श्रेयांसि संदिशति कन्दलयत्यमन्द
मानन्दमस्य दलयत्यघबृन्दमात ।
धूनोति किकरयति द्रुहिणादिकांश्च
मातस्तवैष उदयो हि दये पुरारेंः ॥ १ ॥

कल्याणि शलतनयाकमनानुकम्पे 
त्वं यत्रयत्र वितनोषि पदार्पणानि । 
प्रांगेव पद्मजवलोन्मथनादिलक्ष्म्यः 
प्रादुर्भवन्त्यवहिताः खलु तत्रतत्र ॥ २ ॥

मन्दस्मितं मदनसुन्दरमिन्दुरेखा 
सनद्धशेखरमुमा सखमुद्द्दन्ती । 
दिव्यं वपुः किमपि डक्पथगानघानां
मातमुढं हि तनुषे महतीं ढये त्वम्  ॥ ३ ॥

दिव्यं वपुस्तदनुसदद्धतः पुरारेः 
कांधणाजगति केचन निर्विशन्ति । 
आख्यामृतोर्मिरसिकास्त्वपरे ऽभिनन्द 
न्त्यस्ताधयः शिवदयेऽम्ब तवावलम्चात् ॥ ४ ॥

आखण्डलोऽयमिति कश्चिदखण्डितश्री 
वित्तेश्वरोऽयमिति विश्रुतवैभवोऽन्यः । 
धातेति कोऽपि जगतां जनकस्तवामी 
कल्याण्युमेशकरुणे परिणामभेदाः ॥ ५ ॥

ईशो हरः स जगतां ननु तस्यं च त्व 
मीशा परातिविनिराकृतिराकृतिस्ते । 
तन्माम कार्तिहरणं करुणे न चेत्त्वं 
धत्से कथं कथय देवि तवात्मलाभः ॥ ६ ॥

दाक्षायणीसहचरे गरलप्रहेण 
दत्ताभये विरचितेऽम्ब दये भवत्या । 
अश्वद्विपातिर मरेशितुरच्युतस्य
श्रीकान्तता दिविषदाममृताशिता च ॥ ७ ॥

क्रूरेण हन्त गरलेन गलेऽनलेन 
फाले शिरस्यपि तरङ्गवतीझरेण । 
क्रान्तं त्वदध्वगतमातनुषे दये स्वा 
धीनेश्वरा भवसि कः किमिहाभिधत्ताम् ॥ ८ ॥

काचित्त्वदीयकणिका मणिकाञ्चनाद्यै
रथैर्धिनोत्यमुमिहारुचिहेतुरन्या । 
उल्लासयत्युडुपतिश्रितमौलिसोम्नि 
त्वद्धानि ते हि करुणे सरणिर्विचित्रा ॥ ९ ॥

भोषामहद्भयगिरोऽतिभयंकरत्वं 
यस्याहुरुत्र इति'भीम इति प्रथा च । 
क्षिस्वेव दासयसि देवि दवे तमेनं 
हा जिह्वयतदभिधास्टशि पुलकसेऽपि ॥ १० ॥
 

नान्यो मदस्त्यगतिकोऽगतिकस्तव स्वं 
शंभोर्दथेऽषपिशुना मयि शवदास्ते । 
सर्वज्ञता विदधतीं तव दुर्लभं मां
सज्जस्व मा जननि मूरपदे तू निःस्वा ॥ ११ ॥

स्वाघीनितेन्दुमकुटासि समर्थितोप
मन्युप्रभूत्यभिमता जगति श्रुतासि । 
आयुष्मती जननि मन्तुभिरेव चासि 
हा इन्त मां न करुणे कथमभ्युपैषि ॥ १२ ॥

शंभो त्वमेव शरणं मम चन्द्रचूडे 
त्याद्या गिरस्तदुचितस्थितिहानितो नः । 
सत्येतरा अपि विभुर्भजनाय यद्य 
गृ॒ह्णाति तद्धि करुणे चरितं भवत्याः ॥ १३ ॥

यदेशः कुप्येन्मे दुरितबिसरैर्दैन्यधुरया 
तदा मे हूताविर्भवतु भवती तस्य च पुरः । 
मदीयांहः संहत्यपलपनरंहः प्रथयति 
त्वदाविर्भावेऽसावलमिह दये कि कलयितुम् ॥ १४ ॥

