பெரியர்உளம் புனித மான 
தேவுலகென் றமர்ந்தருளும் சிவகளிற்றை 

ஐந்துகரத் தெய்வம் தன்னை 
மூவுலகும் துதிஆறு முகத்தமுதை 

எம்குருவை முக்கட் கோவை 
நாவுலகு நயப்பெய்த வழுத்திஎம 

துறுவினையின் நவைகள் தீர்ப்பாம்.

முகத்தனைப்பா லவளைப் பூதச் 
சேனைமுகத் தலைவனைச்சண் டேசுரனைக் 

கவுணியகோத் திரநம் கோவைச் 
சோனைமுகத் தருள்திருத்தாண் டகம்புனைந்த 

அப்பனைவன் தொண்டத் தேவை 
வானைமுகத் தவர்வழுத்தும் வாதவூர் 

அடிகளையாம் வணங்கி வாழ்வாம்.

குடும்பத்தின் செய்கை சொல்லப் 
பெறுங்கையாம் வகைஒன்றும் தெரியாமே 

சொலப்புகுந்த பேதை யேனைக் 
குறுங்கையால் மலைஅணைத்துக் கொளநினைத்தோன் 

என்கேனோ கொளும்தூ சின்றி 
வெறுங்கையால் முழம்போடும் வேலையிலா 

வீணன்என விளம்பு கேனோ.

குடும்பத்தின் திறம்பா டற்கே 
ஓர்பாட்டிற் கொருகோடிப் பசும்பொன்வரும் 

ஆனாலும் உன்பேர் அன்றிப் 
பார்பாட்டில் சிறுதெய்வப் பேர்களைமுன் 

னிலைவைத்துப் பாடேன் இந்த 
நேர்பாட்டில் பிழைகுறியேல் அருட்செவிக்கேற் 

பித்தல்அருள் நீர்மை யன்றோ.(412)

கலிநிலைத்துறை

பிள்ளையாப் பிறந்த நாள்தொட் 
டிருஞ்செல்வத் திந்நாள்மட் டயல்வேறு 

குறைசிறிதும் இல்லை எந்தாய் 
அருஞ்செல்வம் எனும்கல்வி அறிவில்லாக் 

குறைஒன்றே அடைந்திட் டேன்அவ் 
வருஞ்செல்வத் தாசையுளேன் பேடிமணம் 

நாடிமனம் வருந்தல் போன்றே.

திருநாளென் றிசைக்கக் கேட்டிங் 
கென்னனைய சிறுவர்களோ டெய்தினேன் 

திருப்பவனி இனிது கண்டேன் 
பின்னர்என துடனுற்றோர் பிரிந்தனர்நா 

யடியேன்முன் பிறப்பிற் செய்த 
தன்னனைய தவப்பயனால் தேவேநின் 

திருச்சமுகம் தரிசித் தேனே.

களர்நிலத்தின் இடையே செந்நெல் 
பேதமற முளைத்ததுபோல் தேவேநின் 

திருச்சமுகப் பெருமை யாலே 
மூதறிவு சிறிதென்னுள் முளைத்ததது 

பயிராக முழுதுங் கல்விக் 
காதலுறு சிறியேனைக் காத்தருள 

வேண்டும்எனக் கழறி னானே.

கிளநிலா அரும்ப உள்ளே 
புன்னகைகொண் டுன்னகத்தில் புரிந்ததுநன் 

றாயினும்இப் போது நீஉன் 
மன்னகருக் கேகிஅவண் தந்தைதாய்க் 

குரைத்தவர்சம் மதம்பெற் றீண்டித் 
தொன்னகருக் கெய்துதிஎன் றுரைத்தருளச் 

சஞ்சலன்கை தொழுது சொல்வான்.

சம்மதத்தை வேண்டி மீண்டே 
ஆர்ப்புலவாச் சென்னைநகர் அடைந்தேனேல் 

பெருங்குகையில் அமர்ந்த செங்கட் 
போர்ப்புலியைப் பார்த்துவரப் போனகதை 

யாய்முடியும் பொருளாய் என்னைச் 
சேர்ப்புடைய குருமணியே என்செய்கேன் 

அறிவறியாச் சிறிய னேனே.

ணீர்சொரியக் கலங்கி னானை 
நண்பார்மெய்க் குருநாதன் நோக்கிஇவண் 

இருந்திடநீ நயப்பாய் அப்பா 
பண்பார்இங் குறுமவர்தாம் பிச்சைச்சோ 

றுச்சியிலே பரிந்து வாங்கி 
உண்பார்மற் றவ்வகைநீ உண்ணுதியோ 

உண்ணுதியேல் உறைதி என்றான்.

பெரிதெளியேற் கோவா தோடிக் 
கச்சியிலே பிச்சைகொண்டு காசியிலே 

நீராடிக் கடிது போகிக் 
கொச்சியிலே செபமுடித்துக் கொங்கணத்தி 

லேபுசித்துக் கொள்ளென் றாலும் 
மெச்சிஉளே மிகமகிழ்ந்து செய்வேன்என் 

றனைஐயா விட்டி டேலே.

புனைமாடம் புடைக்கும் பாறைக் 
கல்லணையே மெல்லணைநாள் கழிந்தபழங் 

கந்தையே கலைஎன் றாலும் 
அல்லலுறேன் அரசேநின் சொல்லமுதுண் 

டருந்தவமா டத்தே வைகி 
ஒல்லுமனோ திடஅணைகொண் டருட்போர்வை 

போர்த்துநலம் உடுக்கின் மாதோ.

உபசாந்தம் ததும்பிப் பொங்கித் 
தெய்வநீ டருட்கருணை நிறைந்துவழிந் 

தழகொழுகிச் செம்பொற் கஞ்சப் 
பொய்கைவாய் மலர்ந்தசெழும் போதனைய 

நின்முகத்தின் பொலிவு நோக்கும் 
செய்கையேன் உலகுறுபுன் சுகம்பொசித்தல் 

மிகையன்றோ தேவ தேவே.

யேன்அளவில் எந்தாய் எந்தாய் 
அவ்வகைநின் றிடச்சிறிதும் அஞ்சேன்என் 

றன்னைவிடேல் ஆள்க என்றே 
இவ்வகையில் பலபகர்ந்து விழுந்திறைஞ்சி 

எழுந்திரா திருகண் ணீரால் 
செவ்வகையில் குருநாதன் திருவடிக்கீழ் 

நிறையாறு செய்தான் மன்னோ.

