साम्बो नः कुलदैवतं पशुपते साम्ब त्वदीया वयं 
साम्ब स्तौमि सुरासुरोरग गणाः साम्बेन सन्तारिताः । 
साम्बायास्तु नमो मया विरचितं साम्बात्परं नो भजे 
साम्बस्य अनुचरोऽस्म्यहं मम रतिः साम्बे परब्रह्मणि ॥ १ ॥ 

विष्ण्वाद्याश्च पुरलयं सुरगणाः जेतुं न शक्तास्स्वयं 
यं शंभुं प्रणता वयंतु पशवोऽस्माकं त्वमेवेश्वरः । 
तेनास्मिन्शरणागतान्पशुपते पाहीत्यवोचं द्रुतं 
तस्मिन्मे हृदयं सुखेन रमतां साम्बे परब्रह्मणि ॥ २ ॥ 

यस्येषुः कमलेक्षणः पशुपतेरब्जोद्भवस्सारथि 
स्य ज्याफणिनासिनोरथपदे यस्येन्दुसूर्यावुभौ । 
मेरुर्यस्य शरासनं रथवरो भूमिस्तु यस्याभवत् 
तस्मिन्मे हृदयं सुखेन रमतां साम्बे परब्रह्मणि ॥ ३ ॥

यद्भक्तो मृगुरिन्दिरापतिमहो शापस्थ लक्ष्यं भृशं 
कृत्वा स्वां दयितां मृतां स्वमनुभिश्शैवैरयुङ्तासुभिः । 
यं ताराधिपचूडमागमशिरो विश्वाधिकं गायते 
तस्मिन्मे हृदयं सुखेन रमताः साम्बे परब्रह्मणि ॥ ४ ॥

गोविन्दादधिकं न दैवतमिति प्रोचार्य हस्तावुभौ 
उद्धृत्याथ शिवस्य सन्निधिगतो व्यासो मुनीनां पुरः । 
यस्यस्तम्भिवपाणिरानतिकृता नन्दीश्वरेणाऽभवत् 
तस्मिन्मे हृदयं सुखेन रमतां साम्बे पराब्रह्मणि ॥ ५ ॥

विष्णुस्थावरजङ्गमात्मकजगत्स्वामी विरिश्चाधिको 
यद्भकेन सहासुरेश्वररिपुर्युद्धं दधीचेन सः ।'
कृत्वा शीघ्रमहो द्विजादपजयं तस्माद्द्वतोभूभृशं 
तस्मिन्मे हृदयं सुखेन रमता साम्बे परब्रह्मणि ॥ ६ ॥ 

कादीनाञ्च भयंकरः स्वमहसा व कृत्यैर्भृशं 
 कोपान्धो जितदानवो नरहरिर्यस्यांशभूतेन सः । 
लोकेशश्शरमेण शिक्षितमदोभूल्लीलयाऽर्धक्षणात् 
 तस्मिन्मे हृदयं सुखेन रमतां साम्बे परब्रह्मणि ॥ ७ ॥ 

विष्वक्सेनमपीन्दिरापतिसमं तं रक्तमिक्षाच्छलात् 
संहत्याथ सभैरवश्शाशिधरो यस्यांशभूतो जटी | 
ब्रह्मायामरशिक्षकस्य बलिनो विष्णोर्मदञ्चारत 
तस्मिन्ये हृदयं सुखेन रमतां साम्बे परब्रह्मणि ॥ ८ ॥ 

येनापादितमङ्गजाङ्गमसितं दिव्याङ्गरागैस्समं 
येनस्वीकृतमब्जसंभवशिरस्सौवर्णपात्रैस्समम् । 
येनाङ्गीकृतमच्युतस्यनयनं पूजारविन्दैस्समम् 
 तस्मिन्मे हृदयं सुखेन रमतां साम्बे परब्रह्मणि ॥ ९ ॥ 

विष्णुब्रह्मसुराधिपप्रभृतयस्सर्वेपि देवा भृशं 
संमृताजलघेर्विषात्परिभव प्राप्तायमेत्येश्वरं । 
खखस्थाननियोजिता गतशुचः स्वस्था बभूवुढा : 
तस्मिन्मे हृदयं सुस्बेन रमतां साम्बे परब्रह्मणि ।। १० ।।

यस्त्रिगुणान्विातमधुमिच्छ्रलायुधेभ्यरिशवो 
दत्वैतानथ तान् गृहीतुमनयोश्शक्त्या पुनहींनयोः । 
ताभ्यां साकमहो गुणत्रयभृते रुद्राय साम्यं ददौ 
तस्मिन्मे हृदयं सुखेन रमतां साम्बे परब्रह्मणि ॥ ११ ॥