महेशे संक्रुद्धे मदघविदि मह्यं श्रितजन - 
श्रमाक्षान्त्री देवि त्वमयि सहसाविर्भव दये । 
मदीयांहः संहत्यपलपनरंहः प्रथयति 
त्वदाविर्भावेऽसावलमिह दये कि कलयितुम् ॥ १५ ॥

त्वया भाव्यं मातर्मयि शशिकलोतंसकरुणे 
प्रणम्य त्वां याचे कति कति भवत्या न हि भृताः । 
जगत्येको वर्ने क्वचिदपि गति कांचिदपि न 
न्वपश्य नैवेदं सहशमगतीनां तव गतेः ॥ १६ ॥

तवाध्वन्या धन्यास्तव हि भवनादन्तकरियों 
र्यदेण्वेकेनैन शिरसि धनुषा घातमदयम् । 
तथान्येन ग्राणां किरणमपरेणासिलतया 
दयेऽनैषीन्मूर्धप्रविदलनमप्यम्ब भवती ॥ १७ ॥

प्रियोऽर्थोऽयं शंभो : प्रसदनविधेयाधिगम इं 
त्यथ द्वेष्योऽयं तत्प्रसदनविधेयक्ष तिरिति । 
परोऽयं तंत्रायोदय इति च तद्धीकृदखिलं 
न मे तद्धीमैवं मयि विमुखता ते शिवदये ॥ १८ ॥

क्षिपन्कामिन्याविष्यनवधि मिथोवैशसधुरा 
दुरापेज्वेष्वक्षप्रकरम घिबालेयवदनम् । 
मधुस्यन्दि द्राक्षाफलकुलमिवायुर्वितथ्य 
न्कियत्कालं सींदान्ययि मयि कदा स्याः शिवदये ॥ १९ ॥

कदा गौरीनेत्राञ्चलसमुदितानङ्गचकिता 
न्कटाक्षांस्तांस्तच्च स्मितमधरबिम्बे कृतपदम् । 
मुखं शंभोस्त चोन्मुदितशरदिन्दुप्रियसख 
पुरस्तादादध्याः पुरभिदनुकम्पे जननि मे ॥ २० ॥

असावर्थः श्रेयानयमितर इत्यच्छमतिदाः 
प्रजानां शर्माप्तावसुखविरहे च प्रतिभुवः । 
विभान्ति श्वासा यद्विधुशकलमौलेभगवत 
स्तदेतत्कल्याण्यास्तव विलसितं किं न करुणे ॥ २१ ॥

स्मराराते शंभो पुरहर शिवोमाधव हरे 
मुरारे गोविन्दामरवर मुकुन्देत्यविरतैः । 
शिवाख्यापीयूषोर्मिभिरयि दये मां कबलितं 
कदा वो कुर्वीरंस्तव गुणझरा मज्जितहराः ॥ २२ ॥

समुन्मींलज्ज्वाला ज्वलनकलितस्यान्तिकगतो 
यथा तद्वद्दाराद्यभिरतिहतस्यान्तिकगतः । 
असावीष्टे नोज्जीवितुमहह का तस्य तु कथा 
किमन्यज्जींवा तुस्त्वमसि जगतोऽस्येशकरुणे ॥ २३ ॥

मयीशानं वामाशयमतितरां मज्जयतु ते 
कदा पूरः स्वैरं कबलिततटो देवि करुणे । 
तथा द्रागुत्कर्षन्विघटितविघातव्यतिकरः 
कदेशप्रेमाख्ये महति च पदे स्थापयतु माम् ॥ २४ ॥

प्रियो द्वेष्योऽप्यधस्तुदति मम बुद्धि तदितरे - 
ऽप्यमी स्वैरं निघ्नन्त्यहह गिरेिशालिङ्गनमुखे । 
प्रसक्ति : का वा स्याद्भगवति नमस्तेऽर्हसि न मा. 
मियहूरीकर्तु गिरिशकरुणेऽनन्यशरणम् ॥ २५ ॥

दये शंभोस्तद्भक्त्यमृतलहरीं तावकझराः 
कदेहो पानेष्यन्त्यलमपनयन्तः प्रतिहतः । 
तथा चात्मा मेऽसावतिशिशिरितो हास्यति कदा 
मनोजायुन्मो रुद्ग्रहनदहनोत्थं परिभवम् ॥ २६ ॥
 