வறம்காக்கும் செல்வர் எல்லாம் 
அருளுறுமெய்ச் சிவகுருவின் அடிவணங்கிச் 

சிறியோமை அடர்ந்த பாச 
மருளுறுவன் கடல்கடத்தி வாழ்வித்த 

குணக்கலமே மணியே இந்த 
இருளுறும்ஓர்(416) சிறுவனையும் காத்தருள 

வேண்டுமென இரந்தார் ஐயன்.

தமலமுகம் மலர்ந்து நோக்கிப் 
புற்றவரம் அரைக்கசைத்த ஒற்றிநகர்ப் 

பெருமானைப் போது மூன்றும் 
நற்றகைஅன் புடன்தரிசித் தவன்கோயிற் 

பணியாற்றி(417) நாளும் நம்பால் 
கற்றவர்தம் சொல்வழியிற் கலைபயின்று 

நெறிநிற்கக் கடவாய் என்று.

மாணாக்கர் தம்மை நோக்கிப் 
புனிதநெறி யீர்இவனைப் புதியன்எனக் 

கருதாமல் புரிந்து நாளும் 
கனிவுறஈண் டிவன்அகத்தில் கல்லாமை 

எனும்இருளைக் கடியும் வண்ணம் 
இனியகலை விளக்கிடுவீர் என்றான்சஞ் 

சலன்அதுகேட் டின்பம் எய்தா.

பெறற்கேது வாய தூய 
நெடியமா தவம்எதுசெய் திருந்தேன்என் 

றகம்குளிர்ந்து நெஞ்சந் தேறி 
முடியினால் பன்முறைதாழ்ந் துடம்பொடுக்கித் 

தூசொடுக்கி முறையால் பேசும் 
படியின்வாய்ப் பொத்திஎதிர் நின்றான்பின் 

குருநாதன் பணித்த வாறே.

றுணர்ந்தறிவால் மேலோர் ஆகிப் 
போதமனச் செறிவுடைய மாணாக்கர் 

சஞ்சலனைப் புரிந்து நோக்கி 
மூதறிவன் தேசிகன்தன் திருவாக்கின் 

படிஇன்று முதல்ஓர் கன்னற்(418) 
போதுகலை பயின்றுமற்றைப் போதெலாம் 

சிவபணியே புரிதி என்றார்.

தனையருகே இருத்தி அன்பால் 
ஒன்றியவெண் ணீறணிந்து தூலஎழுத் 

தைந்துணர்த்தி உடையான் கோயில் 
சென்றுதொழும் நெறியனைத்தும் விளக்கிஅருட் 

சிவபணியும் தேற்றி உள்ள 
மன்றஅவன் பருவமறிந் ததற்கியைந்த 

கலைபயிற்றி மகிழ்வித் தாரால்.

முயற்சியெலாம் அளவிட் டோ தச் 
செவ்வண்ணம் பழுத்தஒற்றிச் சிவக்கொழுந்தின் 

திருவருளைச் சேர்ந்தோர்க் கன்றி 
இவ்வண்ணம் எனப்பகர்தல் பிறர்க்கரிதே 

ஆயினும்அவ் விறைவன் தாளை 
வெவ்வண்ணச் சிறியேன்உள் ளமர்த்திஒரு 

சிறிதறிய விளம்பு வேனால்.

குணபாலின் விழித்துப் பூவோர் 
வேலையிலே முயலுறக்கீழ் வேலையிலே 

எழுவதற்கு மேவு மாதி 
காலையிலே எழுந்தேகிக் கங்கையிலே 

மிக்கதெனக் கருதி மேலோர் 
ஓலையிலே பொறித்தநந்தி ஓடையிலே 

தெய்வநன்னீர் ஓடி ஆடி.

தெழுத்தோதி மிகவும் பூசி 
உண்ணிலவு சிவகுருவின் அடித்துணையும் 

திருவொற்றி உவந்து மேவும் 
கண்ணிலவு நுதற்கரும்பின் கழற்பதமும் 

அன்பினொடு கருதிச் சென்றே 
எண்ணிலவு குருபரன்தன் திருமுன்அடைந் 

தஞ்சலிசெய் திறைஞ்சி மன்னோ.

என்றென்னை முனியா தாண்ட 
நின்னருளை என்னெனயான் நிகழ்த்துறுவேன் 

பெருங்கருணை நிறைவே தூய 
நன்னெறியே நடக்கஅருட் போதமெனும் 

செங்கோலை நடத்தா நின்ற 
மன்னவனே சிவகுருவாம் வள்ளலே 

நின்துணைப்பொன் மலர்த்தாள் போற்றி.

இதுஎனவும் அறிய நீநின் 
றிருந்ததிசை எதுவென்றால் இதுஎனச்சுட் 

டவும்தெரியா திருந்த என்னைத் 
திருந்தஅருட் கடைநோக்கஞ் செய்தளித்த 

பெருங்கருணைச் செல்வ மேநன் 
மருந்தமுதம் அனையஅருட் சிவகுருவே 

போற்றிஎன வழுத்திப் பின்னர்.

சிவயோக மாதி நண்ணி 
ஓங்குதிருக் கூட்டத்தைத் தனித்தனிநின் 

றிறைஞ்சிஎனை உவக்கும் வண்ணம் 
தீங்ககற்றும் சிவகுருவின் திருவுளத்தை 

நாயேன்மேல் திருப்பி இன்பம் 
வாங்கிஎனக் களித்தஅருண் மாதவரே 

நும்முடைய மலர்த்தாள் போற்றி.

அனையீரே கோதில் வாய்மை 
மருவெல்லை நெறிநின்ற மனத்தீரே 

போற்றிஎன வழுத்திப் பின்னர்ப் 
பொருவெல்லை அகன்றோங்கும் அன்பினொடும் 

அவண்நின்று போந்தவ் வொற்றித் 
திருவெல்லை தனைமகிழ்வில் கருவெல்லை 

கடக்கவலம் செய்து மாதோ.

