும்
கொம்பு அனையாள் பால் என் 
  கொடுவந்தீர் குறை என்னத்
தம் பெருமானும் தாழ் குழல் 
  செற்றம் தணி வித்தோம்
நம்பி இனப்போய் மற்று அவள் 
  தன்பால் நணுகு என்ன  372 

நந்தி பிரானார் வந்து அருள் 
  செய்ய நலம் எய்தும்
சிந்தையுள் ஆர்வம் கூர் களி 
  எய்தித் திகழ் கின்றார்
பந்தமும் வீடும் நீர் அருள் 
  செய்யும் படி செய்தீர்
எந்தை பிரானே என் இனி 
  என்பால் இடர் என்றார்  373 

என்று அடி வீழும் நண்பர்தம் 
  அன்புக்கு எளிவந்தார்
சென்று அணை நீ அச்சேஇழை 
  பால் என்று அருள்செய்து
வென்று உயர் சேமேல் வீதி 
  விடங்கப் பெருமாள் தம்
பொன் திகழ் வாயில் கோயில் 
  புகுந்தார் புவி வாழ  374 

தம்பிரான் ஆனார்பின் சென்று தாழ்ந்து 
  எழுந்து அருளால் மீள்வார்
எம்பி ரான் வல்லவாறு என்று 
  எய்திய மகிழ்ச்சி யோடும்
வம் பலர் குழலார் செம்பொன் 
  மாளிகை வாயில் நோக்கி
நம்பி ஆரூரர் காதல் நயந்து 
  எழுந்து அருளும் போது  375 

முன் துயில் உணர்ந்து சூழ்ந்த 
  பரிசனம் மருங்கு மொய்ப்ப
மின் திகழ் பொலம் பூமாரி 
  விண்ணவர் பொழிந்து வாழ்த்த
மன்றல் செய் மதுர சீதம் 
  சிகரம் கொண்டு மந்தத்
தென்றலும் எதிர் கொண்டு எய்தும் 
  சேவகம் முன்பு காட்ட  376 

மாலை தண் கலவைச் சேறுமான் 
  மதச் சாந்து பொங்கும்
கோல நல் பசும் கர்ப்பூரம் 
  குங்குமம் முதலாய் உள்ள
சாலும் மெய்க் கலன்கள் கூடச் 
  சாத்தும் பூண் ஆடைவர்க்கம்
பால னம் பிறவும் ஏந்தும் 
  பரிசனம் முன்பு செல்ல  377 

இவ்வகை இவர் வந்து எய்த 
  எய்திய விருப் பினேடும்
மை வளர் நெடுங் கணாரும் 
  மாளிகை அடைய மன்னும்
செய்வினை அலங்கரத்துச் சிறப்பு 
  அணி பலவும் செய்து
நெய்வளர் விளக்குத் தூபம் நிறை 
  குடம் நிரைத்துப் பின்னும்  378 

பூமலி நறும் பொன் தாமம்புனை 
  மணிக் கோவை நாற்றிக்
காமர் பொன் சுண்ணம் வீசிக் 
  கமழ்நறும் சாந்து நீவித்
தூ மலர் வீதி சூழ்ந்த 
  தோகையர் வாழ்த் தத்தாமும்
மாமணி வாயில் முன்பு வந்து 
  எதிர் ஏற்று நின்றார்  379 

வண்டு லாம் குழலார் முன்பு 
  வன்தொண்டர் வந்து கூடக்
கண்ட போது உள்ளம் காதல் 
  வெள்ளத்தின் கரை காணாது
கொண்ட நாண் அச்சம் கூர 
  வணங்க அக் குரிசிலாரும்
தண் தளிர் செங்கை பற்றிக் 
  கொண்டு மாளிகையுள் சாந்தார்  380 

இருவரும் தம் பிரானார் தாம் 
  இடை ஆடிச் செய்த
திரு அருள் கருணை வெள்ளத் 
  திறத்தினைப் போற்றி சிந்தை
மருவிய இன்ப வெள் ளத்து 
  அழுந்திய புணர்ச் சிவாய்ப்ப
ஒருவருள் ஒருவர் மேவும் நிலைமையில் 
  உயிர் ஒன்று ஆனார்  381 