महेशस्य प्रज्ञासमुचितविधानक्षमतया 
ममाप्येनोराशेरपि समवमर्श सति न मे | 
समाश्वासस्याशा निजलहरिभिस्तं ननु विभुं 
वितन्वाना ममं विहरसि यदि त्वं न करुणे ॥ २७ ॥

दशायामेतस्यामपि शिवदये ते विमुखता
मयीत्थं चेन्मनो महति विपदब्धावहमसौ । 
अकीर्त्यब्धौ ममा स्वमपि मम यत्किंचन भव- 
त्वपि खोद्धारे वा भवतु भवती प्रोद्यमवती ॥ २८ ॥

कमलभवपद वा कैंटभारिश्रियं वा 
मदनभिदनुकम्पे मड्क्षु दातुं क्षमा त्वम् । 
किमु न दिशसि वीतक्लेशिकामासिका मे 
कथन शिवशिवेत्याख्यानधारैकतानाम् ॥ २९ ॥

हितम हितमवैतु वर्तितुं चानुरूपं 
न पुनरलमबोधानीशताभ्यां हतोऽहम् । 
प्रमथपतिदयेऽये पालयेस्त्वं कथं मां 
कथमिव न च ते स्यात्ख्यातिभो न जाने ॥ ३० ॥

तव भवति निवासस्तारकाधीशमौलिः 
सच मदघभवोग्रामर्वपय कुळात्मा । 
समय तमनुकम्पे लद्रसौघाबसेकै 
मम तदलमयित्वं नावने मेऽर्थनोया ॥ ३१ ॥

अभिलपतु शिवाख्यामाहरेत्यादिदम्भा 
दपि सकृदयमेत्तस्याखिलार्ति हरिष्ये । 
इति सततविनिद्रामिन्दुमौलेर्दये य 
द्यहमिव न जडः कोऽनन्यधीर्नाश्रयेत्त्वाम् ॥ ३२ ॥

चरति समनुरुन्धन्प्रेरणाधोरणीं ते
ऽ निलगतिमिव तूंलो होष दोषं कुतोऽस्मिन् । 
गणयसि परतन्त्रे मन्त्रियोगादव द्रा 
गमुमिति करुणे तं त्वादिशेशं मदर्थे || ३३ ॥

मदघविततिरन्तःसत्त्वमाविश्य शंभोः 
प्रविघटयति योगं तस्य ते चानुकम्पे । 
उदपि निरुपमा महैन्यसंपत्तिरेषा 
प्रतिभवति पुनर्वा निर्भराश्लेषसंधौ ॥ ३४ ॥
 

दलयतु दिगिभौघो दन्तकाण्डैः कठोरै- 
दहतु दहनमाला दारयत्वस्त्रजालम् । 
अपि धुरि परिवृण्वन्त्वव्धयो नैनमातिः 
स्पृशति शिवदये यः स्पृश्यते तेऽनिलेन ॥ ३५ ॥

अधिजटमसुरारात्यापगा क्वापि लीना
मनस्त्रिज विनिहन्तुर्मज्जितोऽयं झरैस्ते । 
कबलयति निमङ्क्तुः सा श्रमं त्वं त्वमङ्क्तुः 
कथमिव न दये ते स्वर्धुनीतो विशेषः || ३६ ||

प्रभवति न हि दातुं भद्रमीशो विना त्वा 
मलमपि तददातुं नाम्ञ सत्यां भवत्याम् । 
वितरति च शुचं त्वद्विप्रकर्षे सतीशः
कथयितुमनुकम्पे कस्तवालं. प्रभावम् ॥ ३७ ॥


मदनशतमनोज्ञं मञ्जुहासाननाब्जं 
शरदुडुपतिगौरं साम्बमर्धेन्दुचूडम् | 
द्रविणमयि मदीय दृक्पथे धत्व मे त 
तव खलु वशवतीत्यर्थयेऽहं दये त्वाम् ॥ ३८ ॥

त्वमसि मदवनार्थ नार्थनीया दये य 
स्तव भवति निवासो दुःसहं तस्य शंभोः । 
प्रशमय तममर्षोष्मातिरेकं भ्रमाग : 
प्रभवमयि भवत्या निशरैस्तन्ममालम् ॥ ३९ ॥
 