தொழுதேத்தத் துலங்கும் திங்கட் 
கொழுந்தசையச் சடைஅசையக் கூத்தாடிக் 

கொண்டேஎம் கோமான் நாளும் 
எழுந்தருளும் பெருஞ்செல்வத் திருமாட 

வீதிதனை இறைஞ்சி ஏத்தி 
அழுந்தியசற் பத்தியுடன் மூன்றுமுறை 

வலஞ்செய்தங் கதற்குப் பின்னர்.

தவமேபோல் ஓங்கி வானம் 
அளந்ததிருக் கோபுரம்கண் டஞ்சலிசெய் 

திறைஞ்சிமுகி லாதி சூடி 
இளங்கதிர்வெண் திங்கள்அணி எம்பெருமான் 

சடைமுடிமேல் இலங்கும் தூய 
வளங்கெழுமோர் திருமதிலை ஐந்துமுறை 

வலமாக வந்து மாதோ.

விடைக்கொடியை உவந்து நோக்கிக் 
கட்புனலில் குளித்திரண்டு கைகுளிரத் 

தொழுதிறைஞ்சிக் கருணை செய்யும் 
ஒட்புடைய நம்பெருமான் மாளிகையை 

வலம்ஏழின் உவந்து செய்து 
நட்புடைய மனங்கசிய ஐந்தெழுத்துள் 

நினைந்துமெல்ல நடந்து மாதோ.

கருணையினால் ஆளும் வண்ணம் 
கொம்பொடித்து வீசிஅவன் கோளொடித்துக் 

கோலொடித்துக் கோதில் விண்ணோர் 
வம்பொடித்து வாழ்வித்த ஆனைமுகப் 

பெருமானை வணங்கித் தன்தே 
கம்பொடித்துக் கைகுவித்துக் கருத்துருகிக் 

கண்களில்நீர் காண நின்றே.

எங்கள்பெருந் தகையே ஓங்கி 
மடைஉடைக்கும் பெருங்கருணை மதமலையே 

ஆனந்த மலையே உள்ளத் 
திடைஉடைக்கும் துயர்நீக்கி இன்பளிக்கும் 

ஐந்துகரத் திறையே மாயைக் 
கடைஉடைக்கும் கழற்புனைதாட் கணபதியே 

போற்றிஎனக் கனிந்து மன்னோ.

வணங்கிஅருட் சிவத்தின் செய்ய 
நிறம்பழுத்த மலரடியை மால்முதலோர் 

அழுக்காறு நிரம்ப மேற்கொண் 
டறம்பழுத்த விடைஉருவத் தண்ணலே 

எனப்பரவி அனுக்ஞை பெற்று 
மறம்பழுத்தார்க் கரியதிரு விமானத்தை 

அனந்தமுறை வலஞ்செய் தேத்தி.

மால்அயனும் வணங்கிப் போற்றும் 
சந்நிதியைச் சார்ந்துவிழி யானந்த 

நீர்வெள்ளந் ததும்பப் பல்கால் 
நன்னிதிபெற் றிடப்பணிந்து கரங்குவித்துப் 

படம்பக்க நாதன் என்னும் 
செந்நிதியிற் பரஞ்சுடரைப் பொன்னிதிகண் 

டவன்போல்கண் செழிக்கக் கண்டு.

உருக்கம்எழ உவந்தா னந்தக் 
கடல்முழுதும் கண்கள்எழக் கரசரணங் 

கம்பமெழக் கருத்தி னோடு 
மடல்முழுதும் எழமலர்ந்த மலரின்முக 

மகிழ்ச்சிஎழ மலிந்த பாசத் 
திடல்முழுதும் அகன்றன்பே வடிவாக 

நின்றுதுதி செய்வான் மாதோ.

இளம்பிறைகொண் டோ ங்கும் கங்கைச் 
சடையானே அன்பருளத் தாமரையில் 

அமர்ந்தபெருந் தகையே வெள்ளை 
விடையானே மறைமுடிபின் விளங்கியமெய்ப் 

பொருளேமெய் விளங்கார் தம்மை 
அடையானே திருவொற்றி ஆலயத்தெம் 

அரசேநின் னடிகள் போற்றி.

மங்கலநாண் கழற்றா வண்ணம் 
அலைகடலின் எழுவிடத்தை அடக்கியருள் 

மணிமிடற்றெம் அமுதே தெய்வ 
மலைமகளை ஒருபுறம்வைத் தலைமகளை 

முடியிட்ட மணியே மேருச் 
சிலைவளைத்துப் புரம்எரித்த சிறுநகைஎம் 

பெருமான்நின் திருத்தாள் போற்றி.

அன்பர்உள மலரி னுள்ளே 
இறையேனும் பிரியாமல் இருந்தருளும் 

பெருவாழ்வே இறையே என்றும் 
குறையாத குளிர்மதியே கோவாத 

ஒளிமணியே குணப்பொற் குன்றே 
பொறையாளர் வழுத்தும்ஒற்றிப் பூங்கோயிற்419 

பெருமானே போற்றி போற்றி.

என்று பெயர். திருவாரூர்க் கோயிலுக்கும் பெயர்.

பெருமான்முன் எய்தித் தூக்கும் 
வனப்புடைய மலர்ப்பதமும் மாயைதனை 

மிதித்தூன்றும் மலர்ப்பொற் றாளும் 
மனப்பருவ மலர்மலரக் கண்குளிரக் 

கண்டுமிக வணங்கிப் பல்கால் 
இனப்பெரியார்க் கின்பருளும் கூத்துடைய 

மாமணியே இன்ப வாழ்வே.

கனியேஎன் கண்ணே மேலை 
ஆரணத்துட் பொருளாகி அனைத்துமாய் 

யாதொன்றும் அல்லா தாகிப் 
பூரணசின் மயவெளியில் சச்சிதா 

னந்தநடம் புரியுந் தேவே 
ஏரணவு நடராயப் பெருமானே(420) 

எம்மானே என்று வாழ்த்தி.(421)

பூரணசின் மயவெளியிற் சச்சிதா 

நந்தநடம் புரியுந் தேவே 
காரணமுக் கண்கொளும்செங் கரும்பேஎன் 

கண்ணேமெய்க் கடவு ளேநால் 
ஆரணமும் கடந்தப்பால் அனைத்துமாய் 

யாதொன்றும் அல்லா தாகி 
ஏரணவு நடராஜப் பெருமானே 

எம்மானே என்று போற்றி.