ஆரணக் கமலக் கோயில் மேவிப் 
  புற்றிடங் கொண்டு ஆண்ட
நீரணி வேணி யாரை நிரந்
  தரம் பணிந்து போற்றி
பாரணி விளக்கும் செஞ் சொல்
  பதிக மாலைகளும் சாத்தி
தாரணி மணிப்பூண் மார்பர் தாம் 
  மகிழ்ந்து இருந்த நாளில்  382 

நம்பி ஆரூரர் நெஞ்சில் நடுகம் 
  ஒன்று இன்றி நின்று
தம் பிரானாரைத் தூது தையல் 
  பால் விட்டார் என்னும்
இம்பரின் மிக்க வார்த்தை ஏயர் 
  கோனார் தாம் கேட்டு
வெம்பினார் அதி சயித்தார் வெரு
  வினார் விளம்பல் உற்றார்  383 

நாயனை அடி யான் ஏவும் 
  காரியம் நன்று சால
ஏயும் என்று இதனைச் செய்வான்
   தொண்டனாம் என்னே பாவம்
பேயனேன் பொறுக்க ஒண்ணாப் பிழை
  யினைச் செவியால் கேட்பது
ஆயின பின்னும் மாயாது இருந்தது 
  என் ஆவி என்பார்  384 

காரிகை தன் பால் செல்லும் 
  காதலால் ஒருவன் ஏவப்
பாரிடை நடந்து செய்ய பாத
  தாம ரைகள் நோவத்
தேரணி வீதி யூடு செல்வது 
  வரு வது ஆகி
ஓரிரவு எல்லாம் தூதுக்கு உழல்
  வராம் ஒருவர் என்று  385 

நம்பர் தாம் அடிமை ஆற்றார் 
  ஆகியே நண் ணினாரேல்
உம்பரார் கோனும் மாலும் அயனும் 
  நேர் உணர ஒண்ணா
எம் பிரான் இசைந்தால் ஏவப் 
  பெறுவதே இதனுக்கு உள்ளம்
கம்பியாது அவனை யான் முன்காணும் 
  நாள் எந்நாள் என்று  386 

அரிவை காரணத் தினாலே 
 ஆளுடைப் பரமர் தம்மை
இரவினில் தூது போக ஏவி 
  அங்கு இருந்தான் தன்னை
வரவுஎதிர் காண்பேன் ஆகில் வருவது 
  என்னாம் கொல் என்று
விரவிய செற்றம் பற்றி விள்ளும் 
  உள்ளத் தர் ஆகி  387 

ஈறிலாப் புகழின் ஓங்கும் ஏயர் 
 கோன்ஆர் தாம் எண்ணிப்
பேறிது பெற்றார் கேட்டுப் பிழை  
  உடன் படுவர் ஆகி
வேறினி இதற்குத் தீர்வு வேண் 
  டுவார் விரிபூங் கொன்றை
ஆறிடு சடைய னாருக்கு அதனை 
  விண் ணப்பம் செய்து  388 

நாள் தொறும் பணிந்து போற்ற 
  நாதரும் அதனை நோக்கி
நீடிய தொண்டர் தம் முள் 
  இருவரும் மேவும் நீர்மை
கூடுதல் புரிவார் ஏயர் குரி
  சிலார் தம்பால் மேனி
வாடுறும் சூலை தன்னை அருளி
  னார் வருந்தும் ஆற்றால்  389 

ஏதமில் பெருமைச் செய்கை ஏயர்தம் 
  பெரு மான் பக்கல்
ஆதியார் ஏவும் சூலை அனல்செய் 
  வேல் குடைவது என்ன
வேதனை மேல் மேல் செய்ய மிக 
  அதற்கு உடைந்து வீழ்ந்து
பூதநாயகர் தம் பொன் தாள் 
  பற்றியே போற்று கின்றார்  390 