पशुरिव परिभूतोरश्नुवानोऽपि शश्व- 
द्विषयविसरमेतं हातुमप्यप्रगल्भः । 
विष इव विमुखस्ते वेश्मनोशे तथाहं
कथमिव करुणेऽङ्गीकारपात्रं तवाहम् ॥ ४० ॥

अवितरि पुरहन्तर्यस्य सर्वस्य जन्तो 
मम गतिरबलाद्या नन्वमी सोऽहमेषाम् । 
इति कुमतिहतस्तं चिन्तये हन्त नेश 
स तु कथमनुकम्पे स्यान्मयि त्वद्विषेयः ॥ ४१ ॥

विसृमरदहनाचिर्विप्लुतोऽह्नाय शीतं 
जलमिव करुणे संत्यक्तसर्वः कदाहम् ।
तव पदमुहुराडुत्तंसमानन्दसिन्धुं 
श्रमहरमवगाहे दत्तहस्तो भवत्या ॥ ४२ ॥

मकुटगविधुनि त्वन्मन्दिरे स्थित्यलाभः
स्थितिरियमितरव्यासङ्गदावानले च । 
फलमहह दयेऽदः कस्य पापस्य वा द्रा- 
तन्दिद मुदसनीयं दौःस्थ्यमम्ब त्वया मे ॥ ४३ ॥

तनुकरणकदम्बं दक्षमेवं मनस्त्व 
द्ब्रहचणमनुकम्पे नन्वदाः शंकराख्ये । 
प्रदिशसि मम किं न त्यन्निवेशे प्रवेश 
प्रददति भुवने किं प्राणशून्याय कन्याम् ॥ ४४ ॥

सगरलमधिकण्ठं सानलं फालदेशे 
सदनमहिपरीतं सवतस्तेऽनुकम्पे |
तदिदमुपगता ये तानिमांस्तन्वती त्वं
विहरसि जितमृत्यून्वीक्षितानप्यमीभिः ॥ ४५ ॥

न वितर पदमैन्द्रं न श्रियं वैधसीं वा 
श्रितभुजगकुलेऽपि क्ष्वेलखेलगलेऽपि ।
मम घटय दये त्वन्मन्दिरे संप्रवेशं
विगलितविविधव्यासङ्गमेतन्ममालम् ॥ ४६ ॥

तव समुदयरोधं तत्परोऽसौ विधत्ते 
स्वकचरितमहिम्ना खात्मघाती तमेनम् । 
भगवति ननु भर्तु भ्राम्यसीश नुकम्पे 
तव परहितनिष्ठा तादृशी स्तौतु कस्त्वाम् ॥ ४७ ॥

कियदिव विमुखत्वं चित्सुखात्मभ्युमेशे 
रतिरपि कियती मेऽन्यत्र धिष्मां ममास्यं ।
असदपि न दये त्वं हास्यसि त्राणमद्धा 
तव क इह निरोद्धा दासयन्त्यास्तमीशम् ॥ ४८ ॥

अश्रुदूमगदूदवा -
गविरल पुल काढ्या भवे भक्तया । 
कति न रमन्ते मां शिव- 
करुणे कुरु तदनुगं ममैतदलम् ॥ ४९ ॥

करुणे तरुणेन्दुधर -
स्त्वद्वशवतीति तव निशम्य यशः । 
तस्मावलम्बमीहे 
तबूटने प्रतिभुषा त्वया भाव्यम् ॥ ५० ॥

जनिमृतिदहनाचिः शान्तिदिव्यामृतौघे 
जननि शशिविभूषे त्यगृहे संप्रवेशम् । 
विघटयदनुकम्पे विघ्नवृन्दं विभिन्द 
न्मयि पततु कदा त्वन्निर्झरः श्रान्तिहारी ॥ ५१ ॥

त्वमभिज्ञशिखामणौ महेशे 
भजवत्यकुशमन्तुसंततीनाम् । 
यदपह्नुतिपण्डिता दये त 
निरवयं तव वेभि साहसिक्यम् ॥ ५२ ॥

करुणे कथये किमाज्ञया ते 
धनुधावत्यहह स्मरन्ति ये तान् । 
मकुटव्य तिष मिचन्द्ररेखं 
मदनध्वंसि मदीयभागधेयम् ॥ ५३ ॥