இளமதியும் ததும்பக் கொன்றைத் 
தொடையாடக் கருணைவிழிக் கடைதுளும்பப் 

புன்னகைஉள் துலங்க வெள்ளைக் 
கொடையாட இமயமடக் கொடியாடத் 

தனிநெடுவேற் குழந்தை மேவி 
இடையாடப் பவனிவரும் எம்பெருமான் 

தியாகன்எதிர் இறைஞ்சி நின்று.

ஓவாத இன்ப மேயா 
வருந்தேறா நிலைநின்ற வான்பொருளே 

பவப்பிணியை மாற்றும் தெய்வ 
மருந்தேஎன் கண்ணேகண் மணியேசெம் 

மணியேஎன் வாழ்வே எங்கள் 
பெருந்தேவே தருந்தியாகப் பெருமானே 

கடவுளர்தம் பிரானே போற்றி.

அடியமர்ந்த இறைவன் முன்னின் 
றொன்றுமனத் தன்புடன்கீழ் விழுந்துபணிந் 

தெழுந்திருகை உச்சி கூப்பி 
நன்றுணர்ந்த நால்வருக்கன் றருள்மொழிந்த 

குருமணியே நாயி னேனை 
இன்றுமகிழ்ந் தாட்கொண்ட சிவகுருவே 

சற்குருவே என்று வாழ்த்தி.

கரங்கூப்பி வணங்கி நின்றே 
அயிலேறும் கதிர்வேற்கை ஐயாஎன் 

அப்பாஎன் அரசே அன்பர் 
கையிலேறும் கனியேமுக் கண்ஏறு 

பெற்றஇளங் காளாய் நீலக் 
குயிலேறு மொழிக்கடவுட் குஞ்சரந்தோய் 

களிறேஎன் குருவே போற்றி.

விளையாட்டே உவந்து நாளும் 
ஆடுகின்ற பருவத்தே அடியேனுள் 

அமர்ந்தருளி அன்பால் நின்னை 
நாடுகின்ற வகைசிறிதே அளித்தீண்டு 

குருவாகி நலந்தந் துள்கிப் 
பாடுகின்ற வகைஅளித்த பரகுருவே 

போற்றிஎனப் பரவி மன்னோ.(423)

ஓடுகின்ற சிறுவர்களோ டுடன்கூடி 

விளையாட்டே உவந்து நாளும் 
ஆடுகின்ற பருவத்தே அடியேனுள் 

எழுந்தருளி அன்பால் நின்னை 
நாடுகின்ற வகைசிறிதே அளித்தின்று 

குருவாகி நலந்தந் துன்னைப் 
பாடுகின்ற பணிஅளித்த பரகுருவே 

போற்றி எனப்பரவி மன்னோ.

கடல்முழுதும் பருகிக் கந்நாள் 
நன்முறைசெய் மணக்கோலங் காட்டியருள் 

பெருமான்முன் நண்ணி நின்று 
தொன்முறைமா றாமல்அருள் சுந்தரிசேர் 

கல்யாண சுந்த ரர்முன் 
சொன்முறைசேர் சுந்தரன்தன் தோழாஎன் 

றகங்குளிர்ந்து துதித்து வாழ்த்தி.

சிரநகத்தால் வகிர்ந்து வாங்கித் 
தேன்மலர்ப்பொற் கரத்தேந்தும் காபாலி 

முன்பணிந்து திருமால் வேதன் 
வான்மகனா தியர்தம்மை வருத்தியஅந் 

தகன்செருக்கு மாளச் சூலத் 
தூன்மலர நுழைத்தேந்தும் வயிரவநிற் 

போற்றிஎன உவந்து வாழ்த்தி.

பரம்பரையை நிமலை தன்னைத் 
தலையால்மெய் யுறவணங்கி உலகமெலாம் 

அளித்தபெருந் தாயே மேருச் 
சிலையான்தன் இடத்தமர்ந்த தெள்ளமுதே 

ஆனந்தத் தேனே மானே 
மலையான்தன் ஒருமகளே வடிவுடைய 

இளங்குயிலே மயிலே போற்றி.

மடப்பிடியே மணியே வாசக் 
கான்வளர்த்த மலர்க்கோதைக் கனியேமுக் 

கனியேபைங் கரும்பே செங்கை 
மான்வளர்த்துச் சடையில்இள மதிவளர்த்த 

ஒருகிழவன் மகிழ வாய்த்த 
தேன்வளர்த்த மொழிக்குமரி கௌரிஎன 

மறைபுகழ்மா தேவி போற்றி.

குலமணியைப் போந்து போற்றி 
நாற்றிசையும் புகழ்கின்ற நாவரசைப் 

பணிந்துசிவ ஞானந் தேறித் 
தோற்றியஓர் சங்கிலியால் துடக்குண்ட 

யானைதனைத் தொழுது மாயை 
மாற்றியநம் மாணிக்க வாசகப்பொன் 

மலையடியை வணங்கி மாதோ.

முதலோரைத் தொழுது போற்றி 
விண்டுமுதல் நெருங்குதிரு வாயலிடை 

அன்பினொடு மேவி ஆங்குத் 
தண்டுவிழுந் தெனவிழுந்து பணிந்துபணிந் 

திருவிழியில் தரள மாலை 
கொண்டுநடங் கொண்டுநெறி கொண்டுமகிழ் 

கொண்டுமனங் குளிர்ந்தான் பின்னர்.

விமானத்தின் கனகச் சூழல் 
மருவலகின் மணித்திரள்மா ளிகைமண்ட 

பங்கள்முதல் வகுத்த எல்லாம் 
திருவலகிட் டணிசாந்தத் திருமெழுக்கிட் 

டன்பினொடும் திருவா யற்கண் 
ஒருவலகில் திரணமொடு புல்லாதி 

களைக்களைந்தாங் குவந்து மாதோ.

திருக்குளத்தின் புறத்தும் ஞானத் 
திறத்தர்மகிழ்ந் தேத்துகின்ற திருமாட 

வீதியினும் தெரிந்து காலின் 
உறத்தருமுட் கல்லொடுபுல் லாதிகளை 

நீக்கிநல முறுத்திப் பாசம் 
அறத்தொழுநல் அறத்தொழுகும் சிவனடியர்க் 

கேவல்பல அன்பாற் செய்து.