சிந்தையால் வாக்கால் அன்பர் திருந்து 
  அடி பேற்றி செய்ய
எந்தமை யாளும் ஏயர் காவலர் 
  தம் பால் ஈசர்
வந் துனை வருத்தும் சூலைவன் 
  தொண்டன் தீர்கில் அன்றி
முந்துற ஒழியாது என்று மொழிந்து 
  அருள் செய்யக் கேட்டு  391 

எம்பிரான் எந்தை தந்தை தந்தை 
  எங் கூட்டம் எல்லாம்
தம்பிரான் நீரே என்று வழி 
  வழி சார்ந்து வாழும்
இம்பரின் மிக்க வாழ்க்கை என்னை 
  நின்று ஈரும் சூலை
வம்பு என ஆண்டுக் கொண்டான் 
  ஒருவனே தீர்ப்பான் வந்து  392 

மற்றவன் தீர்க்கில் தீராது ஒழிந்து 
  எனை வருத்தல் நன்றால்
பெற்றம் மேல் உயர்த்தீர் செய்யும் 
  பெருமையை அறிந்தார் யாரே
உற் றவன் தொண்டற்கே ஆம் 
  உறுதியே செய்தீர் என்னக்
கற்றைவார் சடையார் தாமும் அவர் 
  முன்பு கரந்தார் அன்றே  393 

வன் தொண்டர் தம்பால் சென்று 
  வள்ளலார் அருளிச் செய்வார்
இன்று நம் ஏவலாலே ஏயர்
  கோன் உற்ற சூலை
சென்று நீ தீர்ப்பாய் ஆகஎன்று 
  அருள் செயச் சிந்தையோடு
நன்று மெய்ம் மகிழ்ந்து போற்றி 
  வணங்கினார் நாவல் ஊரர்  394 

அண் ணலார் அருளிச் செய்து 
  நீங்க ஆரூரர் தாமும்
விண்ணவர் தம்பிரான் ஆர் ஏவ
  லால் விரைந்து செல்வார்
கண்ணிய மனத் தின் மேவும் 
  காதலால் கலிக் காமர்க்குத்
திண்ணிய சூலை தீர்க்க வரு
  மதி செப்பி விட்டார்  395 

நாதர் தம் அருளால் நண்ணும் 
  சூலையும் அவர்பால் கேட்ட
கேதமும் வருத்த மீண்டும் வன்
  தொண்டர் வரவும் கேட்டு
தூத னாய் எம்பிரானை ஏவி
  னான் சூலை தீர்க்கும்
ஏதம் இங்கு எய்தஎய்தில் யான்  
 செய்வது என்னாம் என்பார்  396 

மற்றவன் இங்கு வந்து தீர்பதன் 
 முன் நான் மாயப்
பற்றி நின்று என்னை நீங்காப் 
 பாதகச் சூலை தன்னை
உற்ற இவ் வயிற்றினோடும் கிழிப்பன் 
  என்று உடைவாள் தன்னால்
செற்றிட உயிரி னோடும் சூலையும் 
  தீர்ந் தது அன்றே  397 

கரு தரும் பெருமை நீர்மைக் 
  கலிக் காமர் தேவியாரும்
பொரு வரும் கணவரோடு போ
  வது புரியும் காலை 
மருவி இங்கு அணைந்தார் நம்பி 
  என்று முன்வந்தார் கூற
ஒருவரும் அழுதல் செய்யாது ஒழிக 
  என்று உரைத்துப் பின்னும்  398 

கணவர் தம் செய்கை தன்னைக் 
  கரந்து காவலரை நம்பி
அணைவுறும் பொழுது சால அலங்கரித்து 
  எதிர் போம் என்னப்
புணர் நிலை வாயில் தீபம் 
  பூரண கும்பம் வைத்துத்
துணர் மலர் மாலை தூக்கித்தொழுது 
  எதிர் கொள்ளச் சென்றார்  399 

செம்மை சேர்சிந்தை மாந்தர் சென்று 
  எதிர் கொண்டு போற்ற
நம்மை ஆளுடைய நம்பி நகை 
  முகம் அவர்க்கு நல்கி
மெய்மையாம் விருப்பின் னோடும் மேவி 
  உள் புகுந்து மிக்க
மொய்ம் மலர்த் தவிசின் மீது 
  முகம் மலர்ந்து இருந்தபோது  400 