हरिणार्मकमानने तरक्षों 
रिव कान्तादिमुखे भयानके माम् । 
विनिपात्य शिवो विलोकमानः 
करुणे किं न कदर्थ्यते भवत्या ॥ ५४ ॥

करुणे तरुणेन्दुधारिणो म 
करणे शंस तवाम्ब को विलम्बः । 
गणितोऽयमहं किलाखिलाङ्गि 
ष्वयि किं तेषु न मामलेखयस्त्वम् ॥ ५५ ॥

अघवानिति मय्यसंगृहीते 
सकलाघापहजातुनामवादः । 
अपि दोनजनावितेति कीर्यो 
रवसादं करुणेऽभिषेहि शंभोः ॥ ५६ ॥

मम शंभुदये त्वदर्हताया 
महमन्यन्न विलोकयाम्युपायम् । 
मम चोदितयार्तिभिस्त्वयैव 
श्रयणीया तदुपायता ब्रुवे किम् ॥ ५७ ॥

पुरभित्करुणे पुरन्दराद्यै 
स्त्वमुपास्या सुलभा न नस्तथापि । 
प्रचकास्ति परातिदुर्लभत्व 
त्पददर्शी ननु दीनताश्रयो नः ॥ ५८ ॥

भवतीशदये पयोदमाला 
भवतीत्रानलशान्तिदाश्रितेषु । 
तमसामवसादिकाः शिवेक्षा- 
तटितश्चित्रमचञ्चलाः प्रसूते ॥ ५९ ॥

करुणे शिवचन्द्रचन्द्रिकासौ
भवती सन्मणिसौधसंसदीव | 
प्रसृतापि मयीह तुच्छकुडये
तिमिरं लुम्पतु तावता क्षतिः का ॥ ६० ॥

कुतुकपरवशैरुमा कटाक्षैः 
कुवलयभाजि नवोडुपावतंसे । 
जननि तव झरे निमममस्त 
ज्वरभरमारचयेर्दये कदा माम् ॥ ६१ ॥

बत सहविहरहरस्मितानां 
परिचरणाधिकृता रविन्दभासाम् । 
भगवति करुणे त्वयेरितानां 
पथि किमसान्यहमीशत्रोक्षितानाम् ॥ ६२ ||

सर्वज्ञत्वादिगुणाः
स्वात्मत्राणैकलम्पटा बहवः ।
शर्वस्य शंकराख्या-
निर्वहणं तदये त्वदायत्तम् ॥ ६३ ॥

श्रीकण्ठाय क्ष्वेलं 
रोचितवत्या दये ननु भवत्या 
मामकमन्तुकदम्बे
केवलमम्बेह वद विलम्बः  कः ॥ ६४ ॥

शिव इति तद्भक्तिरिति 
स्मृतिरस्य च सेति सार्तिहन्त्रीति । 
इयदवगमय्य शेषे 
विरतिरियं शिवदये न ते सहशी ॥ ६५ ।।

अब्जनयितुमच्युतयितु- 
मपि शिवयितुमलमुमेशकरुणे त्वम् । 
अलमसि शिवरसिकाना- 
मक्षिपथे किं न मां प्रवर्तयितुम् ॥ ६६ ॥

विजयस्व सिध्यतात्तव 
विधुशेख रविप्रलम्भनैपुण्यम् । 
मन्मन्तुभिरुन्मिषतु च 
मातः करुणे पिचण्डिलत्वं ते ॥ ६७ ॥

करुणे यदि मन्मन्तून 
कबलयसि न विप्रलब्धगिरिशा त्वम् । 
का मम गतिस्तवापि च
का गतिरागमिरेव जीवन्थ्याः ॥ ६८ ॥

करुणे त्वदध्वगानां 
कामाया य द्विषस्तदुन्मथने । 
गिरिशं त्वयेरयन्त्या 
कृतोऽस्य भीमोग्रनामसंसर्गः ॥ ६९ ॥

शर्वं प्रति मन्मन्तुषु 
सर्वज्ञतया निवेद्यमानेषु । 
आधूय ताममुं डढ-
मालिङ्गय दये नयाशु परवशताम् ॥ ७० ॥

अहह गिरिशैकताना 
मभिलषितस्थितिमनातवति मयि ताम् । 
आर्तिषु मज्जति वर्तितु 
मर्हसि न स्तब्धमेवमशद ये ॥ ७१ ॥