எம்முடைய கருத்தன் செய்ய 
திருமுடிக்கும் செங்கமலத் திருவடிக்கும் 

புனைந்திடுவான் சிறப்ப வைத்த 
மருமுடிக்கு மலர்நந்த வனத்தினையுள் 

அன்புடனே வணங்கித் தூநீர் 
உருமுடிக்கட் சுமந்துகொணர்ந் துட்குளிர 

விடுத்துவிடுத் தூட்டி மாதோ. td valign=bottom>34

லதிவகுளம் சிறந்த சாதிக் 
கோங்குவழை மயிலைநறு மல்லிகைஒண் 

தளவமலர்க் குரவம் தும்பைப் 
பாங்கறுகு கூவிளநற் பத்திரமா 

தியமிகுசற் பத்தி உள்ளத் 
தோங்குறமெய்ப் புனிதமொடும் உவந்துபறித் 

தைந்தெழுத்தும் உன்னி ஆங்கே.

முதற்பிணையல் புனித மாலை 
என்மாலை யகற்றுடையான் திருமுடிக்குச் 

சாத்துதிரு இண்டை மாலை 
கன்மாலை நெஞ்சமுறான் கழல்மாலை 

தோள்மாலை கன்னி மாலை 
மன்மாலை தார்மாலை வகைமாலை 

தொடுத்தெடுத்து வந்து மாதோ.

பூசனைசெய் வேலை தன்னில் 
ஆண்டவனுக் கணிவித்து வலம்புரிந்து 

தொழுதுதுதித் தாடிப் பாடி 
ஆண்டமரும் பரிவாரத் தேவர்முதல் 

அனைவரையும் அன்பால் ஏத்தி 
வேண்டுவிருப் புடன்பிரியா விடைகொண்டு 

புறத்தணுகி மேவி ஆங்கண்.

குருவடியும் சிந்தித் தேகி 
யாரேனும் கொலைகுறியார் எமக்குரியார் 

எனஅவர்தம் இல்லந் தோறும் 
போரேர்நெற் சோறேனும் புதுக்கஞ்சி 

யேனும்அன்றிப் புளித்த காடி 
நீரேனும் கூழேனும் கிடைத்ததுகை 

யேற்றுவந்து நின்று வாங்கி.

திடைஅணுகி அன்பி னோடும் 
தங்குருவின் அடிமுடிமண் ணுறவணங்கி 

இருகரமும் தலைமேற் கூப்பி 
எங்குருவே சிவகுருவே எழிற்குமர 

குருவேஇவ் வெளியேன் தன்பால் 
இங்குருவிற் கருணைபுரி திருவாக்கின் 

படிபிச்சை ஏற்ற தீதால்.

கடைக்கணித்தே இறைவன் கோயிற் 
கனத்தபணி புரிந்தனைநின் இளைத்தஉடல் 

ஆங்கதனைக் காட்டு கின்ற 
தினத்தவரோ டுண்ணுதிபின் பெய்துதிஈண் 

டெனஉரைப்ப இறைஞ்சி வாழ்த்திச் 
சினத்தழல்நீத் தருள்மிகுத்த திருக்கூட்டந் 

தனைவணங்கிச் சிந்தித் தேத்தி.

வினவிஅவ ரடியில் தாழ்ந்து 
மிக்கூட்டும் அன்னையினும் மிகப்பரிவின் 

அவர்க்கூட்டி மிகுந்த சேடங் 
கைக்கூட்டக் காணாதே ஆயினும்மற் 

றதுகுருவின் கழல்கள் ஏத்தி 
மெய்க்கூட்டம் விழைந்தவன்றான் மிகமகிழ்ச்சி 

யுடன்உண்டு விரைந்து மாதோ.

குருவின்அடி வணங்கி நின்றான் 
தாய்பூசித் தெதிர்நிற்கும் தனையனைப்பார்த் 

துரைப்பதுபோல் தயவால் நோக்கிப் 
பேய்பூசித் திடும்சிறிய பேதையர்போல் 

அல்லாது பெரிது மிக்கன் 
பாய்பூசித் திறைவனடி வணங்குகின்ற 

நல்லோரைப் பணிந்து வாழ்த்தி.

குணங்கள்உற அமைந்து நாளும் 
இன்புறக்கண் ணுதலான்தன் திருக்கோயில் 

பணிபுரிந்தீண் டிருக்கும் நல்லோர் 
துன்பறச்சொல் வழிஎந்த வழிஅந்த 

வழிநடந்து துகளில் கல்வி 
பொன்புரக்கும் தொழில்வணிகர் போல்பயில்க 

எனக்குரவன் புகன்றான் மன்னோ.

அணிந்துமன மலர்ந்து நாயேன் 
இம்மொழிஆ ரமுதருந்த என்னஅருந் 

தவமுன்னர் இயற்றி னேனோ 
செம்மொழிஆ ரணம்பரவும் சிவகுருவே 

எனத்துதித்துச் சினங்கொண் டோ தும் 
வெம்மொழிஒன் றில்லாத திருக்கூட்டத் 

தவர்களொடும் மேவி னானால்.

கலிமகிமைத் திறத்தில் இங்கே 
எங்கள்உல கியலின்உறு பிரமசரி 

யத்தின்நெறி என்சொல் கேனோ 
தங்கள்உப நயனவிதிச் சடங்குசெயும் 

பருவமிது தானே என்றால் 
உங்களுக்கிங் கெதுதெரியும் ஒன்பதுதொட் 

டைம்பதுமட் டுண்டென் பாரே.

மல்லாமல் எள்ளிற் பாதிச் 
செவ்வகையும் பருவமதில் இச்சடங்கின் 

விதிஒன்றும் செய்யக் காணேன் 
உவ்வகையோர் நரைத்தலைக்கு விளக்கெண்ணெய் 

கிடைத்தபரி சொத்து மேவும் 
அவ்வகையோர் தமைச்சிவனே எவ்வகையோர் 

எனக்கலியின் அறைவ தன்றே.