பான்மை அர்ச் சனைகள் எல்லாம் 
  பண்பினில் வழாமை ஏய்ந்த
நான்மறை தொடர்ந்த வாய்மை நம்பி 
  ஆரூரர் கொண்டு இங்கு
யான் மிகவருந்து கின்றேன் ஏயர் 
  கோனார் தாம் உற்ற
ஊன வெஞ்சூலை நீங்கி உடன் 
  இருப் பதனுக்கு என்றார்  401 

மாதர்தம் ஏவலாலே மனைத் தொழில் 
  மாக்கள் மற்று இங்கு
ஏதம் ஒன்று இல்லை உள்ளே 
  பள்ளி கொள்கின்றார் என்னத்
தீதுஅணை வில்லை ஏறும் என் 
  மனம் தெருளாது இன்னம்
ஆதலால் அவரைக் காண வேண்டும் 
  என்று அருளிச் செய்தார்  402 

வன் தொண்டர் பின்னும் கூற 
  மற்றவர் தம்மைக் காட்டத்
துன்றிய குருதி சோரத் தொடர் 
  குடர் சொரிந்து உள்ளாவி
பொன் றியே கிடந்தார் தம்மைக் 
  கண்ட பின் புகுந்தவாறு
நன்றுஎன மொழிந்து நானும் நண்ணுவேன் 
  இவர் முன்பு என்பார்  403 

கோளுறு மனத்தர் ஆகிக் குற்று 
  உடை வாளைப் பற்ற
ஆளுடைத் தம்பி ரானார் அருளி
  னால் அவரும் உய்ந்து
கேளிரே ஆகிக் கெட்டேன் என 
  விரைந்து எழுந்து கையில்
வாளினைப் பிடித்துக் கொள்ள வன் 
  தொண்டர் வணங்கி வீழ்ந்தார்  404 

மற்றவர் வணங்கி வீழ வா
  ளினை மாற்றி ஏயர்
கொற்ற வனாரும் நம்பி குரை
  கழல் பணிந்து வீழ்ந்தார்
அற்றை நாள் நிகழ்ந்த இந்த 
  அதிசயம் கண்டு வானோர்
பொன்தட மலரின் மாரி பொழிந்
  தனர் புவனம் போற்ற  405 

இருவரும் எழுந்து புல்லி இடை
   விடா நண்பினாலே
பொரு வரும் மகிழ்சி பொங்கத் 
  திருபுன்கூர் புனிதர் பாதம்
மருவினர் போற்றி நின்று வன் 
  தொண்டர் தம்பி ரானார்
அருளினை நினைந்தே அந்த ணாளன் 
  என்று எடுத்து பாடி  406 

சிலபகல் கழிந்த பின்பு திரு
  முனைப் பாடி நாடர்
மலர் புகழ்த் திருவாரூரில் மகிழ்ந்
  துடன் வந்த ஏயர்
குல முதல் தலைவனாரும் கூடவே 
  குளிர் பூங் கோயில்
நிலவினார் தம்மைக் கும்பிட்டு உறைந்
  தனர் நிறைந்த அன்பால்  407 

அங்கு இனிது அமர்ந்து நம்பி 
  அருளினால் மீண்டும் போந்து
பொங்கிய திருவின் மிக்க தம்
  பதி புகுந்து பொற்பில்
தங்கு நாள் ஏயர்கோனார் தமக்கு 
 ஏற்ற தொண்டு செய்தே
செங்கண் மால் விடையார் பாதம் 
  சேர்ந்தனர் சிறப் பினேடும்  408 

நள்ளிருள் நாய னாரைத் தூது 
  விட்டு அவர்க்கே நண்பாம்
வள்ளலார் ஏயர் கோனார் மலர் 
  அடி வணங் கிப்புக்கேன்
உள்ளு ணர்வான ஞானம் முதலிய 
  ஒரு நான்கு உண்மை
தெள்ளு தீந்தமிழால் கூறும் திரு
  மூலர் பெருமை செப்ப  409 

  

திருச்சிற்றம்பலம்