नागांसि यन्महान्त्यपि 
गण्यन्ते गुणकणो बहु क्रियते । 
गिरिशेन तदनुगैरपि
तगिरिशे त्वन्निवेशतः करुणे ॥ ७२ ॥

मतिबागपदेऽनन्ते 
महेश्वरे मनननमनपूजामिः । 
आगोभिरभावि गुणै 
रनुकम्पे तस्य तव परिष्वङ्गात् ॥ ७३ ॥

अवरुन्धत्या करुणे 
हरं त्वया तस्य मामकस्वान्तम् । 
गेहूं क्रियतामय मे 
साहंक्रियताज्वरं जिहर्षिसि चेत् ॥ ७४ ||

कामारिणाऽनिविष्टे
कामादिभिरशरणस्त्वहं करुणे । 
ताब्ये किल कि न त्वं 
तज्ज्ञपयसि तच किं न वारयसि ॥ ७५ ॥

अन्तकहरं पदं तव 
हन्त दये घ्रातुमप्यनई माम् । 
अकरोहुविधिरस्तु त 
दपनयने तव विलम्बनं नार्हम् ॥ ७६ ॥

दृष्टे मया त्वदोकसि 
शानया सर्वमङ्गलाष्टे ।
करुणे का तब हानिः 
कतिकति तद्दर्शिनस्त्वया न कृताः ॥ ७७ ॥

दुग्धार्थिनो मुनिशिशो 
दुग्धाम्बुनिधिर्वशं नीतः । 
जलघिरपरस्य हस्ते 
जलकणतां शिवदये न तेऽस्ति भरः ॥ ७८ ।।

अवतंसितेन्दुकन्दल 
माज्नावशवर्तिपवनतपनादिमू ।
कलये दये तव शरं 
कर्मपरब्रह्मगन्धिनिःश्वांसम् ॥ ७९ ॥

करुणेऽङ्गीकुर्या मां 
कदाम्ब तमुमासखं चिदाकारम् । 
ग्रलहस्तितविषयान्तर 
मासीन मन्मतौ कदा कुर्याः ॥ ८० ॥

भयविरहमन्तकात्त्वं 
प्रदिश परस्येव न मम किंतु भयम् । 
येन शिवेऽभिरतः स्यां 
शिवानुकम्पे प्रसीद तदलं मे ॥ ८१ ॥

गौरीस स्खमुडुगौरं 
कंदर्पसहस्रसुन्दराकारम् । 
नीलग्रीवमुदारं 
निषेहि मन्मनसि तव दये पूरम् ॥ ८२ ॥

क्रन्देयं बत कं प्रतीह बलिना कामेन कामान्तकः 
कामं पश्यति पीड्यमानमपि मां कालेन कालान्तकः । 
त्वं चेत्तस्य विभोर्भवतकृतपरिष्वर पार्द ये 
मामामोदयसे क्षतिस्तव तु का कि स्याच्च मेऽसौ दशा ॥ ८३ ॥

निद्रालस्यभरो वपुष्यतिजरा दुःसङ्ग ईर्ष्यामति 
यंत्र क्वापि हि कैम्धिदित्थमशुमैविध्नैः परीतस्य मे । 
ईशानेऽभिरतिश्च निर्वृतिकथा क्वेशानुकम्पे कदा 
दीनान्वेषिणि मां त्वदभ्युपगमो दोनाग्रगण्यं स्पृशेत् ॥ ८४ ॥

तरणे भवस्य शरणैषिणा मया 
दुरितानि दन्त चरितान्यलं दये । 
उचितानि नव रुचितानि मानसे 
लपितानि चव कुपिताकृतीनि मे ॥ ८५ ॥

शमनावलेपदमनावहाम्ब किं -
न्वपुषन्न खिन्नवपुषं मृकण्डुजम् । 
भवती मदीयभवतीव्रतापह 
तरुणेन्दुचूडकरुणे न किं भवेत् || ८६ ॥

उचितं तवोपरचितं दये न कि 
प्रबलापराधकबलार्पणं मया । 
अयि शर्वमम्ब मयि शर्मंदं न किं 
वितनोषि शंस बत नो यशोऽस्त्यतः ॥ ८७ ॥