கென்செய்வோம் பேய்போல் பல்கால் 
வருங்குளநீர் கொண்டலம்பல் அமையாதே 

மண்ணெடுத்து வருந்தித் தேய்த்து 
இருங்கரம்ஆ சனந்தேய்ந்தோம் என்பர்சில 

மாணிகள்ஈ தென்னே என்னே 
கருங்களமா மணியேஇக் கலிகால 

மகிமை என்னால் கழறற் பாற்றோ.

செயமுடியும் அந்தோ நீரில் 
(வந்துயிர்க்கும் உயி)ர்களுக்கும் சலிப்பாமே 

முப்பொழுதும் மலிநீ ராட 
(நிந்தைஎன்ப தெ)ங்கேநாம் இங்கேவந் 

தகப்பட்டோ ம் நிலையல் தம்மோர் 
(இந்திரவில் லா)ய்ச்சொல்வம் என்பர்சில 

மாணிகள்மா தேவ என்னே.

சனியொன்றும் தானே போதும் 
சிந்தியாப் பெருஞ்சுமைவெந் தீயினிடைச் 

சமிதைகொடு செய்யுஞ் செய்கை 
புந்தியால் நினைக்கில்உளந் திடுக்கிடுவ 

தென்பர்சிலர் போத மிக்கோர் 
வந்தியார் பிட்டருந்து மாமணியே 

கலிகால மகிமை ஈதே.

ரவதியைநாம் கதறும் வெப்பம் 
(மேகம்போல்) நெய்குடித்தும் போகாதே 

என்செய்வோம் ஓவா தொத்(த) 
(தேகமெலாம்) நோகின்ற தெம்மாலே 

முடியாதீ தென்பார் சில்லோர் 
(மோகமிலா) தளித்தநுதற் கண்கரும்பே 

கலிகால முறைமை நன்றே.

முடிக்குமலர் முடித்தல் இல்லை 
இத்தனையும் அழகுசெய்யும் தாம்பூல 

தாரணமும் இல்லை அந்தோ 
எத்தனைநாள் இவையெல்லாம் இல்லாமல் 

இருப்பதுநாம் என்பார் சில்லோர் 
சித்தனையர் உளமமர்ந்த சிவக்கொழுந்தே 

இதுகலியின் சீர்மை தானே.

வேண்டிஇவண் முயல்கின் றார்க்கு 
(இருக்கன்)மான் தோலுடுக்கை எங்கேபொற் 

சரிகையுடை ஏற்கின் றார்க்கு 
(வி)ருக்கங்கோ லென்படு நெடும்பொற் 

சித்திரக்கோல் விழைகின் றோர்பால் 
(கருக்க)ணிகண் டத்தோய்இக் கலிகால 

மாணிகள்சீர் நவிலற் பாற்றோ.

சொல்லுமென இசைக்கின் றோரும் 
(வந்தமட்டு)ம் சொல்வமன்றி வாராது 

நிறுத்துமென வகுக்கின் றோரும் 
(எந்தமட்டும் நு)ழைந்ததென்றால் வால்மட்டும் 

நுழைந்ததென இசைக்கின் றோரும் 
(சிந்தைமட்டா)ம் சிவக்கொழுந்தே இக்கலியின் 

உண்டுசில சீடர்க் குள்ளே.

கிச்சைஎன்ன என்கின் றோரும் 
சொல்லறத்தில் நிற்கஇனி முடியாது 

விடுகஎனச் சொல்கின் றோரும் 
நல்லறத்தில் நல்லறமொன் றெமக்குரையும் 

சுளுவில்என நவில்கின் றோரும் 
செல்லறத்திற் சிவக்கொழுந்தே இக்கலியின் 

உண்டுசில சீடர்க் குள்ளே.

தெங்கேஅக் குருவா னோன்தான் 
(மருவினிய நற்செ)஡ல்மொழிந் திடினும்வளை 

யாதபனை மரம்போல் நிற்பார் 
(கருவின்கண்) ணேஇவர்தாம் கற்றுமுடிந் 

திட்டார்சொல் கபடம் பேசி 
(உருவதனின்) மிகச்சிறியர் போற்பழிப்பர் 

தெழிப்பர்நகைத் துலவு வாரே.

சிவனேஉட் சிரிப்புத் தோன்ற 
வேர்க்குருவோ முகக்குருவோ நம்குருவென் 

றேளனமே விரிப்பார் அன்றிப் 
பார்க்குரிய மறையோது கின்றோர்போல் 

மெணமெணப் பழிச்சொல் ஓதி 
ஊர்க்குருவி போல்கிளைப்பர் மாணிகள்இக் 

கலிகாலத் துவப்பாம் அன்றே.

இக்குருவுக் கடங்கி முன்னே 
(நிற்பதுவும் இவ) ன்பின்னே நடப்பதுவும் 

இவன்குறிப்பில் நின்று வேதம் 
(கற்பதுவும் போ) லாம்இக் கட்டையெலாம் 

விட்டுமெள்ளக் கடப்போம் என்பார் 
(பொற்பொதுவில்) நடமியற்றும் புனிதாஇம் 

மாணிகள்தம் புதுமை என்னே.

இழப்போம்என் றிரங்கி நிற்பார் 
இவ்வாறு நிகழ்கின்ற மாணிசிலர் 

நல்லோர்காண் இவ்வா றன்றி 
ஒவ்வாத கொடுஞ்சொல்லால் குருவைஎதிர்க் 

கின்றோரும் உண்டே பல்லோர் 
செவ்வாம்பல் கனிவாய்மா தேவிஒரு 

புடையாய்இத் திறந்தான் என்னே.

ரிகள்நெறிதான் புதிதே முக்கண் 
(ஐயனே இவ)ர்மீதிற் குறையொன்றும் 

இலைஇவர்கட் கறிவு சாற்றிச் 
(செய்யுமா) சிரியர்செய லுரைக்கில்பிண 

மும்நின்று சிரிக்குமிகச் சிறியர்நின்று 
(வையுமவர்) சீடரவர்க் கெழுகோடி 

மடங்கதிகம் என்ன லாமே.

சீடன்கல் லெடுத்து வஞ்சம் 
செய்கின்றான் குருஇடித்துச் சிரிக்கின்றான் 

சீடன்மிகத் தீய சொல்லால் 
வைகின்றான் குருஅவனை வலிக்கின்றான் 

சீடன்நடு வழியில் நின்று 
பெய்கின்றான் குருஓடிப் பெய்கின்றான் 

சீடன்என்னோ பிறைவேய்ந் தோனே.

சீடர்அயல் மனையை வேண்டித் 
(துன்படைவார் கு)ருத்தாம்போய்ச் சுகித்திடுவார் 

சீடர்பின் சுளித்துக் கையால் 
(முன்படுவார்) குருஅவரை மொத்திடுவார் 

சீடர்இந்த முறைமை யன்றோ 
(உன்புடையார் க)லிமகிமை கண்டாய்முக் 

கண்ணுடன்என் னுளங்கொண் டோ யே.

படுத்துறங்கி யிடுவார் சீடர் 
கருத்தடங்கண் பெண்முலைமேற் கண்வைப்பர் 

ஆசிரியர் கண்டு சீடர் 
இருந்தடங்கை வைத்திடுவார் ஆசிரியர் 

சித்திரம்பே சிடுவார் கேட்டுள் 
வருந்திவிளை யாடிடுவார் சீடர்கள்முக் 

கண்ணுடன்என் னுளங்கொண் டோ யே.

ஆசிரியர் சூழ்ந்தா ரோடு 
(வாதினையே) கொண்டதனை வாசிப்பார் 

மாணாக்கர் வஞ்சங் கொண்டு 
(காதினையே கெ)஡ண்டமணிக் கடுக்கனிட்ட 

முகமன்றிக் கருணை யன்பு(ப் 
போதினையே கெ)஡ண்டமுக மிலைஇவர்பால் 

கலியன்றே விடையூர்ந் தோயே.