गरले हरस्य तरलेतरां रुचिं 
भवतीं दयेऽर्पितवती न मेंऽहसि । 
उदितादरात्र विदिता करालता 
मुहिता न सा किमहितावहा तव ॥ ८८ ॥

कलिनामुनातिबलिना कदर्थितः 
स्वहिते क्षमो न विहितेऽस्मि मादृशाम् । 
अवने श्रमस्तु तव नेशितुर्द ये 
जगति त्वयैव सगतिस्तदस्म्यहम् ॥ ८९ ॥

वलभेदना दिसुलभेतरं हरं 
स्मरतो दलाम्बु किरतोऽपि निर्वसोः । 
नयसे वश कलयसेऽद्भुतं दये 
ऽहमसावपीह किमसानि ते पदम् ॥ ९० ॥

स्मरणं प्रणामकरणं तथाभिधा 
गदनं च जातुचिदनक्वैरिणः । 
परमं भवार्तिहरमम्ब देहिनां 
त्वदये गतिस्तव दये गरीयसी ॥ ९१ ॥
 

भवतापभीतमवताखिलं जनं 
पुरमर्दनेन परमज्यते यशः । 
घनमम्ब यद्भुवनमङ्गलं दये 
तदये श्रमच्छिदुदये त्वदाश्रयात् ॥ ९२ ॥

भुवने तवाम्ब नवने पटुर्द ये 
परमत्र को नु झरमज्जितः स ते । 
शितमन्तूरौलशतमन्तकान्तको-
ऽखिलवेदिता न किल वेदितुं क्षमः ॥ ९३ ॥

मनसेह सर्वमनसेव यद्वहे 
हरमेकमेव न रमे हि विस्मरन् । 
तदिमं त्वमेव हृदि मन्तुमाशु मे 
करुणे यतस्व तरुणेन्दु शेखरम् ॥ ९४ ॥

किमतो ममाम्ब विमतो भवार्णव 
स्तुदतीह मां न नुदतीदृशं शुचम् 
गिरिजापतेरुपरि जातु मे दये 
हृदयं कुरुष्व सदयं च तं च माम् ॥ ९५ ।।

चरणं नतार्तिहरणं विभोर्दये 
नृतमो भजेत कतमो विना त्वया । 
तदमुं तवाम्ब पदमुन्नतं नय 
प्रभवे मदथिंविभवेऽर्थिनी भव ॥ ९६ ॥
 

कमलासनश्ध कमलापतिश्च ते 
कल्याप्नुतां हि तुलया विहीनताम् । 
स्वकरावलम्बसुकरामृतश्रियं 
कुरु मे कुलेशितुरुमेशितुर्दये ॥ ९७ ॥

अपराधजालमपरा नुदेत का 
भवर्ती विनोद्धृतवर्ती जगद्दये । 
जननीं प्रमोदजननीमृते शिशोः 
शमलं प्रमार्जितुमलं परा तुका ॥ ९८ ॥

उमापतिरमापती मम शिव जहीतां मनो 
न जातु करुणे यथा कुरु तथैव बुद्धि दृढाम् । 
तथैव रसनाममूं शिवशिवेति बागुद्धरां 
न चैतदुभयं विना किमपि मेऽभिलाषास्पदम् ॥ ९९ ॥

प्रसोद करुणेऽधुना मनसि मे शिवं स्थापया- 
नपायिनमुमासखं कुरु च मध्यनुग्राहकस् । 
तथा निशमिहासनं शिवपदस्य जिह्वाञ्चले 
ददख मम काङ्क्षितद्वयमिदं त्वदेकायनम् ॥ १०० ॥

कालेऽन्तिमे शिवदये मम ते प्रसादा- 
देतावदेव हृदये दृढमाविरस्तु ।
यद्व्यक्षरं शिवशिवेति तवास्पदीगं 
मोक्षप्रदं भुवनमङ्गलनामधेयम् ॥ १०१ ॥

एवं दयास्तवमिमं पठतां हि भक्त्या 
रोग्यापुरच्छ शिव भक्तिधनर्द्धिविद्याः । 
अग्रयान्सुतानपि यशश्च विमुक्तिमन्ते 
श्रीपार्वतीशकरुणा दिशति प्रहृष्टा ॥ १०२ ।।

इति श्री श्रीधरवेंकटेश (अय्यावाळ्) विरचितम्
दयाशतकम् संपूर्णम् ॥