அடையும்ஒளி யுடைய சடையோய் 
அருளொழுக அமுதொழுக அழகொழுக இளநிலவின் 

அளியொழுக ஒளிர்மு கத்தோய் 
அமலநிலை உறவும்உறு சமலவலை(433) அறவும்உணர் 

வருள்கருணை மிகுகு ணத்தோய் 
அடியர்வினை அகலஒரு பரமசுக நிலையருளு 

மதுகருது திருவு ளத்தோய் 
அநகசுப விபவசுக சரிதரக சிரகமந 

அதுல அதுலித பதத்தோய் 
அகிலசர அசரஅப ரிமிதமித அணுவும்அணு 

வணுவும்இவை எனஉ ரைத்தோய் 
அகிதவித விவிதபரி சயசகல விகலஜக 

வரஸரஜ தளம்இ ழைத்தோய் 
அகளமன ரமணவபி நிகடவபி நிபிடதட 

அநதிசய சுகம்அ ளித்தோய் 
அணுபக்ஷம் இதுசம்பு பக்ஷம்இது காண்கஎன் 

றன்புடன் உரைத்த பெரியோய் 
அதிக்கிராந் தத்தியல்பு திக்கிராந் தத்தியல்பின் 

அமைதிஇஃ தென்ற அறவோய் 
அதிகார போகஇல யங்கள்இரு வகைஇயல் 

அறிந்திட உணர்த்தும் உணர்வோய் 
அருவம்இஃ துருவம்இஃ தருவுருவம் இஃதென 

அறைந்தறி வுறுத்தும் அறிவோய் 
அபேதசம் வேதந சுயஞ்சத்தி இயல்எலாம் 

அலைவற விரித்த புகழோய் 
அநநிய பரிக்கிரக சத்திவிளை வெல்லாம்கை 

ஆமலகம் எனஇ சைத்தோய் 
அத்துவா நெறிஆறும் ஒத்துவா னெறியா 

றடைந்திடுக என்ற பரிசோய் 
அவுத்திரியின் உத்தரம் உனக்கிசைவு றுத்துதும் 

அமர்ந்திடுக என்ற இனியோய்

பரதயுக சரண புரண 
பரம்பர சிதம்பர திகம்பர நிரந்தர 

பரந்தர விளங்கு பரம 
பகடபட தடவிகட கரடகட கரியுரிகொள் 

பகவ அரகர என்னவே 
பவன்தகு சிவன்தனை உவந்தனை சுவந்தனை 

பகர்ந்திடுக என்ற அமுதே 
பகர்பர உகரபர மகரகுண குணிகள்உறு 

பரிசறிய உரைசெய் அரசே 
பயன்தரு வயிந்துவ துவந்திகழ் சிவம்புகல் 

பதம்தெளிய அருள்செய் இறையே 
பதசிகர வகரநெறி அகரநக ரமகரஉ 

பயஅபய நிலைசொல் மலையே 
பவந்தெறு நவந்தரு குவம்பரி பவம்பொடி 

படும்படி எனும் புனிதமே 
பதியுதவு பதிதனது பரிசும்அஃ தடையும்ஒரு 

பசுஇயலும் அருள்செய் பொருளே 
பந்தநிலை அந்தநிலை இந்தநிலை என்றுபர 

பந்தமொழி தந்த மணியே 
படியும்இடர் வடியும்இருள் விடியுமணி மொழிமறைகள் 

படியும்என நொடிம ருந்தே 
பஞ்சமல கஞ்சுகமும் எஞ்சும்வகை பஞ்சம்இலை 

பஞ்சமகம் என்ற நிதியே 
பதிதநெறி விடுகஒரு பதிதனெறி தொடுகஒளி 

படரும்வகை எனும்என் உறவே 

பங்கம்அற அங்குமுள இங்குமுள எங்குமுள 

பண்டைவெளி என்ற ஒளியே 
பலிதஅநு சிதஉசித யுகளஇக பரம்இரவு 

பகல்என விளம்பு வளமே 

பன்னிலையும் முன்னிலையும் நின்னிலையும் என்னிலை

படிந்துவிடு கென்ற நன்றே

சிவம்அது வெனும் செல்வமே 

சிவசா தனம்பெறார் பவசா தனம்பெறுவர் 

தெளிகஎனும் அளிகொள் குருவே 
திருநீறு காண்நினது கருநீறு காணுவது 

தேர்ந்துணர்க என்ற தெளிவே 

சிவமேவு சமயம்அது தவமேவு சமயம்இது 

சித்தம்என ஓது முதலே 
சிவனடியை வாழ்த்தாத வாய்ஊத்தை வாய்கொடிய 

செவ்வாய் எனச்சொல் நிறைவே(434) 
சிவமான்மி யம்புகாக் காதுகா தென்னும் 

தெலுங்கமொழி என்ற ஒன்றே 
சிவனடி வணங்காத தலைசிதலை அவன்விழாத் 

தெரிசியாக் கண்கள் புண்கள் 
சிவனைநினை யாச்சிந்தை நிந்தையாம் இதுநமது 

சித்தாந்தம் என்ற திருவே 
திகழ்பரம னடவும்விடை மனையினமும் அவன்முனோர் 

செறிகமரின் அமுதுண்ட நாள் 
சேர்வுற விடேல்என்ற ஒருமரக் கறியும்(435) அச் 

சிவபிரான் விடய மாகத் 
திருவாத வூரடிகள் திருவாய் மலர்ந்தருள் 

திருக்கோவை யார்செய் கையுஞ் 
செப்புகஎ னக்கடாஅய் நின்றவர்க் கிறைமொழி 

தெரிக்கும் சிறப்பு வாய்ந்தே 
சீரைந் தெழுத்தினால் இலகுநக ரின்கண்ஓர் 

திருவைந் தெழுத்தின் ஓங்கும் 
தேசிகத்(436) தண்ணமுத வான்கடல் படிந்தருள் 

தெள்ளமுதம் உண்டு தேக்கிச் 
செறிபவக் கோடையற அருண்மழை பொழிந்தொளி 

சிறந்தோங்கு சீர்க் கொண்டலே 
செய்யதாண் டவராய தூயவாழ் வேநினது 

திருவடிக் கன்பு கொண்டே

தானும்அறி யேன் துன்பினைத் 
தலிதஞ்செ யேன்மங்கு லங்கொண்டு நகபதந் 

தன்னிற் பருத்து வினையைத் 
தாங்குசும் மாடாயி னேன்நவ விராகமுதல் 

சாற்றுசும் மாடு மட்டுந் 
தங்குமொழி முதலைஉடை யேன்முதற் கயலில் 

தயங்குமொரு நாமம் உடையேன் 
தகுமுறைக் கடைமூன்றி னுஞ்சுவசி யுற்றிலேன் 

சதுரிலேன் பஞ்ச நயவேன் 
சட்டியில் இரண்டின்ஒன் றேய்ந்திலேன் ஒன்றுபோற் 

றானுழைத் துழலு கின்றேன் 
தண்டன் ஆயிரமிட் டுரைக்கும்விண் ணப்பமது 

தான்என்னை யெனில் உன்னடியார் 
சைவயோ கஞ்செய்வர் யானுமொரு கால்போன 

சைவ யோகஞ் செய்குவேன் 
தட்டுறா ஞானம்உடை யார்நினது தொண்டர்யான் 

தானும்அது சுட்ட உடையேன் 
சாந்தநெஞ் சுடையர்நின தன்பர்யான் மணம்வீசு 

சாந்தநெஞ் சதுவும் உடையேன் 
சகசநிய மம்பெறுவர் நின்அடியர் அடிமையும் 

சகச நியமம் பெற்றுளேன் 
தனிவீடு விழைவர்நின் அன்பர்யான் பலகூட 

சாலையுள வீடு விழைவேன் 
சார்புலக் கள்வர்வரின் அஞ்சுவர்நின் அடியர்யான் 

தனிவரினும் மிக அஞ்சுவேன் 
தாழ்பொறி அடக்குவர்நின் அன்பர்யான் உயர்பொறிகள் 

தமைஅகம் அடக்க வல்லேன் 
தமியனேன் தன்னைநீ கைவிடேல் விடினும்நின் 

தன்னைநான் விடுவ னல்லேன் 
தகுவழக் கிட்டெனினும் நின்பால் எனக்குமொரு 

சார்புறச் செய்கு வேனே.

- பெரியாரைப் பிழையாமை 2 (162)

வருந்துக் கனவினுஞ் சோறறி யானை மணத்தி ... 
விருந்துக் கழைப்பது போலேநின் பொற்பத ... 
மருந்துக்கு மெய்சொல வாராத வென்றனை ... 
தருந்துக்க ஊழ்விட மாட்டாது தாண்டவ ...

- இளமை நிலையாமை 1 (11)

றுயிரெலாம் உணர்ந்துவீ டடைவான் 
அலகுறா மடற்கண் எழுதுறா எழுத்தின் 

அமைவித்த அருட்பெருங் கடலே 
இலகுசீர்க் கூடன் மடாலயத் தமர்ந்த 

எழிற்றிரு ஞானசம் பந்தத் 
திலகசற் குருவின் அருள்பெறும் பொருளே 

சிதம்பர மாதபோ நிதியே.

திருத்திஎம் போன்றவர் தமக்கும் 
இதம்பெறும் அழியாப் பதம்பெற அளித்த 

இன்பமே என்தனி அன்பே 
கதம்பெறு மதங்கள் அதம்பெறப் புரிந்த 

கவுணியற் கினியஉட் களிப்பே 
சிதம்பெறு ஞானா முதம்தரு மதுரைச் 

சிதம்பர மாதபோ நிதியே.

தடைமல மசத்திவற் றிடைநீ 
இத்திறை அபர நோக்கலை பரநோக் 

கெய்துதி இறைநிறை வுறைவாய் 
புத்திஈ தெனஎன் புத்தியைத் திருத்தும் 

போதசின் மயஒளி மணியே 
சித்திஎண் வகையும் பெறத்தரு மதுரைச் 

சிதம்பர மாதபோ நிதியே.

வகுப்பது சிவத்தொடு மருவிக் 
குறைநிறை வகலக் கூடுதல் இதனைக் 

குறிப்பறக் குறியெனக் குறிக்கக் 
கறைமிடற் றொளித்துச் சடைமுடி யோடும் 

காட்சிதந் தருள்செழுங் கதிரே 
சிறைமலம் அகற்றி அருள்தரு மதுரைச் 

சிதம்பர மாதபோ நிதியே.

ஒன்றெனக் குறித்தலும் ஒழித்தே 
நின்றனை யெனில்நீ நின்றனை அறிதி 

நெறியிதென் றுணர்த்திய நிறைவே 
மன்றிலா னந்த வாரிவா யமுதம் 

வாரியுண் டெழுஞ்செழு முகிலே 
தென்றிசைக் கணிகொண் டோ ங்கிய மதுரைச் 

சிதம்பர மாதபோ நிதியே.